Hier staan we dan. Met z’n achten op het midden van de kermis. De een met een geschaafde knie, de ander met een snottebel en broekzakken vol knikkers, nog een ander met slordige vlechtjes. We denken “als we later groot zijn” bij het schietkraam, het lunapark, de botsauto’s en stappen resoluut op de carrousel af. Gezamenlijk willen we rondjes draaien in ons gepersonaliseerd zitje – zij het paard, auto, moto, vliegtuig of brandweerwagen – op de draaimolen met just another schrijfsels.
Want hoewel we gelinkt zijn door die schrijfsels, kijken we allemaal op onze eigen manier terug naar onze jeugd. Met een zeker gevoel, een zeker sentiment. Lang leve het jeugdsentiment!
Nico Caignie (aka @dipfico) vertelt over hoe hij als 12-jarige rakker ongestoord kon ravotten op “de Redut” in “Ik was weer even twaalf”. Zijn post riep bij mij meteen het beeld op van mijn persoonlijke speeltuin: een intussen afgebroken huisje in mijn ouderlijke straat met een intussen gevelde populier ernaast en een intussen gemaaide bos brandnetels ervoor.
Guido Everaert (aka @guidooohh) schrijft over hoe foto’s uit de oude doos jeugdsentimentele vlagen in de hand werken. Zij het foto’s op sociale netwerken als Facebook (“Facebook en Jeugdsentiment”) of een foto teruggevonden tussen oude spullen. Zoals eentje met een link naar een fles tafelbier en alle gerelateerde fantasieën bijvoorbeeld – treffend beschreven in “Jeugdsentiment: Piedboeuf”.
Antoon Vanderstraeten (aka @Ntone) vult mijn eigen blogpost rond televisieprogramma’s uit de jaren ’80-’90 aan met een korte post rond Merlina in “Youtube jeugdsentiment”. De gemeenschappelijke vrees voor de slechterik Sardonis deed mij grinniken. Misschien was de angst bij hem iets minder sterk uitgesproken, maar ik ben in ieder geval een paar keer badend in het zweet wakker geschoten door deze Michelin-man-achtige figuur.
Raf met een niet nader gespecifieerde familienaam (aka @UndeadPotato) vindt YouTube gevaarlijk. Volgens zijn post “En dan voel je je oud” reanimeert het videoplatform oude verslavingen – zoals Wolfenstein. Daarnaast leidt het tevens tot een bliksemsnelle reflectie over alles wat er zich in diezelfde periode van Wolfisme afspeelde. Met een nieuwe inschrijving in de tekenacademie als gevolg!
Karin De Bruyn (aka @blissbohemian) verwoordt in “Een potje leemte” enorm pakkend hoe jeugdsentiment zomaar de kop kan opsteken. Een kleur, een geur, een smaak, een geluid… Elke zintuiglijke waarneming kan iemand terugkatapulteren in de tijd – om het met de woorden van Karin te zeggen. En wat kan ik toevoegen als in aangrijpend mooie woorden mijn favoriete maaltijd (foodie in hart en nieren) aan mijn favoriete blogthema gelinkt wordt?
Steven De Baere (aka @steven_db) weet mij eveneens te beroeren door mijn zwak voor koers als onderwerp aan te snijden. In tegenstelling tot Steven maakte wielrennen geen deel uit van mijn jeugd. De liefde flakkerde pas later op. Bovendien moest ik ook breed glimlachen om de omschrijving van zijn skateboard. Ik had namelijk zelf een rood-met-zwart exemplaar met stoere adelaar op de onderkant van de Berca. Lees dus in “Een paardenstaart, een bril, een held” hoe Laurent Fignon Steven tot rebellie inspireerde.
Joke Lamin (aka @J_La) tenslotte verraadt meteen dat zij een zuivere generatiegenoot is. Bij het lezen van “Vroeger was het allemaal beter” beleefde ik de ene na de andere “waar is de tijd” Erlebnis. Trolletjes, Isabelle A, Alfred Judokus Kwak, … Allemaal volmondig “Ja!”. En gelukkig tevens een duidelijke “Nee!” voor de Buffalo-schoenen.
Er zijn nog wat zitjes vrij op onze draaimolen… Als je wilt, grijpen we samen naar de truzzel. Laat de indrukken, de woorden tollen in jouw hoofd en vervolgens knallen op jouw blog.
Blog ze!
Bedankt voor de leuke blogkermis, generatiegenote! ;-)
Graag gedaan!