Ieper en omstreken, daar liggen mijn roots (papa uit Sint-Juliaan en mama uit Boezinge). Tegenwoordig kom ik er slechts zelden. Meestal voor familie en co, zoals de geboorte van mijn nichtje Noor. Een tweetal uur na de geboorte staan we al vanuit Gent in de kraamkliniek van Jan Yperman. Daar hoort eens het – oogluikend uitgerekte – bezoekuur voorbij is na de paar glaasjes champagne nog een ‘mondje eten’ bij. Waar trek je op een donderdagavond naartoe? Naar In ’t Klein Stadhuis op de Grote Markt.

Het moet inmiddels vijf jaar geleden zijn dat ik er nog kwam, dus ben ik benieuwd of het nog steeds de geschikte plek is om een kleine of iets grotere honger te stillen. Want de eerlijkheid gebiedt mij te melden dat ik de laatste jaren toch steeds lauwere commentaren opving rond deze klassieker op de Ieperse markt. We zijn in het gezelschap van de kersverse oma’s en opa’s – daarom niet noodzakelijk allemaal met deze grootouderterm benoemd. Een paar mensen kiezen voor mosselen natuur, anderen voor een slaatje (scampi en tomaat garnaal), iemand voor een spaghetti. Ik wil het in deze let-op-de-lijn-tijden zo licht mogelijk houden en kijk met mijn zin in de overal duur geprijsde gamba’s (€ 24) eerder naar de voorgerechtportie (€ 17,50). De dienster zegt mij dat ik dan drie stuks mag verwachten. Met wat dressing, sla en brood erbij lijkt mij dat ideaal zo op een weekdag rond 21u30. Drankgewijs wordt het aan tafel een mix van bier, wijn en frisdrank; ikzelf vraag een Canada Dry – helemaal in lijn met mijn ginger mood.

Wanneer de borden behoorlijk snel volgen, zie ik meteen dat er toch vijf gamba’s voor mijn neus staan. Ik check bij de serveerster en ze merkt meteen de fout. Geen probleem! De portie blijft gelijk, maar het voorgerechttarief zal aangerekend worden. Dat vind ik een sympathieke oplossing… Dus eet ik met smaak de vijf stevige beestjes op, al dippend in een frisse dressing en afwisselend met een slaatje. Het in boter of olie gebakken brood laat ik liggen wegens te vettig uitziend.

Ook de tafelgenoten blijken tevreden met hun keuze; mijn vriend omschrijft de mosselen wel als zozo. Samengevat een standaard brasseriekeuken aan standaard brasserieprijzen… Warm of koud word ik er niet van, al voldoet het voor deze keer.

Toch een tikkeltje spijt dat we de voorkeur van mijn vader – meer bepaald Capella – niet gevolgd hebben, maar dat durf ik niet luidop zeggen om mijn moeder niet te affronteren…