Ik ben een plannertje! Zonder twijfel. Ik heb graag alles onder controle en ik word zelfs stiekem – of soms iets minder stiekem – een beetje zenuwachtig als die plannen door omstandigheden wijzigen. Rustig ademhalen helpt wel. Soit, als het ineens last-minute (als in een dag op voorhand) duidelijk wordt dat we op mijn verjaardag iets zullen gaan eten met mijn ouders begin ik als een gek na te denken. Waarheen? Iets dat op zondag open is om te beginnen. Wat? Iets niet te groots na een nachtje stappen. Waar is mijn restolijstje? Daarop staat op aanraden van een koppel kennissen de Italiaan Granduca in Destelbergen. Ik bel, reserveer en het is in de handtas.

We spreken ter plekke af met mijn moeder en vader tegen 18u30 – niet te laat, want het is zondag en zo. Zij zijn er als eersten, terwijl wij toch ook ten laatste om 18u33 binnenwandelen in deze sfeervolle villa aan de Dendermondsesteenweg. Mijn ouders zitten aan een ronde tafel en wij schuiven mee aan. De meeste gasten hanteren een later aankomstuur, maar na verloop van tijd loopt de zaak vlotjes vol.

Het duurt eventjes vooraleer de kaarten komen en intussen illustreert mijn moeder dat ze de website grondig heeft bekeken met een verhaal over de Italiaanse vader en zijn drie zonen alsof het haar persoonlijke vrienden zijn. Echt grappig! Eens de kaarten er zijn, duurt het toch even vooraleer we een besluit genomen hebben. Qua aperitief gaan we alvast allemaal voor de spumante, een Italiaanse schuimwijn. Wat het eten betreft, wordt er lonkend gekeken naar de vongole en de ossubucco. Maar borden met een halve kreeft aan een andere tafel steken toch wat onze ogen uit. Dus informeert mijn vader of de prijs van de ‘Pasta fresca Granduca’ wel degelijk € 59 voor twee personen is. Wanneer dat bevestigd wordt, hakt hij de knoop door: Granduca for all. Deze verse pasta bevat kreeft, gamba, scampi, venusschelp en inktvis. Dat klinkt als een perfect verjaardagsgerecht!

Even later verschijnen onze glazen en de fles (want dat is slechts iets meer dan vier glazen) spumante: ik lees Altemasi en 2009 en ‘millesimato’ en ‘metodo classico’ en brut. Een bijzondere bubbel, erg geslaagd! We zeggen dit ook aan de ober en hij legt ons prompt het verschil tussen spumante en prosecco uit.

Als hapje krijgen we een bruschetta met ricotta en parmezaan. Zo eenvoudig, maar zo lekker. Verder komen er nog twee potjes op tafel: groene olijven enerzijds en van die heerlijke Italiaanse hartige koekjes met een pikante toets anderzijds. Uitgevochten.

Intussen wordt ons gereedschap klaargelegd: zo’n lange zeevruchtenpulkstok, een stoffen slabbetje met een rode kreeft op genaaid en een doekje met citroengeur voor de ‘happy hands’ achteraf. We bestellen nog karaffen witte en rode wijn. Laat maar komen!

Dan verschijnen vier prachtige borden met daarin een ringvormige pasta die een beetje blendt met de inktvisringen. We zien verder vrij grote schelpen, enkele scampi, een megagamba en een halve hapklare kreeft. Tenslotte staat op tafel nog een grote kom met meer pasta, inktvis, schelpen en erg aanlokkelijke saus / bouillon.

We bevochtigen allemaal onze kreeft lichtjes en gaan in de aanval. De pasta perfect al dente, de zeevruchten heerlijk smeuïg, de saus / bouillon extreem vol van smaak. Ik denk niet dat er nog meer superlatieven nodig zijn. Of toch: v-e-r-r-u-k-k-e-l-i-j-k.

Maar zei één foto niet meer dan duizend woorden?