Volgens de seizoenen is tegenwoordig done. Momenteel geen aardbeien of asperges, noch blote benen onder korte rokjes of lentemoeheid.
Maar soms prikkelt iets jouw blinde en tegelijk gele vlek. Dan denk je: “Fuck that season!”… Vandaar het delen der herfstblaadjes.
"Autumn leaves" door Pieter Van Eenoge
Meer grafisch verantwoorde – al dan niet seizoensgebonden – uitingen van creativiteit allerhande door de genaamde Pieter Van Eenoge zijn te vinden op de blog Flemish Altruism.
Gent timmert al jaren aan een feeëriek lichtplan. De eerste resultaten daarvan stonden centraal in de aftiteling van Flikken. De tentoonstelling “Belichte stad” in het STAM onderstreept eveneens dat licht en donker de sfeer van een stad bepalen. En dit weekend richt mijn thuisstad de schijnwerpers op deze jarenlange inspanningen tijdens het Licht Festival Gent.
Het initiatief wordt duidelijk gesmaakt door de massa, waardoor zowel op vrijdag als op zaterdag voornamelijk een volgeparkeerde stad was met op de topattracties rijen schuifelende lichtzoekers. Maar noch de massa, noch de vrieskou temperden mijn nieuwsgierigheid naar projectiepareltjes. Bovendien mag ik wel stellen dat de organisatoren een mooie eerste editie – met onder meer een indrukwekkend onthaal in de Sint-Niklaaskerk en lichtgevende jassen voor de gidsen – in elkaar boksten. Toch een opmerking van mijn kant over het beschikbaar maken van het parcours: met een PDFje, wat signalisatie en mogelijk een (betalende) gids van vlees en bloed moet de bezoeker het doen. Gelukkig zijn er nog de mensenstromen om de weg te wijzen… Maar anno 2011 zou een smartphone app die navigatie combineert met een audioguide geen overbodige luxe zijn.
Hieronder het beeldverslag van de tweedaagse lichtwandeling. Naar het einde toe belemmerden mijn bevroren vingers het nemen van scherpe foto’s – met enkele verrassende lichteffecten tot gevolg. De lichtgevende bloemen van Sophie Guyot, “Hier licht Gent” gevormd door lampadairekes en uiteraard “On dirait que” van Spectaculaires raakten mij het meest.
[portfolio_slideshow]
Jacques Tati overleed in 1982, een jaartje voor mijn geboortejaar. Misschien een verklaring waarom ik tot op heden geen enkele van zijn langspeelfilms gezien heb. “Voor mijn tijd” vind ik doorgaans een flauw excuus. Vandaar dat we vandaag naar het Caermersklooster trokken voor een kennismaking met de Franse cineast. Bij het buitengaan meteen een nieuw voornemen rijker: deze stukjes cinematografisch erfgoed tot ons nemen!
La vie, c’est très drôle, si on prend le temps de regarder
Jacques Tati
[portfolio_slideshow]
Iedereen kent Tetris. En een aanzienlijk gedeelte van iedereen kent wel een of andere variant van dit wijdverbreide spelletje. Geen idee of de onderstaand beschreven afgeleide bestaat. In ieder geval wel in mijn hoofd:
Vandaag met het gezin het verse jaar gevierd in Nieuwpoort. Eerst de appetijt wat aanwakkeren op de heraangelegde kade van de jachthaven. Vervolgens delicieus, doch iets te copieus tafelen bij Au Bistro. Tenslotte uitwaaien en ploeteren door het mulle Noordzeezand, vandaag gedeeltelijk gereserveerd voor vliegeraars en hun bonte speeltjes. Een fotogeniek tafereel, die blauwe winterlucht met tientallen felgekleurde vliegers…
En bovendien een sprekende symboliek! Want precies door dit uitje naar Nieuwpoort waren we vandaag niet aanwezig op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie in Gent. Daar zingen ze jaar na jaar:
Mee mijne vlieger
En zijne steert
Hij goot omhoge
’t Es ’t ziene weert
‘k Geve maar klauwe
Op mijn gemak
‘k Heb nog drei bollekens
In mijne zak
– Walter De Buck
[portfolio_slideshow]