Bijster feministisch ben ik niet. Beha’s verbranden is niet aan mij besteed.

En toch.

Als ik op het nieuws of wherever hoor hoe ze ergens in een binnen- of buitenlands rampgebied kinderen en vrouwen eerst geholpen hebben… Dan gaan mijn haren loodrechtop staan. Dan krullen mijn tien tenen. Dan krijg ik de wubbes.

Uiteraard niet omwille van die kleintjes, want zij zijn nog onvolgroeide versies van volwassenen – zij het mannelijk of vrouwelijk. Zij verdienen onze bijzondere zorgen. Extra porties eten, extra warme dekentjes, extra knuffels. Maar die vrouwen? Zwangere vrouwen tot daar aan toe, want zij herbergen een dergelijk kleintje in hun bolle buik. Doch waarom niet-zwangere, 100% volwassen dames betuttelend behandelen? Laat ons maar ‘ons mannetje’ staan! En geef die resterende dekentjes maar aan dié meerderjarigen die het nodig hebben, onafhankelijk of het oestrogeen of de testosteron de bovenhand haalt.

Sorry. Het moest mij even van het hart.