In tijden van bouwperikelen zijn gesponsorde weekendjes absoluut welkom. Zo spendeerden wij afgelopen zaterdag en zondag in Le Touquet – gestimuleerd door de keuzemogelijkheden van de BONGObon Charmeweekend.
Le Touquet vat ik samen als het Knokke van Noord-Frankrijk. Geen negatieve bijklank welteverstaan. Een gezellig stadje dat beantwoordt aan mijn beeld van zon, zee en strand langs de Opaalkust.
Je retourne!
[portfolio_slideshow]
Weekendjes weg staan gelijk aan instant ontspanning.
Zo ook in de kunstzinnig gerestaureerde langgevelboerderij van La Bridelette.
Niet ver van ons bed (maximum 2u vanuit Gent),
tegen de Franse grens gelegen, ten zuiden van Charleroi.
Totale rust alom!
Ideaal voor een boekje, een flesje cava, wat fiets- en wandeltochtjes.
En gezien het gezelschap ook een brokje natuurstudie…
Het verschil tussen juffers en libellen om te beginnen,
maar ook wespendieven, zwartkopjes en andere gevederde vrienden.
[portfolio_slideshow]
Met dank aan organisatrice Sara!
Weekendjes als deze zijn bijzonder welkom
in deze zomer-zonder-vakantie-wegens-bouw-in-het-najaar-tijden…
Mijn alternatief voor het weerzinwekkende woord ‘file’.
Om tijdens de dagelijkse verkeerslommeringen naar en van het werk af en toe even te glimlachen als je bij de verkeersinformatie binnenshoofds “bumperknuffelen op de E40 richting Brussel vanaf Erpe-Mere” hoort.
*Mijn alternatief is natuurlijk relatief als Google 7 zoekresulaten op ‘bumperknuffelen’ aangeeft…
Diep graaf ik in mijn herinnering om aan te prikken waar dat plan vandaan komt. Dat plan om mij ooit op eigen kracht (lees: wandelend of fietsend) richting Santiago de Compostella te begeven. Mijn vinger leggen op de dieperliggende oorzaak of de concrete aanleiding van deze avontuurlijke droom lukt niet.
Mijn eerste gedocumenteerde, openlijke voorkeursuiting voor het bedevaartsoord dateert van een 16tal jaar geleden. Ergens tussen mijn 12de en 13de schreef ik een boekje – met de nadruk op ‘je’ – over een jong meisje dat doorheen het verhaal samen met een hippe oom de fietstocht naar Santiago de Compostella maakt. Als ik het mij goed herinner zonder succes, maar dat moet ik binnenkort eens op het manuscript in het ouderlijke huis verifiëren.
Dan was er een gepensioneerde in mijn dorp die te voet de pelgrimstocht aflegde.
En nog een jeugdroman ook waarvan de titel mij nu ontsnapt.
Recentelijk werd mijn ooit-in-mijn-leven-plan nieuw leven ingeblazen door de rubriek “Weg naar Compostela” in Man Bijt Hond.
Los van enige christelijke drijfveer bewaar ik die droom ergens op sterk water.
Bij benadering 1835 km al wandelend, al fietsend.
Langs de route van de pelgrims, langs de schelpen.
Met tijd en ruimte om volmondig en borstvullend te ademen…
Zo binnen een jaar of twintig.
Als ik een midlifecrisis moet doorstaan of aan herbronning toe ben.
Tonnen sneeuw, pakken zon, kilometers piste.
Wat wil een wintersporthartje meer?
[portfolio_slideshow]