Deprecated: mb_strlen(): Passing null to parameter #1 ($string) of type string is deprecated in /home/imageee/elidesc.com/wp-content/plugins/bolcom-partnerprogramma-wordpress-plugin/src/BolPartnerPlugin/Widgets/Renderer/ProductRenderer.php on line 102

Een verjaardag verdient lekker eten en daarom trekken we naar de Upper Room Bar van The Jane. Na een huzarenrenovatie openden Sergio Herman en Nick Bril bijna een jaar geleden deze kapel die een tempel van eten en meer moest worden én geworden is.

Even sukkelen in de ondergrondse parkeergarage en dan betreden we The Jane. Mijn vriend – met een zwaar zwak voor interieur en design – kijkt meteen zijn ogen uit. Jawel, Sergio & co hebben smaak. Het glaswerk, de inmiddels iconische luster, alles. We melden ons aan, jassen worden weggehangen en we nemen de lift naar de eerste verdieping. Daar krijgen we een plekje aan de ovalen bar met het Upper Room team in de ring. Dat we in onze nopjes zijn, hoef ik wellicht niet nogmaals te herhalen.

We starten met water dat uit een scheikundige fles met een pompje komt en geïnfuseerd is met onder meer sinaas om ons palet te clearen. “Dat moeten we onthouden voor een feestje thuis!”, zegt mijn wederhelft. En ook dat het hem aan Breaking Bad doet denken. Verder krijgen we olijfolie van The Jane met een stukje brood.

Dan wordt het tijd om wat keuzes te maken. Drankgewijs twijfelen we even tussen een cocktail, een vermouth, een cava of toch maar meteen een fles wijn. We hakken de knoop door op de laatste optie: L’arpent des Vaudons, een Sauvignon Blanc van het Domaine Jean-François Mérieau (€ 37,50). Lekker!

Op de eetkaart staan een vijftiental gerechten en drie desserts. A la carte kan perfect, of je kiest voor het lunchmenu van € 56. Daarbinnen kunnen gerechtjes eventueel gewisseld worden of een extra gang met Wagyu toegevoegd. Hoewel ik het eerst jammer vind dat we geen stukje vlees in het menu zullen zien, houden we het eenvoudig. We laten ons leiden door de expertise van het The Jane team: de lunch dus. Impress us, please!

cristal bread, tomaat, Le Noir de Bigorre

 crème kippenlever, bloedworst, kweepeer

Eerst komen enkel hapjes om op te warmen. Op een houten plank ligt cristal bread, tomaat, Le Noir de Bigorre, een soort pan catalan dus met extreem lekkere gedroogde ham van zwarte varkentjes. In een weckpot die op een keukenhanddoek geserveerd wordt, zit crème kippenlever, bloedworst, kweepeer vergezeld van gegrild brood. Kippenlevertjes raak ik doorgaans niet aan, maar deze crème met ook bloedworst smaakt wonderlijk diep. Alsof je een hartige chocopasta op een boterham smeert, met als afwerking stukjes kweepeer, broodkorstjes en mosterdzaad.

rilette makreel, zoetzure ansjovis, geitenkaas, olijf

Ondertussen zien we hoe de volgende gang vorm krijgt: rilette makreel, zoetzure ansjovis, geitenkaas, olijf. De verschillende aankomsturen van de gasten rond de bar zijn gelijkgetrokken, de rest van de service zal – logischerwijs en in de mate van het mogelijke – voor iedereen gelijk lopen. Ze blijken wel fan van broodsoorten bij The Jane, ook hier krijgen we een soort bij: ditmaal is het Libanees flatbread. De rillettes van makreel maak ik thuis ook wel eens, deze versie speelt vanzelfsprekend in een andere league: zoetzure ansjovis, appelkapper en olijf tillen het geheel op. De tomatensalsa lijkt in eerste instantie overbodig, maar klopt helemaal in het smaakplaatje.

