Voor een professionele afspraak in Brussel neemt mijn operationeel dominante trekje de bovenhand met een paar eetsuggesties tot gevolg. Ik krijg tot mijn verrukking duchtig weerwerk met twee tegenvoorstellen. Heerlijk! Bij zoveel karakter volg ik de andere kant: ik bel naar Gazzetta. Omdat ze er geen reservaties aanvaarden, doen we het maar op goed geluk. Rendez-vous om 19u00 ter plekke! Al is dat buiten de file gerekend. Hoewel ik rond 17u15 in Gent vertrek, is het toch 20u00 als ik bij de Italiaan binnenwandel. Erg schaamtelijk voor een eerste date! En vooral ook erg frustrerend als je weet dat je nog eens een kwartier extra verloren bent met de zoektocht naar een parkeerplaats.

Anyway.

Gazzetta ligt vlakbij de Louizalaan, desalniettemin zijn de omringende straten extreem rustig. Alleen bij dit specifieke hoekpand met veel ramen merk je een bijzondere bedrijvigheid. Iedereen lijkt er te willen zijn. Wat men een hotspot noemt. Ik snap die Brusselaars meteen: grootstedelijk interieur, vlot volkje, doodeenvoudige kaart met geen enkel gerecht duurder dan € 13,90 en véél wijn.

Mijn gezelschap nipt al drie kwartier van witte wijn en meldt later met volle tevredenheid dat de mensen van Gazzetta op geen enkel moment ongeduldig werden – ook al waren er nogal wat staande wachtenden. Ik volg al snel in de witte wijn en we krijgen een op-en-top Italiaans hapje: focaccia met mozzarella, tomaat, olijfolie en basilicum.

Wanneer een mooie dame de bestelling komt opnemen, informeert mijn disgenoot naar de pasta van de dag. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik wat moeite moet doen om in de toch wat rumoerige omgeving hun snelle Frans te volgen. Ik begrijp dat het om een penne met vooral groen gaat, spinazie en zo. Zij is alvast verkocht. Voor de rest concentreer ik mij te veel op de conversatie en te weinig op de kaart, waardoor ik wat impulsief voor twee antipasti kies: ‘Mozzarella di bufala’ (€ 11,90) en ‘Planche de charcuteries mixtes’ (€ 8,80). Achteraf gezien begrijp ik niet goed waarom ik niet voor de burrata ben gegaan, maar dat komt er dus van als je onvoorbereid en een beetje stijf staand van de filestress een snelle beslissing neemt. Zo on-Elise, geloof me.

Van het hapje heb ik alvast genoten en ook van er gewoon zijn. Ik herinner mij nog dat mijn vriend vorige week vaststelde dat ik instant begin te stralen als ik in een grote(re) stad (dan Gent) uit de parking stap. Een stukje gesprek later verschijnen onze bestellingen.

In mijn geval is dat een blinkende bol mozzarella met wat kerstomaatjes en rucola om de Italiaanse vlag te vervolledigen. Ook een houten plankje met drie soorten charcuterie: een salami en twee soorten proscuitto. Aan de overkant wordt de penne verde met parmezaan bestrooid en met zichtbaar genot geconsumeerd. Zelf ben ik tevens tevreden met mijn lichte avondmaal. Alleen kan ik mezelf nog steeds voor het hoofd slaan dat ik over die burrata gekeken heb en was wat brood wel welkom bij de charcuterie.

Ik hou dus van plaatsen die grootstad ademen. Als er daarenboven een internationaal luchtje aan zit, ben ik nog meer verkocht. Absoluut eentje om te onthouden. Niet alleen voor ’s avonds, want Gazzetta ontvangt je dagelijks van 8u30 tot 23u00 (behalve op zondag van 11u00 tot 16u00). En ook grote broer Caffè Al Dente lonkt.