Categorie archieven: jeugdsentiment

Kewlox

Geplaatst op door

Er hangt een bordje met “coming soon” of iets dusdanigs aan een pand op de hoek van de Kortrijksepoortstraat en de Charles de Kerkhovelaan / Laurent Delvauxstraat. Niets spectaculairs! Toch werd mijn aandacht meerdere prikkels gewaar toen ik de letters K – E – W – L – O – X tegen de gevel ontwaarde. Ik geef toe dat het enkele pozen duurde vooraleer ik deze zes letters linkte met de bruine kasten uit mijn jeugd. Wellicht kan ik dat wijten aan het feit dat ik die merknaam uitsluitend mondeling kende, uit de mond van mijn ouders.

De website van Kewlox toont dat het bruin tot een vrolijk kleurenpalet verworden is. Geen slechte zet in de wetenschap dat wij de kastdeurtjes begin jaren ’90 ook al eens in een kleurbad durfden dompelen. Desalniettemin blijven de meest memorabele Kewlox momenten de geslaagde en mindere pogingen om die meubelstukken te verhuizen. De herhaaldelijk beproefde verhuismethode ten huize Descamps – namelijk de truc met het skateboard – blijkt niet meteen succesvol in de wereld van Kewlox. Bijgevolg gebeurde dit door de kast te demonteren. Een afwisseling van lach- en frustratiesalvo’s bij de heropbouw gegarandeerd!

Ondanks onze onhandigheid blijft het design van Kewlox tijdloos en conceptueel sterk. Vier ijzeren skeletprofielen. Pakken houten latjes en paneeltjes. Vijzen noch lijm. Kewlox vs Ikea: 1-0. Bij deze neem ik mezelf dan ook voor om bij een volgende kastnood dit Belgische designmerk te steunen en niet op automatische piloot richting Flanders Expo af te zakken. Kewlox – en zeker www.kewlox.com/nl – rulez!

Boekenbeurs

Geplaatst op door

Het was een jaarlijkse traditie, de Boekenbeurs. Tijdens de herfstvakantie in het gezelschap van mijn moeder, haar collega en mijn zus met de auto richting een Antwerpse locatie waarvan de naam mij nu ontsnapt.

Een stevige brok jeugdsentiment. Zo denk ik aan dat hilarische moment op de Singel waar men een groene golf beloofde bij een snelheid van 70km/u. Surf the wave, verkeersletterlijk in dit geval. Mijn moeders collega vertoonde een lichte vorm van paniek, want hoe kenden die signalisatieborden haar? Ze reed namelijk met – jawel… – een groene Volkswagen Golf. En dan was er nog die neiging van moederlief, zuslief en mezelf om het merendeel van de medeweggebruikers te verdenken van hetzelfde reisdoel. “Kijk, zij gaan ook naar de Boekenbeurs…”

Op de beurs zelf enkele hallen boordevol entertainment voor de sporadische lezer tot de leesgierige boekenwurm. Ik behoorde indertijd zonder twijfel tot de laatste categorie. Tijdens onze bezoekdag selecteerde ik uiterst weloverwogen de nieuwe titel die ik van mijn mama cadeau kreeg. Verder vulde ik mijn verzameling handtekeningen van auters aan – een verzameling die tognogtoe ontbrak in mijn blogpost Je bent jong en je verzamelt wat.

De Boekenbeurs was bovendien de jaarlijks weerkerende stimulans voor mijn eigen schrijfkriebels. Eens thuis kroop ik in mijn pen. Een echte vulpen, zoals het schrijvers betaamde volgens mijn jeugdige opinie. Letters, woorden, zinnen, paragrafen vloeiden. Het werden verhalen. Het werden brieven. Tevens schreef ik na de Boekenbeurs geregeld een aantal jeugdauteurs aan. Van alle correspondenties herinner ik mij in het bijzonder diegene met Patrick Lagrou – auteur van ondermeer Het Dolfijnenkind (heerlijke oldskool website!). Deze man maakte op mij een verpletterende eerste indruk met zijn handtekening in azuurblauwe inkt. Later bleek daarenboven dat hij op een iets milder azuurblauw briefpapier met dezelfde azuurblauwe inkt brieven schreef. De kleine Elise was fan. Zo zou ze later worden.

Nu zijn we later…
De vulpen is tot laptop verworden.
Tijd om nog die Boekenbeurs traditie terug op te rakelen!

Examenproevertjes

Geplaatst op door

Vroeger. Toen mijn zus en ik middelbare school liepen. Toen het examens waren. Dan studeerden wij in de namiddag bij voorkeur thuis. Elk op onze kamer. Of toen dat iets te weinig bevorderlijk bleek voor de concentratie mijn zus beneden in papa’s kantoor en ikzelf op mijn kamer.

Maar we bleven in de loop van die studeernamiddagen wel contact houden.
Via de proevertjes…

De proevertjes?
Jawel, de proevertjes.

