Mijn alternatief voor het weerzinwekkende woord ‘file’.
Om tijdens de dagelijkse verkeerslommeringen naar en van het werk af en toe even te glimlachen als je bij de verkeersinformatie binnenshoofds “bumperknuffelen op de E40 richting Brussel vanaf Erpe-Mere” hoort.
*Mijn alternatief is natuurlijk relatief als Google 7 zoekresulaten op ‘bumperknuffelen’ aangeeft…
Diep graaf ik in mijn herinnering om aan te prikken waar dat plan vandaan komt. Dat plan om mij ooit op eigen kracht (lees: wandelend of fietsend) richting Santiago de Compostella te begeven. Mijn vinger leggen op de dieperliggende oorzaak of de concrete aanleiding van deze avontuurlijke droom lukt niet.
Mijn eerste gedocumenteerde, openlijke voorkeursuiting voor het bedevaartsoord dateert van een 16tal jaar geleden. Ergens tussen mijn 12de en 13de schreef ik een boekje – met de nadruk op ‘je’ – over een jong meisje dat doorheen het verhaal samen met een hippe oom de fietstocht naar Santiago de Compostella maakt. Als ik het mij goed herinner zonder succes, maar dat moet ik binnenkort eens op het manuscript in het ouderlijke huis verifiëren.
Dan was er een gepensioneerde in mijn dorp die te voet de pelgrimstocht aflegde.
En nog een jeugdroman ook waarvan de titel mij nu ontsnapt.
Recentelijk werd mijn ooit-in-mijn-leven-plan nieuw leven ingeblazen door de rubriek “Weg naar Compostela” in Man Bijt Hond.
Los van enige christelijke drijfveer bewaar ik die droom ergens op sterk water.
Bij benadering 1835 km al wandelend, al fietsend.
Langs de route van de pelgrims, langs de schelpen.
Met tijd en ruimte om volmondig en borstvullend te ademen…
Zo binnen een jaar of twintig.
Als ik een midlifecrisis moet doorstaan of aan herbronning toe ben.
Tonnen sneeuw, pakken zon, kilometers piste.
Wat wil een wintersporthartje meer?
[portfolio_slideshow]
Vandaag met het gezin het verse jaar gevierd in Nieuwpoort. Eerst de appetijt wat aanwakkeren op de heraangelegde kade van de jachthaven. Vervolgens delicieus, doch iets te copieus tafelen bij Au Bistro. Tenslotte uitwaaien en ploeteren door het mulle Noordzeezand, vandaag gedeeltelijk gereserveerd voor vliegeraars en hun bonte speeltjes. Een fotogeniek tafereel, die blauwe winterlucht met tientallen felgekleurde vliegers…
En bovendien een sprekende symboliek! Want precies door dit uitje naar Nieuwpoort waren we vandaag niet aanwezig op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie in Gent. Daar zingen ze jaar na jaar:
Mee mijne vlieger
En zijne steert
Hij goot omhoge
’t Es ’t ziene weert
‘k Geve maar klauwe
Op mijn gemak
‘k Heb nog drei bollekens
In mijne zak
– Walter De Buck
[portfolio_slideshow]
Vijftien dagen road trip doorheen Marokko.
1955 km, 9 tijdelijke verblijfsadressen, 9 tajines, 451 foto’s en 11 bladzijden kribbels in mijn notitieboekje later enkele indrukken in beeld en woord.
Marokko zien
[portfolio_slideshow]
Marokko horen
De roep van de muezzin springt meteen in het oor. Vijf maal per dag, maar voornamelijk die van vijf uur ’s morgens blijft hangen. Zeker als je vlakbij een moskee (of een megafoon die het stemgeluid van de muezzin versterkt) overnacht.
Verder zinderen eveneens de soortement metalen castagnetten van de Gnawa muzikanten in Marrakesh en de fascinerende Arabische taal na. Al beperkt mijn woordenschat zich momenteel tot salaam aleikum (gegroet), bismillah (smakelijk), besaha (proost) en baraka (genoeg).
Marokko voelen
Je kan er niet omheen dat Marokkanen – althans de mannen in het openbaar – lichamelijker met elkaar omgaan dan wij in Europa gewoon zijn. Ze lopen hand in hand. Ze knuffelen en kussen vaak.
Daarnaast heb ik het land en zijn woestijnzand letterlijk gevoeld. 60 km diep in de Sahara, op de Chegaga-duinen. Daar bleek je enkeldiep in het zand te zaken. Eveneens bleek datzelfde zand in combinatie met een brandende zon ondraaglijk pijnlijk op gesandaleerde voeten in te werken. Auwtsch!
Marokko ruiken
Wie Marokko zegt, denkt ondermeer aan schietklare plaatjes. Zoals vuilwitte zakken, piramidegewijs gevuld met specerijen. Kurkuma, komijn, kaneel… Stuk voor stuk strelingen voor de neus wanneer de verkoper jou laat ruiken als verkoopsargument.
En dan nog die indringende geur van een bokaal vol saffraandraadjes. Nogmaals het bewijs dat kwantiteit er vaak niet toe doet.
Marokko proeven
De beelden maken al duidelijk dat de innerlijke mens overvloedig gevoed werd tijdens deze 15-daagse. Met tajines, brochettes, couscous… Even leek het er op dat het Cuba-effect weer zou optreden. Want toen we de platgetrapte toeristenpaden een beetje verlieten, slonk de menukaart ook zienderogen. En gezien variatie de beste saus is, dreigde ik op een bepaald moment zelfs mijn neus op te trekken voor just another tajine. Maar keer op keer dook gelukkig een verrassende smaakmaker zoals zeeëgel of méchoui (volledig lammetje bereid aan spit) op.
Insjallah…