Deze morgen gingen we zwemmen. Baantjes trekken in het Gentse zwembad Rooigem. Mijn lief is al even into baantjes trekken. Ik heb het vergezellen altijd uitgesteld ‘omdat ik geen badpak (enkel een bikini) heb’. Vorige week kocht ik mij een Speedo, dus geen onderuitkomen meer aan… Rooigem it is!

Zwemmen met kopje boven, kopje onder, kopje boven, kopje onder zonder duikbril is niet meteen de meest aangename ervaring voor de ogen, maar het doet wel iets. Het geeft gelegenheid in het hoofd om alles leeg te maken en de gedachten te laten oppoppen.

En ineens was het daar. Een jeugdsentimentele prikkel.

De zwemmarathon.

Het gebeuren speelde zich af in het zwembad van Moorslede, waar verschillende scholen(groepen/gemeenschappen) zich zwemgewijs met elkaar meetten. ‘Het kleintje’ (oftewel het ondiepe zwembadje) werd dan toegelegd met planken om plaats te geven aan plastieken tafels, stoelen en onze supporters. ‘De groten’ (oftewel het diepe zwembad van 25 meter) werd met van die juwelen op zwembadformaat ingedeeld in banen.

We zwommen. Schoolslag, want de rest van de slagen hadden we nog niet zo goed onder de knie. We liepen iets te snel op die iets te gladde zwembadtegels, met af en toe een uitschuiver tot gevolg. We lieten ons oppeppen door de “Nog ZOVEEL minuten!”.

Maar ik, ik keek vooral uit naar dat enige magische moment.
Ik zwom met maar één vraag in gedachten…

“Wanneer zal juffrouw Patty de doos met druivensuiker bovenhalen?”!