Een paar dagen geleden onder mijn dons dacht ik ineens aan mijn piano – iets wat de laatste tijd meer en meer voorkomt gezien de steeds concreter wordende reünie met mijn buffetpiano, binnen anderhalf jaar of zo.

Tegelijk flitste een brok jeugdsentimentaliteit door mij heen. Want mijn keuze om destijds piano als tweede instrument te selecteren, hangt eigenlijk samen met een bepaalde filmscène. Tom Hanks die doorheen de film Big als volwassene in een kinderlichaam rondloopt. En vol jeugdig voetenwerk middenin een speelgoedwinkel klank tovert uit een gigantische vloerpiano.

Tegenwoordig zouden ze daar minstens 50 bij verrassing opduikende dansers bijvoegen en categoriseren als flash mob. Tom Hanks deed het alleen, of maximum samen met Robert Loggia (dank u wel, IMDb en Wikipedia) in een quatre pieds.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=rKrZiddRphw]

Mijn vriendin van weleer had een scherp gehoor en reproduceerde in een mum van tijd alle muziek die ze aanhoorde op haar witte en zwarte toetsen. Ik hoorde het doorgaans iets minder, of iets trager. Maar ik reproduceerde mee.

De quatre pieds uit Big, de instrumentale ouverture uit The Lion King of het piano-intermezzo uit de Congress cd “Angry with the sun”. Zij reproduceerde. En ik? Ik reproduceerde mee.