[een semi-live verslag uit de E17 file tussen Gent en Kortrijk]

Voor mensen die dagelijks over eerder afgelegen autostrades cruisen is file een eerder uitzonderlijk gebeuren. Op zo’n momenten scheert de collegialiteit hoge toppen en wordt er druk heen-en-weer gesmst met verkeersinfo – alsof we ineens allemaal Touring Mobilis zijn. Eens iedereen op de hoogte gesteld is van het onvrijwillig verlengde woon-werkverkeer, breekt de tijd aan om een plan uit te dokteren. Kiezen tussen gedwee queuen of alternatieve routes. En tijdens dat beslissingsproces beïnvloed worden door updates via radio en gsm.

Vandaag opteerde ik voor aanschuiven. Niet omdat ik per se de oorzaak van de file in real life wil aanschouwen – al geef ik mij soms over aan deze smakeloze troost met een ramptoeristisch kantje. Maar omdat volgens mijn radiogezelschap de vooropgestelde vluchtweg “blok toe” staat. En omdat filerijden ook positieve neveneffecten heeft: het schept tijd en ruimte voor niet-dagdagelijksheden. Eens iets anders doen, volgens @Heldenmerk uiterst bevorderlijk voor de creativiteit.

Dus krabbel ik – bij gebrek aan een smartphone – een blogpost neer in mijn notitieboekje (oftewel mijn beste handtasvriend, samen met mijn digitale camera). Ik speel “Ik zie, ik zie wat jij niet ziet” met mezelf en ga op zoek naar opmerkelijke elementen in het landschap. Ik tel hoeveel locaties uit de flitsopsomming ik zonder Google Maps kan localiseren. Ik probeer mijn knorrende maag met mentaal voedsel het zwijgen op te leggen. Maar ik kijk vooral reikhalzend uit naar het moment waarop de file ineens opgelost blijkt.

En dan is het zover! Mijn medeweggebruikers en ik lijken in eerste instantie wat gedesoriënteerd – al hebben we de geblutste aanleidingen voor het fileleed met eigen ogen gezien. Maar in tweede instantie trappen we gezamenlijk enthousiast het gaspedaal in om zo snel mogelijk te vergeten dat de dag al begonnen is zonder ons…