Ooit schoof ik al de voetjes onder tafel bij Michael Yates, maar dat dateert nog van toen hij op vraag van Hendrik Dierendonck de keuken van Carcasse in Koksijde leidde. Sinds enkele jaren doet hij samen met vriendin Marijke zijn eigen ding in hun Sail & Anchor: verfijnde Britse keuken, op de Berchemse locatie waar voorheen Veranda zat.

Op een vrijdagmiddag komen we om 12u30 als eerste (en later blijkt als voorlaatste) gasten aan. Chef Michael verwelkomt en stelt het menu voor: op het briefje staan aperitiefjes, snacks to share en een driegangenlunch (€ 34). Mijn gezelschap vraagt London Negroni (€ 14 – Sacred Jupiner gin, spiced English vermouth & Rosehip Cup) en voor mij mag het Ginger Beer & Lime (€ 6 – Fentimans gemberbier met limoen) zijn. Als hapje lijken die whitebait (€ 10 – Gefrituurde visjes met aïoli) me wel wat.

Ik hou wel van gefrituurde visjes en al zeker als ze fris afgewerkt worden met wat limoenzeste, een gebrande limoen als extra bevochtiging krijgen en mogen gedipt worden in een donkergrijze aïoli – met dank aan de INKTvis.

Ondertussen komt ook Marijke binnen en ze vraagt even later of we nog iets te drinken wensen. Ik hou het bij de grote fles spuitwater, mijn compagnon laat zich leiden in de wijn. Hij krijgt een speciale uit Sicilië: COS Ramí uit 2014, een natuurlijke en ongefilterde witte die hij toch niet uit vrije wil zou kiezen. Het valt mij op dat de Britse lijn zelfs tot in het spuitwater doorgetrokken wordt: hier geen Bru of Spa, maar Speyside Glenlivet.

De chef brengt kort daarna onze eerste gang: een kroketje van schelvis met daarop garnaaltjes in frisse kruiden, kervel, olie van bieslook, saus op basis van garnalen en mosterdmayonaise. De whitebait beloofde alvast veel goeds en dat lijkt deze kroket probleemloos in te lossen. Op de andere tafel verscheen brood, bij ons niet. Dus check ik dat toch even, want ik wil dit diepe bord werkelijk helemaal droogdeppen! Het smeuïge kroketje, de verschillende liquiditeiten, het hele plaatje. En belofte maakt schuld: het bordje dat wordt afgeruimd hoeft eigenlijk niet meer in de vaatwas.

De mensen aan die andere tafel lijken overigens (op z’n minst) kennissen te zijn. Het valt me wel op dat zij meer lunchopties krijgen: het menu, zeetong of steak. Wij hebben natuurlijk niet geïnformeerd of à la carte een optie was en ik blijf erg tevreden met het lunchmenu, dus mij hoor je niet klagen.

Na relatief lang wachten voor zo’n licht gevulde zaak – al maakt dat niet uit als je in goed gezelschap bent – volgt het hoofdgerecht: huisgestoomde en -gerookte pastrami met slaatje en croutons van rundervet. Het lijkt een relatief eenvoudig gerecht, desalniettemin garandeer ik jullie dat de smaken overweldigend goed zijn. Waarom heb ik Sail & Anchor ook alweer zo lang op mijn restolijstje laten sudderen?

Als derde gang krijgen we een briljante sticky toffee pudding met opgeklopte slagroom. Man, man, man, wat is dat lekker! Een lauwwarme pudding met een krokant korstje omdat dit stuk gebakken werd; ik hoorde het sissen vanuit de keuken tot bij ons aan tafel. Het gebeurt niet vaak bij het nagerecht, maar ik geniet echt bewust van elke hap…

Tot slot komt de rekening in dit blikje van Lyle’s Black Treacle. Toch even piepen waarvoor de inhoud van het blik gebruikt wordt en ik lees: ‘Lyle’s Black Treacle adds a distinctive rich, dark flavour to traditional recipes like Christmas pudding, parkin, treacle toffee and gingerbread. It also tastes great in savoury foods, try it as a glaze for salmon.’ Alright, dat moet ik dus ook eens meebrengen uit de UK of ergens online bestellen…

En afrondend over Sail & Anchor: hoewel de naam aan zee doet denken, verwachtte ik toch een keuken met vlees in de hoofdrol. Wellicht voornamelijk omdat hij voorheen bij Carcasse (tenslotte het fantastische bijhuis van een beenhouwerij) in de potten roerde en omdat ze nu bij Sail & Anchor een Sunday Roast organiseren op – tarara – zondag. De combinatie van vis en vlees verraste mij en liet zelfs meer dan eens een diepe indruk na. Volgens mij is dit – in de gastronomische categorie – de lekkerste (toevallig ook Antwerpse) ontdekking sinds Dim Dining eind vorig jaar. Proficiat, Michael & Marijke!