Dat waren kleine hapjes die mijn zus en ik voor elkaar creëerden. Elk om de beurt. En om het origineelst. Een cracotte met choco en M&Ms bijvoorbeeld. Of ietwat vreemdere combinaties – waarom eens niet proberen met augurk?

Zo bereidden wij ons eigen multiple-gangen menu.
Zonder sterren welteverstaan.
Maar met de nodige zusterliefde om de volgende dag vlekkeloos te slagen.

Blogkermis rond jeugdsentiment

Geplaatst op door

Hier staan we dan. Met z’n achten op het midden van de kermis. De een met een geschaafde knie, de ander met een snottebel en broekzakken vol knikkers, nog een ander met slordige vlechtjes. We denken “als we later groot zijn” bij het schietkraam, het lunapark, de botsauto’s en stappen resoluut op de carrousel af. Gezamenlijk willen we rondjes draaien in ons gepersonaliseerd zitje – zij het paard, auto, moto, vliegtuig of brandweerwagen – op de draaimolen met just another schrijfsels.

Want hoewel we gelinkt zijn door die schrijfsels, kijken we allemaal op onze eigen manier terug naar onze jeugd. Met een zeker gevoel, een zeker sentiment. Lang leve het jeugdsentiment!

Nico Caignie (aka @dipfico) vertelt over hoe hij als 12-jarige rakker ongestoord kon ravotten op “de Redut” in “Ik was weer even twaalf”. Zijn post riep bij mij meteen het beeld op van mijn persoonlijke speeltuin: een intussen afgebroken huisje in mijn ouderlijke straat met een intussen gevelde populier ernaast en een intussen gemaaide bos brandnetels ervoor.

Guido Everaert (aka @guidooohh) schrijft over hoe foto’s uit de oude doos jeugdsentimentele vlagen in de hand werken. Zij het foto’s op sociale netwerken als Facebook (“Facebook en Jeugdsentiment”) of een foto teruggevonden tussen oude spullen. Zoals eentje met een link naar een fles tafelbier en alle gerelateerde fantasieën bijvoorbeeld – treffend beschreven in “Jeugdsentiment: Piedboeuf”.

Antoon Vanderstraeten (aka @Ntone) vult mijn eigen blogpost rond televisieprogramma’s uit de jaren ’80-’90 aan met een korte post rond Merlina in “Youtube jeugdsentiment”. De gemeenschappelijke vrees voor de slechterik Sardonis deed mij grinniken. Misschien was de angst bij hem iets minder sterk uitgesproken, maar ik ben in ieder geval een paar keer badend in het zweet wakker geschoten door deze Michelin-man-achtige figuur.

Raf met een niet nader gespecifieerde familienaam (aka @UndeadPotato) vindt YouTube gevaarlijk. Volgens zijn post “En dan voel je je oud” reanimeert het videoplatform oude verslavingen – zoals Wolfenstein. Daarnaast leidt het tevens tot een bliksemsnelle reflectie over alles wat er zich in diezelfde periode van Wolfisme afspeelde. Met een nieuwe inschrijving in de tekenacademie als gevolg!

Karin De Bruyn (aka @blissbohemian) verwoordt in “Een potje leemte” enorm pakkend hoe jeugdsentiment zomaar de kop kan opsteken. Een kleur, een geur, een smaak, een geluid… Elke zintuiglijke waarneming kan iemand terugkatapulteren in de tijd – om het met de woorden van Karin te zeggen. En wat kan ik toevoegen als in aangrijpend mooie woorden mijn favoriete maaltijd (foodie in hart en nieren) aan mijn favoriete blogthema gelinkt wordt?

Steven De Baere (aka @steven_db) weet mij eveneens te beroeren door mijn zwak voor koers als onderwerp aan te snijden. In tegenstelling tot Steven maakte wielrennen geen deel uit van mijn jeugd. De liefde flakkerde pas later op. Bovendien moest ik ook breed glimlachen om de omschrijving van zijn skateboard. Ik had namelijk zelf een rood-met-zwart exemplaar met stoere adelaar op de onderkant van de Berca. Lees dus in “Een paardenstaart, een bril, een held” hoe Laurent Fignon Steven tot rebellie inspireerde.

Joke Lamin (aka @J_La) tenslotte verraadt meteen dat zij een zuivere generatiegenoot is. Bij het lezen van “Vroeger was het allemaal beter” beleefde ik de ene na de andere “waar is de tijd” Erlebnis. Trolletjes, Isabelle A, Alfred Judokus Kwak, … Allemaal volmondig “Ja!”. En gelukkig tevens een duidelijke “Nee!” voor de Buffalo-schoenen.

Er zijn nog wat zitjes vrij op onze draaimolen… Als je wilt, grijpen we samen naar de truzzel. Laat de indrukken, de woorden tollen in jouw hoofd en vervolgens knallen op jouw blog.

Blog ze!

http://www.blogkermis.be