Ik durf weleens een boompje opzetten over perks en aanverwanten voor bloggers. Je weet wel: gratis dingen krijgen, beleven en in mijn geval dus doorgaans opeten. Af en toe zeg ik “Foert!” tegen mijn iets té principiële principes. Zo ook in het geval van een opmerkelijk mailtje van chef Michel Uyttendaele, dat op kerstavond in mijn mailbox landt. Michel is de eigenaar van het Spaans Dak in Oud-Heverlee, mooi gelegen aan het Zoet Water in de regio Leuven. Dat hij al eens een foodblogger durft uitnodigen om te komen proeven en of ik daartoe bereid ben. Na even bedenktijd antwoord ik: “Graag!”.

Zo zetten we op een donderdagavond koers richting Leuven. Ik kom er tegenwoordig vrij vaak, zowel professioneel als privé. Maar dit keer vertrekken we vanuit Gent. En het regent, met meer file dan gewoonlijk als gevolg! Soit, bijna twee uur laten komen we aan. Het Spaans Dak blijkt gelukkig geen haciënda, maar een karaktervol pand met vlakbij veel water. Eens binnen merk je dat het historische gebouw een eigentijdse update kreeg: veel wit, designstoelen, ruimtegevoel. We krijgen een tafeltje tegen een flessenmuur. Daar wachten ons twee menuvoorstellen op: Zee & Fijnproever. De ober kondigt aan dat de chef onze bestelling zal opnemen. Ja, we proeven met graagte de aperitief van het huis: witte wijn met sherry en lychee.

Niet veel later komt chef Michel inderdaad een praatje maken. Hij blijkt een sympathieke man die niet zonder enige trots vertelt dat de ober van daarnet tevens de sommelier en zijn zoon is. Zijn andere zoon staat mee ‘aan de stoof’, maar is bij ons bezoek op skivakantie. Zowaar een familiebedrijf, dat Spaans Dak. We bedanken hem alvast voor de uitnodiging en hij vraagt ons om de beide menu’s te bestellen. Verder deel hij mee dat we deze avond voor lang en breed gaan: inclusief tonijn als derde voorgerecht en qua dessert zowel zoet als kaas. Tegenstribbelen heeft geen enkele zin: Zee voor mij, Fijnproever voor mijn wederhelft. Bovendien valt het op dat er bij iedereen gepolst wordt of er bepaalde dingen zijn die je niet lust of mag eten. Ze passen die graag aan. Erg flexibel vind ik dat! Wij zijn alleseters en gaan dan ook voor de volle 100% mee met de chef.

Onze aperitiefglazen verschijnen en daar horen vanzelfsprekend hapjes bij:

• Gebakken buikspek met tarwerisotto, couscous en vélouté van bloemkool (vooraan)
• Griekse pasta met mosterd en viskroketje (links achteraan)
• Nobashigarnaal in panko, crème van kokos en parelhoenchips (rechts achteraan)

De Aziatische toets van de garnaal draagt zonder veel moeite mijn voorkeur weg, maar qua uiterlijke schoonlijk steelt het buikspek wel de show. Met een eervolle vermelding voor een overduidelijk huisgemaakt – al is dat eigenlijk een belediging om zo’n adjectief in een zaak als het Spaans Dak te gebruiken – viskroketje. Ik ben absoluut fan van de betere kroket! Ondertussen scheuren we partjes van ons bouletvormig broodje. Ik laat een stukje prepareren door mijn lief: boter, grof zout en al even grove zwarte peper. Perfect!

Qua wijnen beslist mijn vriend om voor de aangepaste wijnen te gaan. Dat hadden we inderdaad zo op voorhand afgesproken, want de afstand Oud-Heverlee – Gent (een dikke 100 km) moet na de veelvuldige gangen en dito wijnen wel nog overbrugd worden. Tot mijn vreugde schenken ze tevens een BOB-arrangement. Zo proef je van de voorziene wijnen steeds niet meer dan een paar teugjes. Ik stem zonder veel aarzelen in.

En dan gaan we van start met de eerste gang. Ik krijg een bord met krab als rode draad; aan de overkant worden kreeft, inktvis en sint-jakobsvrucht gecombineerd. Mijn krab komt terug in een basis van krabsla (een beetje oneerbiedig voor zo’n vorm – in vergelijking met de gemiddelde verwerpelijke surimisurrogaten in de supermarkt), een kroketje met eerder een bisque als vulling en gebakken soft-shell krab. Daarbij komen nog stukjes pompelmoes, een soort fruit waar ik altijd rillingen van krijg. Tot slot nog soorten Zeeuwse smaken (zoals zeekraal) die dan wel weer tot mijn persoonlijke smaakfavorieten behoren. Die soft-shell krab doet mij overigens denken aan een fantastische eetervaring bij MOMO in Amsterdam. Dat moet inmiddels een vijftal jaar geleden, tijdens ISE 200whatever met enkele voormalige Barco collega’s.

Ik drink El Circo, een Spaanse witte uit 2012 van de Macabeo druif. Nu ben ik zelf alles behalve een wijnkenner en dat zal ik blijven herhalen, maar ik kan wel zeggen dat quasi geen enkele van de geserveerde wijnen bij het Spaans Dak 100% uit klassieke druiven geperst zijn. Zou het trouwens toeval zijn dat de sommelier met een Spanjaard opent?

De overkant krijgt een andere witte wijn gealigneerd met de kreeft en co.

krab / pompelmoes

Tijd voor het tweede wapenfeit: bij mij is dat marlijn, familie van de zwaardvis en nog nooit eerder geconsumeerd. Het is zo’n stevige vis waar je een perfecte tataki kunt van bakken. Daarbij komt een pittige aïoli met gemarineerde rauwe venkel, een glanzende dressing van peterselie, pure kokkels en krokante toast. Simpelweg top!

