Volgens wordlingo.com betekent punctuatie “alles in geschreven taal buiten de daadwerkelijke letters of de getallen, het omvatten leestekens (vermeld bij recht), inter-woordruimten en inkeping”. Leestekens stonden sowieso al op mijn i swear pagina vermeld, omdat ook schrift intonatie verdient. Maar het werd toch tijd voor een verduidelijkende blogpost.
Soms heb ik het gevoel dat leestekens in hedendaagse communicatievormen minder belangrijk worden. Of hetzij om met een aantal exemplaren samen een smiley te vormen… Maar ik blijf mij hier fanatiek tegen verzetten.
Ik tweet met leestekens.
Ik sms met leestekens.
Ik e-mail met leestekens.
Het kost mij zelfs steevast moeite om na
“Met vriendelijke groeten, [nieuwe regel] Elise” geen punt te plaatsen.
Ook op mijn blog krijgen leestekens een prominente rol in mijn teksten. Als ze er staan, betekent het wat. Als ze er niet staan (zoals in sommige opsommingen of als ik één zin tweet die hoort te eindigen op een punt) zeker ook.
Bovendien vind ik dat leestekens zoveel zeggen over hij of zij die ze gebruikt. Ik kan het niet nalaten om slordige gebruikers stiekem over de ganse lijn nonchalant te vinden. Of zo gebruikt een vriend van mij vaak twee puntjes, in plaats van één of drie. Gegarandeerd vraag ik mij af of daar een diepere betekenis achter zit.
Tot zover mijn betoog ten voordele van de punten, de komma’s, de dubbele punten, de vraagtekens en soortgenoten van deze wereld!
Spot on. Punctuatie is belangrijk.
Ciao –M.
I couldn’t agree more. Lang leve de leestekens.
I couldn’t agree more. Lang leve de leestekens.
Ook volledig mee eens. Je hebt zelfs een bekende taalkundigenmopje daarover: “There’s a world of difference between ‘Let’s eat, grandma’ and ‘Let’s eat grandma’. Punctuation saves lives.”
Twee puntjes, daar krijg ik wat van..
Hear hear! Leestekens zijn er inderdaad voor een reden.
Ooit Eats, Shoots & Leaves: The Zero Tolerance Approach to Punctuation gelezen? ;-)
Neen, maar iets in jouw vraag zegt mij dat mij dat wel zou bevallen… ;-)
Even samengevat…
A panda walks into a café. He orders a sandwich, eats it, then draws a gun and proceeds to fire it at the other patrons.
‘Why?’ asks the confused, surviving waiter amidst the carnage, as the panda walks towards the exit.
The panda produces a badly punctuated wildlife manual and tosses it over his shoulder.
‘Well, I’m a panda,’ he says, at the door. ‘Look it up.’
The waiter turns to the relevant entry in the manual and, sure enough, finds an explanation.
“Panda. Large black-and-white bear-like mammal, native to China. Eats, shoots and leaves.”
Er zijn spelling-, grammatica- en punctuatieregels, die we dienen te gebruiken. Akkoord. Dat je daar passioneel in bent en dat belangrijk vindt, akkoord. Ik heb het voor passie. Ik heb het echter niet voor fanatisme, en soms is daar de grens te dun.
Ik heb ooit geleerd dat je na “Met vriendelijke groeten” geen komma gebruikt. Het werd er bij mij ingestampt en het was het eerste wat me opviel bij je betoog. Die komma. Ik heb de rest van je zin niet gelezen. Want die komma…
Gelukkig werd me tijdens dezelfde opleiding meegegeven: “Als die vijf Chinezen in de zaal het begrijpen, is dat het belangrijkste.” De boodschap is belangrijker dan de manier waarop die boodschap wordt weergegeven. Dus ach, die komma.
Ik pleit voor maten en middenwegen.
Jouw opmerking over de komma na “Met vriendelijke groeten” deed mij pardoes van mijn stoel vallen – of toch bijna… Google leert mij dat beiden blijkbaar kunnen. Maar ik onthou vooral jouw pleidooi voor maten en middenwegen. Daar kunnen fanatiekelingen als ik wel iets van leren… ;-)
Dat beide kunnen. Dat is het punt. ;)
Maten, ik heb er veel. Maar om mijn maat te worden moet je wel correct punctueren. Dat spreekt voor zich!
Alle gekheid op een stokje, het komt toch vrij vaak voor dat de foute punctuatie voor verwarring zorgt. Het verhaaltje van de panda is uiteraard een extreem voorbeeld van hoe het fout kan lopen, maar wanneer je een boek kunt vullen met van die fouten is er wel degelijk iets fout aan het lopen.
Alsmaar vaker zie ik dan ook dat het adagio dat de boodschap belangrijker is dan de manier waarop de boodschap wordt gegeven, misbruikt wordt en eigenlijk gewoon een excuus wordt voor luiheid. En dat is zo’n sleutelmoment waarop het moeilijk wordt om als tegengewicht net dat ietsje fanatieker te worden.
Voor alle duidelijkheid, ben het in principe wél eens met je standpunt over vorm tegenover inhoud.