Uit dineren met de zesta.be madammen, meer moet dan niet zijn op een lenterige woensdagavond. Plaats van afspraak is Schnitzel op de Antwerpse Paardenmarkt, een – toch wel een trend – maandag-tot-en-met-vrijdag zaak waar je kleine gerechtjes deelt. Ik ben iets te vroeg, dus ik bekom even van de werkdag met een pintje bij Clodette.

Tegen 19u00 steek ik de straat over om in een gezellig pand binnen te wandelen met de sfeer van een authentiek eetcafé. De vriendinnen zitten er al, ik schuif bij. Vanzelfsprekend deden we alledrie al een beetje online research op voorhand, dus we weten aan wat we ons kunnen verwachten. Maar first things first: bubbels!

Ondertussen kiezen we drie hapjes en van bij de categorieën vlees – vis – veggie telkens één gerecht. De eensgezindheid blijkt als vanzelf te gaan.

We happen van arancini, pimenton (€ 6), voor elk een Fine de Claire, oosterse vinaigrette (€ 3 per stuk) en Aufschnitzel (huisgemaakte charcuterie – € 8). De gerookte smaak van de rijstballetjes bevalt, zo ook de dipsaus. Bij de oester merken we allemaal de eerder zoete smaak op, die ons niet meteen in oosterse sferen brengt. De charcuterie wordt dan weer bijzonder goed beoordeeld. Geslaagde eerste ronde!

Ondertussen schakelen we over op witte wijn. Daar gaan onze wegen uiteen – wat klinkt dat dramatisch… De ene vriendin houdt absoluut niet van Riesling en kiest dus voor een Chenin Blanc. Ik lust dan weer net wél graag Riesling Trocken en ga met alle plezier voor deze Moezelwijn van Clemens Busch (€ 5,50).

Van bij de grotere gerechten komt eerst de parelhoenworst, asperge, paddenstoelen (€ 13). Het zwarte serveerpotje flatteert niet meteen – vandaar ook een foto van wat ik uitschepte op mijn bord. Al bij de eerste hap proef je dat hier een ervaren chef de plak zwaait. Dat klopt ook, want Geert Weyn en zijn sous-chef Koen Lenaerts leerden elkaar kennen in de keuken van sterrenzaak Dôme. Het woord dat bij mij opkomt: diepgang.

Bij de gnocchi, kastanjezwam, tuinbonen (€ 11) is het dan weer mijn foto die niet flatteert – en dat wordt naarmate het donkerder wordt erger… Opnieuw een meer dan geslaagd bordje!

Dan blijft het even stil in de keuken. En het valt ons ook op dat we wat moeite moeten doen om de aandacht van de gastvrouw te trekken (wegens nood aan meer wijn). Niet zo verwonderlijk, want het moet wat zijn om in je eentje al die kleine gerechtjes uitgedeeld te krijgen. Samen met die wijn (voor mij meer van hetzelfde) bestellen we alvast een tweede ronde en daarvan komt kalfsschenkel Corrèze, radicchio (€ 14) eerst op tafel. We zijn wat in de war omdat we de octopus van onze vorige bestelling nog niet gekregen hebben, maar worden gerustgesteld… Dit betekent ‘Ze worden geserveerd volgens het ritme van de keuken’ op de menukaart dus. Ik denk dat ik dit mijn favoriet van de avond mag noemen: ‘smoutzacht’ (wellicht West-Vlaams, zeer zacht dus) kalfsvlees met aardappelen, warme radicchio en gecrunchte nootjes die het geheel wat extra beet geven.

Aha, en daar volgt onze octopus, pappardelle, daslook (€ 12) uit onze initiële bestelling. Ik was eerlijk gezegd wat vergeten wat er naast de octopus als omschrijving voor dit gerecht op de kaart stond en het duurt dan ook een paar tellen vooraleer ik besef dat het zwarte pasta is. Zeker niet mis, alleen komt het seizoensgroen (daslook) niet echt tot z’n recht in deze bereiding.

Als laatste krijgen we de rode poon, bouillabaisse, venkel (€ 14). Puur op het zicht zou ik geen bouillabaisse gokken, eerder een klassieke mousseline. Desalniettemin vindt deze venkelfan dit een waardige afsluiter van een meer dan lekkere avond.

Maar dat is buiten mijn gezelschap gerekend! Er wordt gelonkt naar het dessert en waarom zou ik dan geen citroentaartje bestellen? De anderen gaan voor Irish coffee en de ene vriendin all the way zelfs voor moelleux erbij. Bij Dôme zijn de citroentaartjes vrij legendarisch, ze worden gebakken door hun eigen bakker Domestic. Ze lijken goed opgelet te hebben bij Dôme, want ook hier bij Schnitzel smul ik van dit baksel met zanddeeg, citroenpudding en merengue. Alleen mocht het voor mij net iets compacter na een toch al vrij uitgebreide maaltijd.

Nog even afrondend uitweiden over de foodsharing trend. Ik ben zeker pro, alleen hoeft dat voor mij niet altijd te zijn. Nogal wat zaken waar ik graag kom, kiezen tegenwoordig voor deelbare gerechten. Met twee personen vind ik dat perfect en aangenaam, zeker als ik van mijn disgenoot zowat carte blanche krijg om te kiezen. Met drie personen gaat het nog net, maar vanaf vier en meer begint dat echt onhandig te worden. Dan hou je je de ganse avond in: heb ik niet teveel genomen, is het allemaal mooi verdeeld? Maar goed, absoluut geen deelklachten bij dit zesta.be trio…

Schnitzel staat op mijn Antwerpse radar. Ik kom er nog.