Ik bob verder met een Franse Chardonnay uit 2012: Collection privée de l’Oratoire.

marlijn / aïoli / focaccia / kokkel / venkel

Inmiddels krijgt mijn meneer een gebakken makreel geserveerd. De ober zegt dat hij het krokant gebakken vel gewoon mag opeten. Dat visje krijgt het gezelschap van pata negra, mimosa van ei en een toets van avocado. Ik hoor geen gemor. Mijn wederhelft is inmiddels een al even culinair verwend snotjong als mezelf en merkt dan ook op dat het misschien net iets té veel smaken op één bord zijn. Ik volg zijn punt, niet alleen bij dat bord.

makreel / pata negra / avocado

En dan het extra tussengerecht: tonijn met een Thaise bouillon. Onze net geboekte reis naar Thailand verraadt dat ik fan ben van de keuken en ik kijk dan ook met blinkende oogjes naar de zwarte zware theepotje met onder andere citroengras en gember in. Daarmee overgiet de ober de sashimi van tonijn, de rijstsalade met doperwtjes, lenteui en citroengras, de tempura van lenteui, de kroepoek van wakame en de marshmallow van yuzu. Dat ik nog wat bouillon bijvul, zegt alles.

Dit gerecht krijgen we synchroon en dus proeven we voor het eerst dezelfde wijn: een moderne Italiaanse witte wijn van de eerder zelzame Falanghina druif. Jaaaaa!

tonijn / Thaise bouillon

Even tussendoor over een schattig tafereel. Aan een andere tafel zit een koppel met hun ongeveer achtjarig dochtertje. Voor haar brengt het restaurantpersoneel een vertederend kindermenu: een bord balletjes die dan aan tafel met tomatensoep overgegoten worden, een verfijnde hamburger met een megaportie dikke frieten en tot slot een dessert met suikerspin. Je zou zo weer even kind willen zijn…

Ik blijf vissen in de zee, mijn wederhelft verheugt zich intussen op dat beloofde stukje rib eye. Op mijn bord verschijnt een stevig gebakken zeebaarsfilet met een crème van butternut, krokante pompoenpitten, aardappelpuree, geblancheerde boerenkool, gestoofde romanesco en een beurre blanc met yuzu. Opnieuw een bijzonder geslaagd gerecht, al moet ik eerlijk toegeven dat de verzadiging na deze vierde gang wel om de hoek komt loeren. En we hebben nog twee rondjes dessert voor de boeg!

Wijngewijs opnieuw koers richting Italië voor een witte Verdicchio, waarvan ik door mijn beverige foto niet meer gegevens heb. Zelfs voor de BOB van de avond eist de wijn zijn tol. Nochtans drinken we inmiddels van de derde fles spuitwater.

zeebaars / pompoen / boerenkool / soja / yuzu

De voor- en hoofdgerechten zitten er op. Ineens worden we verrast door proefbuisjes met een vloeibare substantie. We nemen de proef – flauw, ik geef het toe – op de som en drinken een ice tea met citroengras en gember. Een welkome verfrissing.

Dan komt het eerste dessert: de kaas haalde blijkbaar de zoetigheid in. Op het leistenen bord ligt een appeltaartje met daarbovenop gesmolten Belgische Hervekaas. Deze pure zaligheid wordt vergezeld door een salade van appelstaafjes met gedroogde druiven, pijnboompitten en toefjes met siroopsmaak. Een bommetje dat opnieuw aan weerszijden van de tafel gelijktijdig geserveerd wordt. Mijn vriend durft een dessertwijn te suggereren. Hij blijkt even te vergeten dat de sommelier van elke wijnsoort minstens één keer kwam bijvullen. Begin maar al te tellen…

Hervekaas / appeltaart / Luikse siroop

Tot slot krijgt mijn meneer een dessert met een combinatie van pinda en banaan. Voor mij staat een dessert met chocolade, citroen en gember op het menu. Ik moet eerlijk toegeven dat deze gang mij niet echt ligt – ook al ziet de parfait, de spons en het poeder van witte chocolade er absoluut spectaculair uit. De sorbet van gin en het schuim van gin fizz in een afzonderlijk glaasje geven het dessert nochtans een eigentijdse schwung.

chocolade / citroen / gember

In toprestaurants als het Spaans Dak komt koffie gelukkig nooit alleen. We vullen de onbestaande gaatjes met een praline van caramelfudge, leuk gepresenteerd op een stokje. Daarna focussen we ons op het bordje met nog vier zoetigheden:

• Soes met iets – tja, dit ben ik vergeten – en extra nootjes
• Praline van witte chocolade en tonkabonen
• Parel met karamel en kokos
• Zonnebloempitten in siersuiker

Het was alweer een paar maanden geleden dat we nog zo lekker aten en al zeker in een tête-à-tête setting. Overmorgen ben ik jarig, maar tegenwoordig doen we eerder van verjaarweek in plaats van verjaardag. Ons culinaire hoogtepunt hebben we alvast gehad!

Op het eind lijken we wat vergeten door het zaalpersoneel. Door onze zes gangen blijven we als één van de laatste tafels over, terwijl we toch bij de vroege lichting aangekomen zijn. Tegen 23u00 vragen we beleefd naar onze jassen. We bedanken voldaan voor de schitterende avond en BOB Elise zet de tocht in naar Gent. Het duurt trouwens niet lang (zo ongeveer tot de afrit Bertem) voor we concluderen: het Spaans Dak is de foodtrip naar Leuven meer dan waard. Dikke duim voor chef Michel, zijn zonen en zijn team!