I am a Korean born, a Belgian man and a citizen of the world.
Zo omschrijft chef Sanghoon Degeimbre zichzelf. Ik tafelde helaas nog niet in L’air du temps, zijn tweesterrenzaak in de provincie Namen. Wel mocht ik ooit al van proevertje doen op events als Culinaria. Een tijdje terug opende Sanghoon echter een tweede restaurant in hartje Brussel (Vlaamsesteenweg): SAN – zijn roepnaam, I assume.
Wederom gebruik ik de zinnen van de chef zelf, omdat ik het niet beter kan verwoorden: ‘SAN is de versmelting van onze hang naar eenvoud, onze reizen die ons de ogen openen voor een pluriculturele keuken en onze creativiteit, een erfenis van L’air du temps.’ Het concept? Alles geserveerd in kommetjes, allemaal op te lepelen met één enkel bestek.
Beneden kun je aan een eettoog zitten om elke handeling van het keukenteam in het oog te houden, boven wacht een kleurrijke en kosmopolitische ruimte met vooral tafeltjes van twee. Veel keuzes moeten er niet gemaakt worden, want ’s avonds serveren ze enkel een degustatie van vijf gangen / steden aan € 55. Handig voor de twijfelaars!
De overkant wil graag één van de speciale biertjes proeven (naam vergeten), ik vraag de aperitief van het huis met onder andere vermouth en rozemarijn. Daarbij hoort een eerste mini-bowl waarvan ik mij vooral de chorizosmaak herinner. Een geslaagde start, eentje met karakter wat mij betreft…
En dan start onze wereldreis!
We beginnen in Oslo, met zalm – gepekelde vruchten. Meteen een mooi plaatje en dito smaken die je instant naar Scandinavië katapulteren. Ondertussen selecteerde mijn compagnon een fles rode wijn. Je merkte misschien al dat ik niet zo aandachtig was bij SAN, want ook hier moet ik verdere details verschuldigd blijven. Wel weet ik nog welke onconventionele ‘wijnkoeler’ ze gebruiken: een soort grof gebreide muts, dus misschien gaat het eerder om het warmhouden van de wijn. Grappig!
En we vliegen naar Kentucky voor sint-jakobsvrucht – mout – bourbon. Een coquille eten met een lepel lijkt niet evident, toch gaat deze leuke bereiding er vlot in… Vlot, dat is ook het juiste woord voor het serveertempo bij SAN: niet te snel noch te traag, net goed. Dat doet veel aan een eetbeleving! Ze hebben dat natuurlijk iets beter onder controle als er met een vast menu (en dus geen à la carte) gewerkt wordt.
De gouden medaille van de avond gaat naar een volledig vegetarische kom die niet knipoogt naar een wereldstad, maar naar Liernu – het dorp in de provincie Namen waar Sanghoon Degeimbre de sterren van het dak kookt. We krijgen herfstgroenten – lacto-gefermenteerde jus – koololie. Hoewel de eerdere bowls zeker lekker waren, komt hier voor het eerst het absolute topniveau om de hoek loeren. Enkel en alleen op basis van deze bowl stijgt de goesting om eens tot aan L’air du temps te rijden.
•••
OOPS! What happened!?!
Ik ben t-o-t-a-a-l vergeten
om het kommetje getiteld
TOULON te snapshotten…
•••
Ik moest het eerlijk gezegd even googlen, maar Toulon ligt in het zuiden van Frankrijk aan de Middellandse Zee, tussen Marseille en Saint-Tropez. In onze kom ligt hert – kumquat – pompoen. Gelukkig werd het vlees in de keuken al in stukjes gesneden, niettemin vind ik het nu toch ietwat vreemd om dit op te lepelen. De smaak zit zeker goed, alleen ben ik geografisch en mentaal in Liernu blijven hangen.
We ronden ons reisje af in Caracas met kweepeer – peer – appel – melilotus. Melilotus kende ik niet: een synoniem voor honingklaver uit de vlinderbloemenfamilie – met dank aan Wikipedia. We lepelen voldaan dit dessertje uit de vijfde bowl.
Ik genoot van SAN en maak meteen het plan om ooit Knees To Chin en Gramm in dezelfde Vlaamsesteenweg uit te checken. Bruxelles, het was weer een genoegen.