Inmiddels een paar dagen back in Belgium na twee schitterende weken op Corsica. We hebben echt genoten van dit topeiland met zijn woeste combinatie van zee en bergen. Tijd dus om de blogdraad terug op te nemen…
Reisgewijs boekten we een paar weken op voorhand tickets via Kayak.com / Connections voor een vlucht van Condor / Thomas Cook naar Bastia in het noordoosten van het eiland. Beetje ingewikkelde constructie (zoals je leest) en bij vertrek bleek dan ook nog eens dat we niet in het systeem stonden. Gelukkig waren er nog plaatsen beschikbaar! Eens aangekomen in Bastia huurden we een auto voor de volle twee weken: wederom via Kayak.com vonden we een goedkope Toyota Aygo. Ter plekke bleek dat toch een iets grotere Renault Clio te zijn en kwamen daar logischerwijs nog wat verzekeringen bij.
In de categorie persoonlijke primeur vertrokken we met een tent en nog wat basic kampeerbenodigdheden. Nog nooit eerder sliep ik twee weken op een luchtmatras in een iglo van Quecha. Maar werkelijk waar, het beviel ons!
We reden het eiland rond, vertrekkend in Bastia en zo tegenwijzerzin richting Ajaccio en later Bonifacio met telkens sprongen naar het binnenland.
Mijn eerste indrukken?
Corsica is doorheen de geschiedenis een mash-up van Frankrijk en Italië geworden. Het ene moment waan je je in de Ardèche (in het binnenland), het andere in een Italiaanse kuststad (Bonifacio bijvoorbeeld). Door dat heen-en-weer-geslinger tussen Parijs en Rome ontwikkelden de Corsicanen een duidelijke drang naar een eigen identiteit. OVERAL zie je onderstaand symbool of de vorm van het eiland, OVERAL promoten ze Corsicaanse producten. Ze houden ook vast aan hun taal, met veel J’s in (nogal ongewoon voor Frans en Italiaans) en “U Blablablu” als namen voor horecazaken en zo meer.
Verder merk je nog veel restjes Tour De France op. Vlaggetjes in de dorpen of ‘Jan Bakelants’ geschilderd op de vervaarlijke smalle asfaltstrook naar een col.
We zagen in Corsica opvallend weinig politie en daarentegen wel opvallend veel brandweer. De rode wagens en de afwachtende brandweerlui zijn alomtegenwoordig. Dit heeft uiteraard alles te maken met de grootste plaag van het eiland: bosbranden. We stootten gelukkig niet op branden, maar reden wel regelmatig door geblakerde landschappen. Pijnlijk als je bedenkt dat veel bomen daar tot honderden jaren oud zijn!
De belangrijkste keerzijde van de blinkende Corsicaanse medaille is het hoge prijskaartje. Onze reiskosten waren behoorlijk te doen, maar aan eten en drinken kun je echt wel wat geld spenderen in Corsica. Uiteraard geen reden om de pret te drukken! Iets meer picknicken dan maar en ver wegblijven van toeristenvallen. Al vielen de hilarisch geformuleerde waarschuwingen uit de Trotter best wel mee: het verkeer was minder moordend, de drukte op de stranden en in de stadjes minder storend dan vermeld.
•••
Meer over Corsica…