Een tevens bloggende foodie vriendin spreekt mij aan over een nieuw adresje op het Borgerhoutse Moorkensplein dat de laatste tijd vlot over de tongen gaat: Bistrot Miro. We besluiten meteen om het derde lid van het zesta.be triumviraat op te trommelen en te reserveren! Het toeval wil dat een andere vriendin mij diezelfde dag nog aanspreekt over een gepland familiediner in datzelfde restaurant. 100% talk of the town!

Reserveren doe je online via het RESERVEERNU platform – dat je overigens steeds meer ziet opduiken. Meestal zit daar wel een veiligheid ingebouwd dat je bij de herinnering op voorhand nog eens opnieuw moet bevestigen via een link. In de file voor de Kennedytunnel besef ik ineens dat ik dat vergeten ben… Omdat ik tevens nooit meer op tijd in Borgerhout kan geraken, bel ik toch nog even op. Uiteindelijk kom ik na een ellenlange zoektocht naar een parkeerplaats – die resulteert in een wellicht betwistbare plek (wegens voor dienstvoertuigen) aan het lokale politiekantoor – als tweede aan. Kathy wacht al op ons in het gezelschap van een uitstekende gin tonic met steranijs. Caroline volgt snel na mij en wij bestellen als (alcohol)diëtend duo een Thomas Henry tonic met vlierbloesem. Yummie!

Ik hou mij vooral in om niet op het uitstekende brood met dito boter en rillettes te vliegen. Na een tijdje komt er op onze vierde stoel een krijtbord te staan met de eetopties: een vijftal gerechten per gang. Caroline weet instant dat ze voor de tartaar van kalf en de rog gaat; Kathy kiest boudin noir en ook rog. Ik twijfel ondanks mijn voorliefde voor deze stevige platvis toch nog even, maar volg uiteindelijk Caroline.

Wijngewijs valt de keuze meteen op een fles Chablis 1er Cru. Of ik wil meedoen? Ik moet niet lang nadenken om voor de rest van de avond mijn alcoholdieet op te schorten. Opnieuw wordt het even wachten, want Bistrot Miro runnen ze zo op het eerste zicht met z’n tweetjes. Gelukkig hebben we de ganse avond tijd – en veel te vertellen!

De tartaar van kalf met zwarte truffel, kwartelei en ansjovismayonaise (€ 10) bevalt mij. Een fris en puur gerecht: vooral de combinatie kalfsvlees en (lompvis?)eitjes prikkelt. De smaken van op het krijtbord zijn minder prominent aanwezig – al doet dat geen afbreuk.

Dan wordt het na wederom een uitgebreide pauze tijd voor mijn lievelingsvis: ROG! Bistrot Miro serveert een roggevleugel meunière (€ 23), zoals het gros van de gerechten wel eigentijds vertaald door de chef. We krijgen een traag gegaarde vleugel met een espuma van hazelnootboter, kappertjes, broodkruim voor de crunch en kervel voor de afwerking. Daarbij komt een apart potje met geplette aardappel vermengd met spinazie volgens de gastvrouw, maar eerder iets zurigs (zurkel of zuring vermoedelijk) volgens ons.

Wat is rog toch een fantastische vis! De interpretatie van Michael Roelants bekoort ons allemaal. Ik vind het wel jammer dat de rog met de dunste kant naar boven wordt geserveerd, waardoor het gros van de saus al op is wanneer je na het draaien nog bijna twee derde van het roggevlees tegoed hebt. We geven het beleefd even mee.

Op voorhand waarschuw ik dat ik pas voor het dessert. De rest doet mee, maar we ronden wel nog af met cappuccino, ‘gewone’ koffie en verse muntthee. We betalen met graagte € 55 per persoon voor een uitstekend maal in een trendy kader. Bistrot Miro is een adres naar mijn hart: ergens waar je meteen weet dat je aan een correcte prijs prima eet. Nu nog de link met de Spaanse schilder zoeken…

Ook Caroline schreef als Avocado van de duivel over Bistrot Miro.