Geen idee of het een wijdverspreide gewoonte was, maar mijn televisionele beleving beperkte zich als kind – in het pre-Ketnet/Nickelodeon/KZoom tijdperk dus – niet tot onze landsgrenzen. Niet dat ik mijn kennis van het Frans bijschaafde met behulp van Waalse televisieprogramma’s. Neen, onze Noorderburen zogen mijn aandacht – en ook die van mijn zus – naar zich toe.

De intrede van Sinterklaas met stip op één. Het Jeugdjournaal, Het Klokhuis, De Grote Meneer Cactus Show, Het Zakmes.

En dan was er nog Kinderen Voor Kinderen. In eerste instantie met groots opgezette liveshows, later ook met videoclips.

Kinderen voor kinderen
Een kind is hier zo rijk
Kinderen voor kinderen
Het is zo ongelijk
Een kind onder de evenaar
Wordt later vaak een bedelaar
Kinderen voor kinderen
Voor kinderen van daar

Mijn zus en ik extatisch bij het horen van deze tune. Als ik het mij goed herinner zelfs van die zeldzame gelegenheden dat we in de zetel mochten eten. Kijkend, meezingend (met volle mond, denk ik dan), dromend van ooit zelf meedoen… Niet dat ik – of ons Westrozebeekse Jeko-koor – daarvoor ook maar enigszins in aanmerking kwam, zelfs al zat “hartstikke” en “asjemenou” vervat in onze woordenschat.

Jeugdsentimentaliteit troef trouwens tijdens het rondsnuisteren op hun verdomd volledige website. Liedjes beluisteren, filmpjes bekijken. Stiekem meelippen en merken dat je de tekst nog kent…

Iedereen kent wel de Kinderen Voor Kinderen klassiekers. Over waanzinnige dromen, over onbewoonde eilanden, over bie ba boe ba borden, … Mijn favoriete nummertjes situeren zich echter op cassette / cd 10 tot en met 14: lariekoek en apekool, vuur en vlam en baklava of rijstevla. Ondertussen blijft het koor overigens lustig verderzingen, ondertussen al 31 seizoenen lang.