Tag archieven: jeugdsentiment

T2 Trainspotting – Choose life, 20 jaar later

Geplaatst op door

Ik denk dat iedereen van mijn generatie Trainspotting (meerdere keren) gezien heeft. Zelf was ik jong, te jong om écht te snappen wat drugs met een verslaafde mens kunnen doen. Maar het heeft zeker mijn beeld over drugs mee beïnvloed.

Twintig jaar later komt er ineens een vervolg: T2 Trainspotting. Altijd een tikkeltje tricky… Het feit dat dezelfde regisseur (Danny Boyle) met dezelfde acteurs (hoera voor Ewan McGregor en de rest) aan de slag gaat, stelt weliswaar enigszins gerust.

Door Trainspotting werd ik twintig jaar geleden fan van Ewan McGregor en dat ben ik eigenlijk nog steeds. Onlangs zag ik hem nog glanzen in het derde seizoen van Fargo (op Netflix) waar hij in een zalige dubbelrol beide broers Emmit en Ray Stussy neerzet.

Door Trainspotting werd ik twintig jaar geleden ook fan van Choose life, wellicht het eerste elektronische nummer dat ik kon appreciëren. Vooral die tekst…

Herinner je die nog?

Choose life.
Choose a job.
Choose a career.
Choose a family,
Choose a fucking big television
Choose washing machines, cars,
Compact disc players, and electrical tin openers.
Choose good health, low cholesterol
And dental insurance.
Choose fixed-interest mortgage repayments.
Choose a starter home.
Choose your friends.
Choose leisure wear and matching luggage.
Choose a three piece suite on hire purchase
In a range of fucking fabrics.
Choose DIY and wondering who you
Are on a Sunday morning.
Choose sitting on that couch watching mind-numbing
Sprit-crushing ga me shows
Stuffing fucking junk food into your mouth.
Choose rotting away at the end of it all,
Pishing you last in a miserable home
Nothing more than an embarrassment to the selfish,
Fucked-up brats
You have spawned to replace yourself.
Choose your future. Choose life.

 

De tweede film vind ik zeker niet slecht, maar het is vooral de geupdate tekst van ‘Choose life’ die mij opvalt. Zalig hoe je de tijdsgeest zo kunt aflezen, alleen jammer dat Mark (Ewan McGregor) ‘Choose life’ nu net iets te theatraal proclameert.

Choose life
Choose Facebook, Twitter, Instagram and hope that someone, somewhere cares
Choose looking up old flames, wishing you’d done it all differently
And choose watching history repeat itself
Choose your future
Choose reality TV, slut shaming, revenge porn
Choose a zero hour contract, a two hour journey to work
And choose the same for your kids, only worse, and smother the pain with an unknown dose of an unknown drug made in somebody’s kitchen
And then… take a deep breath
You’re an addict, so be addicted
Just be addicted to something else
Choose the ones you love
Choose your future
Choose life

Oproer

Geplaatst op door

Dat was de titel van mijn examen dactylo, herinner ik mij ineens…
Ik was tien jaar en een tikkeltje trots op mijn 148 aanslagen per minuut.

En dan nog een herinnering.

Een floppy disk (ook wel diskette) met een typspelletje.
De letters bewegen van links naar rechts over het scherm.
Ze zweven boven een lijn met een onderbreking in het midden.
Wanneer de letter boven het gat hangt, typ je die – liefst met de juiste vinger.
Je bent een kampioen als alle letters in het gat verdwenen zijn.

Spannend, toch?

Zwemmarathon

Geplaatst op door

Deze morgen gingen we zwemmen. Baantjes trekken in het Gentse zwembad Rooigem. Mijn lief is al even into baantjes trekken. Ik heb het vergezellen altijd uitgesteld ‘omdat ik geen badpak (enkel een bikini) heb’. Vorige week kocht ik mij een Speedo, dus geen onderuitkomen meer aan… Rooigem it is!

Zwemmen met kopje boven, kopje onder, kopje boven, kopje onder zonder duikbril is niet meteen de meest aangename ervaring voor de ogen, maar het doet wel iets. Het geeft gelegenheid in het hoofd om alles leeg te maken en de gedachten te laten oppoppen.

En ineens was het daar. Een jeugdsentimentele prikkel.

Lees verder →

Huis van Alijn

Geplaatst op door

Het Huis van Alijn prijkt al lang op mijn uitlijstje onder de sectie Gentse musea. Jawel, ik heb zowat van alles lijstjes… Op deze druilerige donderdag wandel ik richting Kraanlei en stap de trapjes op naar dit museum over de cultuur van alledag. Ik kruis nog net een enthousiast kleuterklasje en betaal als Gentenaar € 3,75 voor mijn toegangsticket.

[portfolio_slideshow]

Het museum bestaat uit thematisch opgebouwde kamers – zoals de rouwkamer, de speelkamer, de babykamer, de reiskamer, … Retro-adepten komen hier absoluut aan hun trekken. Ik ontwaar zelfs enkele vintage stukken die tevens in mijn eigen interieur staan. Ook aan jeugdsentimentele zielen wordt gedacht. Ik glimlach bij een Tiny-boek, een paar Monchhichi’s en een View-Master als museumstukken. Hendrik, het huisspookje, gidst kinderen doorheen het museum. Uiteraard kan een volwassene dat overal opduikende wezentje tevens appreciëren. Verder komt het bewegend beeld uit het dagelijkse leven uitgebreid aan bod op basis van gekregen videotapes (Focus on Found Footage).

Momenteel loopt er onder de noemer ‘Uit het fotoalbum’ een extra expo rond het huwelijk, genaamd ‘Hun schoonste dag’. Dat de man achter de balie dat op uiterst cynische wijze uitspreekt, leert mij dat zijn huwelijk wellicht niet al te rooskleurig was / is. Foto’s van de aankomst van de bruidegom bij het huis van de bruid, een bruidstaart, wat videobeelden en veel meer opgesteld in een knusse kapel charmeren.

Het Huis van Alijn vertelt kleine geschiedenis, maar dat maakt het zo’n sympathieke plek. Meer dan gemiddeld tijdens een museumbezoek moest ik glimlachen – soms zelfs grinniken – omdat iets een herinnering opriep. Leve de cultuur van het alledaagse leven!

Puberfietsen

Geplaatst op door

Toen ik deze week op een ochtend een duo tienermeisjes voorbij zag fietsen, dacht ik: ‘Jaaaaaaaaaa, het is nog steeds zo…’.

Wat is nog steeds zo?

Wel, ter ere van jouw Plechtige Communie krijg je van mama en papa een nieuwe fiets. Niet meer zo’n kinderversie, maar eentje geënt op een volwassen lichaam. In principe kun je met deze fiets dus de rest van jouw leven verder, als je er een beetje zorg voor draagt.

Maar dan word je ineens 14/15/16 en blijft die Plechtige-Communie-fiets op stal. Want hoe kan je jouw street credibility garanderen zonder op een oude fiets rond te bollen? Zo’n fiets dien je eigenhandig in een ander kleurtje gestoken te hebben, met verf uit een spuitbus. Vervolgens horen er ook een aantal stickers op. In mijn tijd – jawel, I’m getting old – waren dat zo’n Studio Brussel exemplaar met het zwart-gele logo en een rode Humo-zelfklever.

Die tussenfase met de puberfiets heeft bij mij zo’n 10 jaar geduurd. Nu nader ik de 30 en rijd ik ineens terug op – je raadt het nooit – mijn Plechtige-Communie-fiets! :)