25 jaar geleden brak Wim Vandekeybus met zijn Ultima Vez door. In 1987 dus. Ik was toen welgeteld 4 jaar… Nu hernemen ze deze voorstelling What the body does not remember en lopen – of beter gezegd dansen – ze een zogenaamd ererondje. Wij treffen het 9-koppig dansgezelschap in de indrukwekkende Grote Post te Oostende.
Ik moet eerlijk toegeven dat deze voorstelling niet op mijn radar stond… Ms Master In De Verrassingen Anne pikte dit echter wel op en sleurde mij verjaardagskadogewijs mee – al kan je zonder tegenstribbelen natuurlijk niet van sleuren spreken.
Een dansvoorstelling woordelijk omschrijven blijft lastig.
Kijk daarom deze video en weet waarom we onder de indruk waren.
De Grote Post werk niet met genummerde plaatsen, dus kiezen we er bewust voor om op de eerste rij te gaan zitten… In een ontspannen houding rusten jouw tenen dan op het podium. Een bijzondere ervaring en inclusief de reflex om die zo ver mogelijk in te trekken als de dansers aan hoge snelheid voorbijlopen.
De negen dansers zijn volgens ons zorgvuldig geselecteerd. Ik vraag mij af hoeveel audities Wim Vandekeybus voor deze herneming zag. Veel, vermoed ik. De namen in de folder proberen we na de voorstelling te mappen op de gezichten. We besluiten dat we blijven hangen in gemeenplaatsen en vooroordelen, dus houden we het op een internationaal gezelschap. Een extreem energiek gezelschap. Als deze strakke mensen al na de openingsscène zwaar hijgend de coulissen induiken, durf ik mij niet de voorstelling maken in welke staat ik zou verkeren met mijn te-wensen-overlatende conditie.
Als je nog tickets kan scoren voor deze voorstelling, twijfel niet langer. En ik? Ik bedank Anne en kijk nu nog meer uit naar Sidi Larbi Cherkaoui in deSingel later dit jaar.
PS – En ja, ik schreed vandaag al moderne-dans-alike door het huis… :)
•••
Foto’s gevonden op www.ultimavez.com
