Schrijven over een ander onderwerp dan datgene waarover ik gewoonlijk blog (food, boeken, in mindere mate woordwaardige gebeurtenissen uit mijn leven), ik vind dat allesbehalve eenvoudig. Beroepshalve ben ik gelukkig geen – breed inzetbare – copywriter, in bijberoep schrijf ik echter wel copy op aanvraag. Maar gezien ik geen actieve ‘sales’ doe en de vragen door de band genomen oplijnen met mijn blogonderwerpen, valt dat reuze mee…

Tot een vriend vraagt om over een totaal ander onderwerp – ik wou bijna ‘potten en pannen’ als voorbeeld geven, al zit daar dan toch weer een link naar eten in – een paar zinnen neer te pennen. Ik zoek een voorbeeld dat verder van mijn bed staat, en keer op keer kom ik toch weer op dingen met linken naar mijn directe leefwereld uit. Soit, haarden.

Deze namiddag hoorde ik op Studio Brussel een interview met Herman Brusselmans over zijn nieuwe boek. De radiopresentator opperde dat het onderwerp toch wel atypisch en iets serieuzer is (borstkanker namelijk, vastgesteld bij zijn voormalig lief en nog steeds goede vriendin). Herman antwoordt hierop dat een professionele schrijver in se over alles moet kunnen schrijven.

Touché! Ik denk niet dat ik dat kan. Bovendien kost het mij moeite om ‘los van mijn eigen stijl’ te schrijven. Ik word dus nooit een professionele schrijfster. En oef, laat dat nu eens net geen ambitie zijn waar ik mij aan vastklamp. Crisis bedwongen.

Conclusie? In mijn bijberoep beperk ik mij best tot die onderwerpen die mij écht boeien en als het even kan tot opdrachtgevers die mijn stijl verdragen tot appreciëren.