PAKT – verscholen in het Groen Kwartier en dus vlakbij The Jane – zou ik een stukje Amsterdam of Berlijn in Antwerpen durven noemen. De site omschrijft zichzelf op hun site als hotspot en hutsepot van creatieve en innovatieve Antwerpse ondernemers, zoals Nick Bril die zijn groentjes aldaar op het dak kweekt of product agency Bagaar. En omdat die ondernemers en hun omgeving net zoals iedereen af en toe de inwendige mens moeten versterken, vind je er tevens Racine (boterhammen en zo, een project van L’Épicerie du Cirque) en Standard (zuurdesempizza’s en slaatjes).

Op een dinsdagavond spreken we bij die laatste af met enkele vriendinnen die een ex-werkgever én de liefde voor eten delen. Geen idee trouwens of je Standard op z’n Engels of als de voetbalploeg uitspreekt. Ik arriveer ruim een kwartier te vroeg, meld me toch al aan en mag één van de tafels buiten uitkiezen… Hoewel de avondservice pas gestart is, zit er toch al behoorlijk wat volk.

Ondertussen bestel ik alvast een rosé wijn (€ 4,50) die wordt omschreven als aangenaam, soepel, fris en licht. De tafel die ik inpalm blijkt na een tijdje toch in de zon te staan; ik liet me met andere woorden misleiden door een voorbijtsjokkende wolk. In de volle zon komt die lichte wijn alleszins behoorlijk hard aan… Van zodra de volgende arriveert, verplaatsen we ons dan ook naar een meer schaduwrijke en bijgevolg zonarme plek. Dat betekent wel delen met een koppel, uiteraard geen enkel probleem voor ons.

Ik blijf bij de rosé, aan de overkant wordt voor een mojito gekozen – dat is lang geleden! De cocktail ziet er echter anders dan anders uit: bruingelig van kleur en geen munt of crushed ice te bespeuren. De dienster licht toe dat het een versie is met rietsuiker, vandaar de kleur. Dat moet dan wel de 2018 remake van een mojito zijn…

Eens voltallig concentreren we ons eerst op de kaart. Het blijkt al snel dat we hier allemaal voor de sourdough pizza zijn… Eén van de vriendinnen kiest de pikante salami (€ 12). De andere wil graag de burrata (€ 15,50), helaas is deze vandaag niet voorhanden. Ze volgt dan maar mijn voorkeur: meer bepaald de nduja (€ 13,50) met tomaat D.O.P. – spitskool – nduja – scamorza – boerenworst. Nduja stond nog niet in mijn culinaire vocabulaire (ik kom duidelijk niet meer genoeg buiten), gelukkig weet de vriendin van de pikante salami dat dat om een soort smeerbaar worstje gaat. Scamorza ken ik dan weer wel, dat is een Italiaanse gerookte kaas.

De zuurdesempizza’s worden onversneden geserveerd op metalen borden. Ik maakte absoluut de juiste keuze! Stukken worst op een pizza werken altijd… Sneller dan ik van mezelf gewoon ben eindig ik met een leeg bord. Een smakelijke zuurdesemkorst en kwaliteitsproducten zijn de sterkmakers van Standard. Aan de overkant bemerk ik iets meer terughoudendheid: de korsten blijven liggen, al moet ik toegeven dat haar exemplaar onderaan zwarter is uitgevallen dan de nduja’s.

Twee van de drie – waaronder bibi – besluiten dat er nog wel een dessertje bij kan. Ik zwicht voor de homemade rijstpap met bruine suiker (€ 6), verder wordt er nog geplooid voor espuma van mascarpone met seizoensfruit en meringue (€ 8). Het valt mij trouwens op dat de vriendin van de pikante salami twee keer iets bestelt dat ik zelf nooit zou overwegen. Toch fijn om te zien hoe iedereen z’n eigen culinaire DNA heeft!

De rijstpap smaakt. Het gouden (pladijs)lepeltje oogt überschattig en gelukkig zei ik ja tegen de bruine suiker als extra element in dit voor de rest ietwat vlakke nagerecht.

Een drietal uur later rekenen we af en wandelen we het Groen Kwartier uit. We zijn het er over eens dat het aangenaam vertoeven is bij PAKT, al lijk je je wel in een microwereld te bevinden van allemaal goedlachse, goedgeklede, ogenschijnlijk perfecte mensen.