Zeeuwse creuse, ceviche, duindoornbes, avocado

Daarna keren we even terug richting Sergioland: Zeeland, uiteraard met een wereldse blik. In zwarte kommetjes komt voor ieder de Zeeuwse creuse, ceviche, duindoornbes, avocado. Het zijn stevige beesten die op een bodem van avocado liggen en eens aan tafel verder afgewerkt worden. Enerzijds met (het vocht van) de ceviche en als ik goed geluisterd heb naar Martin Morales zal dat wellicht tijgermelk zijn, de mix van limoen en kruiden waarin zeevruchten rauw gegaard worden. Anderzijds met een moleculair rokende granité van duindoornbes om het geheel nog extra mysterie te geven. Onze ogen glinsteren. Mijn verjaardagslunch (twee dagen voor de eigenlijke datum) rocks!

Ondertussen is onze witte wijn leeg tot op de bodem, dus wordt het tijd om over te schakelen op iets anders. Ik kies voor mijn favoriete bier: een gueuze Girardin. Gelukkig heb ik op de man af gevraagd of ze iets kleiners hebben dan 75 cl, want in dat formaat stond enkel Tilquin op de kaart. Mijn vriend smeer ik een glas rode wijn aan, omdat hij dat doorgaans wel kan appreciëren. De Prologue van Christian Ducroux valt zeker niet tegen en toch kijkt hij met een jaloerse blik naar mijn geuze.

patatas bravas

In enkele gerechten schemert niet alleen Zeeland door, maar ook de liefde voor Ibiza. Er was al de knipoog naar pan catalan en nu dus de patatas bravas. Wel grappig dat de platte frietjes in deze gesofisticeerde professionele keuken van Maes Inox gebakken worden in een eenvoudige friteuse van Frifri, zoals ik er thuis ook eentje heb staan… Op de bodem ligt een tomatensalsa, tussen de frietjes wordt met een espumafles aioli en iets met tomaat gespoten, zodat het er wat als een spiegelei uit gaat zien. Deze moderne versie van een klassieke tapa wordt bijna uitgevochten. Ik haal er zelfs mijn foto van het gerecht bij om te checken hoeveel aardappelpartjes er precies waren. Ter illustratie: dit hapje kost à la carte € 6, best betaalbaar voor een restaurant met een Michelinster dus.

zeewolf, kokkels, curry

Als laatste hartige gerecht krijgen we een diep bord met een schoonheidsplekje – ik hou van dergelijke details – en zeewolf, kokkels, curry. Het lijkt in eerste instantie een soort Zeeuwse waterzooi, maar de kikkererwten(puree) en de curry voegen originaliteit toe. Zonder meer een lekker gerechtje! Ondertussen zien we de Wagyu klaargemaakt worden en we voelen toch een zekere spijt. Niets meer aan te doen. Stiekem met de ogen smullen van de buren en uitkijken naar het dessert is de boodschap.

blauwe bes, yoghurt, chocolade

Als nagerecht verkiest mijn wederhelft de kazen: hij krijgt een zoals het hoort opgebouwd bord met onder andere zachte, harde, geiten- en blauwe kaas, chutney en brood. Ik zie op een meter afstand mijn zoete keuze tot een kunstwerkje verworden. De blauwe bes, yoghurt, chocolade start met ganache en crumble van chocolade, dan volgen hele en halve parels in bordeaux tinten, cake, toefjes yoghurt, bloemen en besjes. Een afsluiter naar mijn smaak, ook al – en nu allemaal in koor – ben ik geen dessertmens.

We zijn voldaan. Koffie hoeft niet meer. Even de benen strekken zal deugd doen.

Beste Upper Room team, beste The Jane, het was mij een waar genoegen! Intussen heeft het lot – belichaamd door een goede vriend – beslist dat ik terugkom… Met alle plezier.

 

Nog een aanradertje is trouwens de Fucking Perfect docu over Sergio Herman!