Je kon er de voorbije maanden onmogelijk omheen: Kobe Desramaults – de chef van In De Wulf, de man achter De Vitrine en ook wel een beetje mijn persoonlijke held – opent een derde zaak. En hoezee, gelukkig kiest hij dezelfde locatie als voor zijn tweede spot: onze thuisstad Gent! De voormalige Superette Edwin wordt door Kobe grondig onder handen genomen en omgevormd tot bakkerij annex eetgelegenheid voor de drie maaltijden van de dag (ontbijt / lunch / diner).
Over de naam hoeft hij niet lang te tobben: De Superette it is. De progressie kan ik om de zoveel weken / maanden volgen vanuit de kapperstoel bij Ferly’s aan de overkant. Verder lost Kobe geregeld wat in de pers of via zijn sociale kanalen. Hij engageert voor dit project onder meer de Canadese bakkerin Sarah Lemke en de barista Valentine Wanders (voorheen Café Labath). En dan is het afwachten tot de opening begin juni 2014!
Omdat we rond die periode een kleine maand door Thailand reizen, mis ik de initiële buzz en dus wat er over Kobe’s derde kindje in de media verschijnt. Achteraf hoor ik dat woorden als kraakpand en zo niet geschuwd worden. Tijd om zelf op onderzoek te gaan! Het is mijn vriend die een paar dagen na onze terugkeer in België opbelt om te vragen of we in De Superette gaan lunchen. Ik had in eerste instantie de Souperette begrepen, een ander lunchadres niet ver van mijn werkplek. Een verifiërende sms brengt raad: “Kobe!”.
Reserveren kan niet op de middag en dat blijkt ook niet nodig. De paar tafels op het terras zitten vol, maar binnen is er nog ruim voldoende plaats. Ik weet niet wie ‘kraakpand’ als omschrijving in de mond genomen heeft, wel kan ik zeggen dat ik er niet akkoord mee ga. Het klopt dat de muren onafgewerkt zijn en het meubilair deels uit een thrift shop komt. Voor mij charmeert het geheel, behalve de bakkerijtoog dan misschien. Die ligt niet meteen in de lijn van mijn persoonlijke smaak: iets te landelijk qua stijl. Gelukkig heeft het niet veel zin om over smaken en kleuren te twisten…
Er staan een viertal boterhammen op de kaart: varken, rund, eiersla en cheese & pickles. Verder kun je tijdens de lunch nog kiezen uit twee salades en evenveel soepen. Mijn vriend besluit om de boterham met varken, kimchi, Chinese bieslook (€ 12,50) te bestellen. Het logischerwijs bij De Superette gebakken brood is getoast en vervolgens belegd met een soort warme rillettes. Dat varkentje valt in de smaak, maar we kunnen het allebei niet nalaten om te zeggen dat dat ook wel mag voor een boterham aan dat tarief. Hij drinkt hierbij een glaasje merlot, genaamd Le Pech de la Tilette (€ 6). Goedgekeurd!
Ikzelf kies voor de bietensalade (€ 13) met gerookte yoghurt en granen. Voor mij komt een diep bord te staan waarin een met zorg gedresseerde portie rode en concentrisch gestreepte bieten mij toelachen. Ze zijn alleen met niet zo overdreven veel. Complimenten wel voor de überschattige klavertjes die het bord frisheid geven! Over de smaak absoluut geen klachten – al wordt het op het eind een tikje eentonig, zelfs met twee sneden getoast brood als begeleiding. Ik drink er Almdudler (€ 2,20) bij, een kruidig frisdrankje dat ik vorig jaar herontdekte tijdens mijn alcoholdieet.
Aan een andere tafel zie ik hoe men samen elk een boterham en een deelbare salade of soep bestelt. Misschien een slimmere strategie, al tikt de rekening dan nog meer aan.
We ronden af met een cappuccino (€ 2,80) en daarbij laat ik mij nog verleiden tot een cannelé de Bordeaux (€ 3). Wie mij kent, weet dat ik niet veel heb met zoet en dus ook geen kenner ben van gebakjes. Niettemin meen ik dat deze cannelé die fameuze smeuïgheid (‘nesheid‘, in ’t West-Vlaams) vanbinnen mist.
Tot slot nog iets over het personeel. Ik heb de ganse middag met verbazing gekeken naar de uitgebreide ploeg die in De Superette gelijktijdig aan het werk is: Sarah en twee andere bakkerinnen bij de houtoven, drie mensen in de keuken, Valentine achter de toog met de koffiemachine, een dame achter de bakkerstoog en drie mannen in de zaal. Dat levert een enorme dynamiek; bijna een team waar je zelf deel van wilt uitmaken. Maar het blijven in totaal wel elf mensen en dan tel ik nog niemand achter de schermen mee. Er kunnen nogal wat couverts gedekt worden in De Superette, desalniettemin hoop ik dat zo’n ploeg houdbaar blijft. Ik heb zelf nog nooit een horecazaak gerund en vertrouw in de vakkennis van Kobe. En toch hou ik mijn hart een beetje vast… Uit sympathie uiteraard.
De Superette kon ons op basis van de eerste lunch nog niet helemaal voor zich winnen. Daarom gaan we ’s avonds zeker nog eens terug. Ik wil die pizza uit de houtoven proeven, ik wil die locatie in het donker meemaken, ik wil overtuigd worden.