Een rooftop, een pop-up. Catering door Coeur d’Artichaut, waar ik sinds hun nieuwe chef in het moederrestaurant (Onderbergen) uitsluitend goede dingen over hoor. Een nominatie voor de Restaurant & Bar Design Awards 2013. En een stralend zonnige week. Genoeg redenen dus om eens werk te maken van een lunch bij Gaston, op het dak van het Galveston gebouw langs de Gentse Wiedauwkaai.

Ik parkeer mijn fiets in de stalling beneden en we nemen de lift naar het derde verdiep. Daar blijkt met dit zonovergoten weer helaas geen tafel meer beschikbaar in de schaduw. Er zit niets anders op dan de zon trotseren of binnen gaan zitten. Zon dus!

Omdat er los van de intro weinig vooronderzoek aan dit bezoek voorafging, duurt het wel even voor we er uit zijn. Normaal kiezen we standaard voor het lunchmenu, maar de gazpacho van komkommer en het slaatje geitenkaas kunnen ons niet meteen verleiden. Voor de rest zijn de prijzen aan de hoge kant (€ 22 voor een salade tomaat-garnaal). Uiteindelijk worden het vier voorgerechten: artisjok met vinaigrette (€ 9,50), garnaalkroketten (€ 14,50 – voor 2 stuks, die we graag willen delen), 2 x rundscarpaccio (€ 12,50 – 1 x voor- en 1 x hoofdgerechtportie). De ober krabt even in het haar en gaat onze bestelling moedig doorgeven aan de keuken. Even later komt hij melden dat de garnaalkroketten delen lukt, de carpaccio in een ruimere portie echter niet. Weinig tegen in te brengen, dus drinken we verder van onze witte wijn en ons spuitwater. Man, wat is het warm! Al durven we daar in België uiteraard niet over te klagen… Een nadeel is wel dat we ons keer op keer verbranden aan het metalen bestek.

Grappig overigens dat bij die garnaalkroketten ‘we maken ze zelf’ tussen haakjes staat, om de één of andere reden stralen die woorden net iets meer geloofwaardigheid uit dan ‘huisgemaakte garnaalkroketten’. En dan is er nog het mysterie van de vongole! Beneden staat een bord dat de lunch aankondigt, op het dak naast de buitentoog idem dito. Nadat we bestelden en aan onze voorgerechten begonnen, zien we daar ineens spaghetti vongole op prijken – en het bord is bovendien veranderd van plaats. Hebben wij dat nu werkelijk niet gezien? Vrij ongeloofwaardig, als je mij (halve autist, dwangneuroot en venusschelpengek) kent. Na de lunch checken we op het gelijkvloers en zien we eveneens vongole op het bord staan. Zijn ze echt drie verdiepen naar beneden…? We zullen het nooit weten, we hebben het niet geverifieerd.

De artisjok en de garnaalkroketten komen in sync, zoals gevraagd. De voorgerechtportie van de garnaalkroketten is effectief ontdubbeld op twee afzonderlijke borden. De kroket is vierkant. Je zou het als een modernistisch statement kunnen zien, al interpreteer ik dat eerder als gemakszucht van de chef. De goudgeel gebakken kroket smaakt lekker, maar mag voor mij iets lopender. De artisjok wordt tot onze verwondering warm geserveerd… Zo’n artisjok moet ongeveer 15 minuten koken, dus ze doen dat blijkbaar à la minute. Bovendien is ons exemplaar lichtjes onderkookt, waardoor de blaadjes niet zo gemakkelijk loskomen en die verrukkelijke bodem net iets té bijtgaar is. De vinaigrette helt naar mijn mening verder te veel naar mayonaise en zo’n dampend warm ding in volle zon consumeren is al evenmin een aanrader. Best wel streng van mij en toch jammer, met een merknaam als Coeur d’Artichaut zijn de verwachtingen logischerwijs navenant…

Terwijl we nog de laatste blaadjes van de artisjok naar binnen spelen en de bodem aanvallen, zien we een dienster twijfelend op ons af komen met twee bordjes carpaccio. Ze draait echter terug. Wanneer de carpaccio’s een kwartier later dan toch opgediend worden, proeven we duidelijk dat ze de tussentijd doorgebracht hebben in een erg koude koelcel. Niet meteen bevorderlijk voor het gerecht. Verder geen commentaar op deze flinterdunne sneetjes rundsvlees met pijnboompitten, rucola, parmezaan en schijfjes blonde champignons. Ik werd er desalniettemin niet wild van.

Na het eten kunnen we gelukkig een tafel opschuiven en daar bestellen we nog een kopje koffie. De obers lijken even in de waan dat we ‘restorunners’ zijn en kijken zoekend rond. Daar zijn we echter te beschaafd voor, al vind ik de eindafrekening wel aan de hoge kant voor eerder matig eten. Al het keukenpersoneel even op stage bij collega Tom Van Lysebettens in Onderbergen?