Mag je na twee jaren op rij al van een traditie spreken? Ik zou durven stellen van wel… Dus: elk jaar trakteer ik mijn pa eens op een uitgebreide lunch. Vorig jaar spraken we af in Marke voor een topmiddag bij Restaurant Rebelle, dit jaar is het plan om Het Vliegend Tapijt van mijn restolijstje te schrappen. Dus zetten we opnieuw koers richting Marke… Langs een grote baan ligt het restaurant dat ik bij een vluchtige blik misschien eerder als brasserie zou categoriseren, maar eens binnen moet je je mening meteen herzien.
Mijn vader vergezelt mij een minuut later en kort daarna stelt de gastvrouw ons het lunchmenu voor. We knikken enthousiast, ook bij het tweede voorgerecht als optie. Maar first things first: we starten met een bubbeltje en daar horen enkele amuses bij.
Bij de verfijnde rauwkost hoort yoghurt met pesto. Vervolgens komen in het midden van de tafel drie keramisch verantwoorde bordjes te staan met
- koekje van parmezaan met kaascrème
- kop van varkenstong
- blad van Oost-Indische kers met rillettes van makreel
Ja, in Marke kunnen ze dus een stukske koken!
Over naar de eerste – bijna vegetarische – gang. Moderne gastronomie met een significante rol voor groenten is sowieso mijn ding en met dit prachtig plaatje trekt chef Felix mij verder over de streep. Courgette, karnemelk, noten en haringeitjes krijgen de hoofdrol.
Ondertussen even melden dat gastvrouw Nel sterk uit de hoek komt als sommelier. Niet alleen schenkt ze eigentijdse wijntjes (die ik helaas niet logde – sorry Nel), verder antwoordt ze doorheen de middag gezwind op alle bijkomende wijnvragen van mijn tafelgezelschap.
Ondertussen prijs ik ons gelukkig dat we instemden met een extra voorgerecht, want de kabeljauw gecombineerd met aardpeer luidt voor mij op culinaire wijze de herfst in – en ik hou écht wel van herfstsmaken. De mooi gebakken vis rust op een puree van aardpeer en deze groente komt ook in gebakken vorm terug als crunchy chipkes.
We dachten dat de smaken bij de kabeljauw al diep gingen en dan moest deze fantastische ossenstaart nog komen. Opnieuw wordt aan het oog gedacht met leuk gedresseerde rode ui, de contrastfans kunnen dan weer genieten van de krokante boekweit versus het boterzachte vlees. Ik zou een portie mee willen nemen naar huis, eerlijk waar.
Dessert behoort nog tot de mogelijkheden, maar een koffie lijkt ons voldoende als afsluiter van een wederom geslaagde lunch in het Kortrijkse. Dan volgt overigens nog een verrassende ontdekking… Als zoetigheid bij het kopje koffie krijgen we niet alleen huisgemaakte bokkenpotjes maar ook Kortrijkse Knibbels. Ik kende dit streekproduct niet en geniet van mijn alweer wat verruimde eethorizon: ik bijt in een soort deegbolletje met rozijnen dat in een zalig zoute karamel gedipt mag worden. Alleen al voor deze Knibbel zou ik hier durven terugkeren – en dat als niet-dessert-mens…
Content dat ik hier eindelijk eens geraakt ben. Veel succes verder, Felix en Nel!