Het nuttige aan het aangename koppelen. Dat praktiseerde ik vandaag door de eerste afspraak met mijn nieuwe boekhouder te organiseren in een eetadres op mijn restolijstje: Marie. Na even blokjesrijden in de Berchemse Boomgaardstraat spot ik een parkeerplaats en quasi precies op tijd arriveer ik in wat Zone 03 omschrijft als een buurtrestaurent.

Hij bestelde al een Vedett, ik ga voor een glaasje cava. Als wachtverzachters verschijnen smaakvol gemarineerde zwarte olijven (ik zie citroen en rode chilipeper) en een edele vorm van salami met peperbollen op tafel. We bestuderen de krijtborden waar de voor-, hoofdgerechten en desserts te lezen staan. Mijn gezelschap gaat voor konijn, ik twijfel tussen osso bucco, dorade of meivis. Zoals steeds beslis ik pas als de gastvrouw (Marie?) naast mij staat: meivis met lamsoor en tomate concassé. Ik at nooit eerder meivis, oftewel geep. De soortnaam zegt mij vaag iets en het klinkt als een seizoensproduct – nomen est omen. Een door nieuwsgierigheid gedreven keuze dus.

Een cava later is het etenstijd: stevige borden met ruime porties eerlijk eten. Ja, je mag tussen de regels lezen dat verfijning bij Marie ondergeschikt is aan gezelligheid. Retrobehang tegen de muur, krijtborden en ettelijke kaders, houten meubels. De tegelijk eigentijdse touch die het restaurant hier aan geeft en de eerlijke keuken zonder poespas en daarbij weinig couverts bekoort – getuige de ‘gereserveerd’ bordjes op alle tafels.

Aan de overkant wordt het konijn met smaak verorberd. Mijn meivis blijkt een witte vis met zilverkleurig vel te zijn, die mij wat aan haring of rolmops (tenslotte ook haring) doet denken. Het gerecht smaakt ietwat zurig, met een frisse toets door de lamsoor en de tomatenblokjes. Verrassend, lekker, maar helaas tezelfdertijd iets te saai qua smaken voor zo’n grote portie. Gelukkig verschijnt verder een kommetje met gebruneerde aardappelen op tafel om het gerecht aan te vullen. Misschien uiteindelijk toch niet zo’n sublieme keuze.

Bij deze wil ik mij ook excuseren voor mijn lamlendige foto. Om een voor mij nog niet geprononceerde reden voel ik tegenwoordig iets meer gêne om uitgebreid mijn bord te fotograferen alvorens aan het consumeren te slaan. Daarom gebruik ik voor mijn foodfoto’s almaar frequenter mijn iPhone in plaats van mijn Lumix. Die gêne is trouwens logischerwijs rechtevenredig aan de mate waarin ik in bekend gezelfschap verkeer.

We ronden beiden af met thee: hij rooibos, ik verse munt. Heerlijke zandkoekjes overigens. De rekening bedraagt een schappelijke € 66. Samengevat een fijn adresje waar je gezellig en puur kan eten zonder meer. Als iemand mij voorstelt om bij Marie af te spreken, zal ik dat niet afwijzen. Al zou ik wel elders opperen wanneer het initiatief bij mij ligt.