Nijvel, ik was nooit eerder in deze stad die vooral connotaties oproept met gewapende overvallen. Maar het is tegelijk de stad waar mijn voormalige bazin woont en voormaligheden moeten geregeld onderhouden worden, vanzelfsprekend met spijs en drank. De restaurantkeuze laat ik uiteraard bij haar en ze neemt mij naar L’Avenue. Al wandelend vanaf haar huis springen enkele architecturaal smaakvolle huizen in het oog; alsof er telepathie in het spel is, wijs ik ineens een gebouw aan waar we blijkbaar verwacht worden. Als quasi enigen trouwens op deze woensdagavond.

Bij het binnenkomen ben ik er meteen gerust in dat we hier lekker zullen eten, enkel en alleen op basis van het interieur. Erg oppervlakkig van mij? Dat klopt, maar geloof me dat een smaakvolle inrichting dikwijls terugkeert op het bord… Dit kan dan weer niet gezegd worden over een spuuglelijk interieur: ik ken nogal wat plekken waar je erg lekker eet, maar idealiter met de ogen dicht.

We zijn het er snel over eens dat hun verjaardagsmenu voor het éénjarig bestaan meer dan het overwegen waard is. Op de menukaart hangt daar een prijskaartje aan vast van € 27 – even melden dat datzelfde menu op de website aan € 33 geafficheerd wordt. Voor elke van de drie gangen zijn er trouwens drie opties, mijn voorkeuren luiden als volgt:

 Carpaccio de saumon norvégien, crème de caviar avruga, mesclun d’herbettes
•
Coucou de Malines poché au sauternes et abricots, jus au thym citronné
•
Macaron, mousse de mascarpone et framboise

Wijn, daar passen we grotendeels voor. Er moet immers nog naar Gent gereden worden. Dus enkel nog één glaasje wit als starter, voor de rest lessen we ons aan platwater.

Als hapjes krijgen we al snel een mousse van ricotta (al geconsumeerd vooraleer ik aan een foto dacht), een vichyssoise van jonge spinazie met een currycrème en een praline met foie gras. Ze zetten meteen de toon, in het bijzonder de combinatie van chocolade en foie prikkelt mij. Ik herinner mij ooit ergens in Parijs een combinatie met kokosschilfers, maar deze donkere chocolade accordeert nog beter met die vette leversmaak.

In het restaurant zijn maar twee tafeltjes gevuld en ik zie hoe de andere eetgasten bord na bord vrij snel geserveerd krijgen. Wel grappig als je weet dat mijn gezelschap de keuken vlak voor het binnengaan omschreef als slow food. Het strakke tempo wordt ook bij ons aangehouden en mijn voorgerecht verschijnt: een flinterdunne carpaccio met een frisse dressing, wat scheuten en een mooi contrasterend krokantje. De avruga uit de Franse omschrijving moet ik even googlen. Het blijkt een product gemaakt van haring te zijn dat neigt naar kaviaar en toch geen viseitjes bevat. Aan de overkant valt de millefeuille met tomaat, mozzarella en pata negra tevens in de smaak.

Dan volgen quasi instant de hoofdgerechten die een tikje zwaarder uitvallen. Op mijn bord liggen twee forse stukken gepocheerde Mechelse koekoek die tevens nog even gekorst zijn – wat de kip een aantrekkelijker aanzicht oplevert. Daarbij komen aardappelpuree, groentechips en verschillende andere zomergroenten. Het meest benieuwd ben ik echter naar de gebakken abrikozen wegens doorgaans niet dol op warm fruit. In dit gerecht storen ze mij echter niet, omdat het zoete niet overheerst op het bord. Tegenover mij staat een vrij gelijkaardig bord met traaggegaard kalf. Nu blijkt dat ik toch een stevige eter ben, want mijn compagnon laat minstens een derde van haar hoofdgerecht liggen.

Voor het dessert vragen we toch om even een pauze in te lassen… Langer dan vijf minuten houden ze het evenwel niet vol. Wij grappen dat de koks wellicht naar huis (of naar een zomers terras) willen en keuren onze laatste gang. Mijn disgenote zoekt een laatste plekje voor een soort decomposed orangette: een bodem van gemarineerde sinaasappel met daarop chocolade in verscheidene verschijningsvormen. Bij mij overtuigde het woord macaron op de menukaart meteen… Ik krijg een grote roze macaron met ertussen een luchtige mascarponemousse en rode vruchten.

We passen voor de koffie, want de behoefte aan even de benen strekken en de spijsvertering zo wat bevorderen is vrij sterk. L’Avenue biedt samengevat een erg geslaagde keuken (met prachtige zwarte tegels overigens) aan een correcte prijs, waarbij hun verjaardagsmenu zelfs goedkoop genoemd mag worden. Door de stevige porties en de wel erg vlotte service kunnen we geen spreekwoordelijke pap meer zeggen. Wellicht spreidt hun bediening zich net iets beter uit met meer bezette tafels.

Bij het afrekenen vragen we om twee biljetten van € 10 om zo beter te kunnen delen. De ober begrijpt ons kennelijk verkeerd en laat meteen ook de rest van het terug te geven geld achterwege. Een beetje stom, maar zo is de fooibeslissing meteen voor ons gemaakt!