Ik vind het wel gepast om deze blogpost te beginnen met een DISCLAIMER: namelijk dat ik gastvrouw Nele Victoor en haar chef Kim Devisschere van Roots persoonlijk ken. Dat maakt het extra spannend om er langs te gaan met de intentie een blogpost te schrijven. Want wat als ik het echt maar niets vind? Tenslotte ken ik de keuken van Kim niet echt, behalve van zijn tijd als sous-chef bij Publiek en dan zie je dat toch meer als Olly’s keuken. Bij deze meteen ook al een SPOILER: mijn zenuwen waren ongegrond, mijn enthousiasme was groot en – niet onbelangrijk gezien de DISCLAIMER – bijzonder welgemeend.

Roots is open van maandag tot vrijdag. We reserveren op hun negende dag (dus de donderdag van week twee), parkeren onder de Vrijdagsmarkt en wandelen tot in het Patershol. Roots neemt daar de plaats in van het verhuisde Karel De Stoute – die niet veel meer dan 50 meter verkast zijn naar het pand waar voorheen De Blauwe Zalm zat.

Foto: HLN.be

Na een hartelijke begroeting schuiven we onze voeten onder een tafeltje met stoel, bank en zicht op de keuken. Meteen krijgen we de menukaart gepresenteerd, alsook de drankenkaart die aan een haakje aan de tafel hangt. Handig! En dat is niet de enige spitsvondigheid. Op de foto uit een HLN.be artikel hierboven zie je dat er in de houten tafels een besteklade zit, zoals vroeger bij onze grootouders. Goed gevonden.

In de aperosectie ‘Eéntje van het huis’ blinkt de short shot to the sun (gin, appel, gember, limoen – € 6) in mijn ogen, ook aan de overkant wordt hierop ingetekend. Nele vertelt dat de appeltjes geplukt zijn bij een kennis in Frankrijk. Ik ben meteen gewonnen voor dit drankje: biologische appelsap, niet te sterk, Aziatische toetsen en goedkoop! Voor de gemiddelde gin tonic betaal je al snel het dubbele… De andere van het huis draagt de naar Sepultura knipogende naam ‘roots bloody roots’. Instant jeugdsentiment.

De eetkeuze bestaat uit het menu (€ 40 – 3 of 4 gangen, afhankelijk van of je de amuses meerekent) of à la carte. Wij willen de keuken van Roots leren kennen en daar dient een menu toch voor? Bring it on!

Eerst komt een bordje met witloof en kaas – zonder hesp :) – en ernaast huisgebakken brood en boter met zonnebloempitten. Rauw witloof van goede kwaliteit, een kaascrème op de bodem en geraspte kaas erbovenop: welke Belg houdt daar niet van?

Dan volgt een bordje met – eveneens huisgemaakte (zoals alles de rest van de avond, dus ik zal het niet blijven herhalen) – rillette, pickles, sjalot en knolselder. Hier trouwens extra punten voor de serveerwijze: dat beenhouwerspapier met roos-witte Vichyruitjes doet volgens mij veel Rootsklanten glimlachen. Het zet je er trouwens toe aan echt alles op te eten en het papier helemaal schoon te schrapen.

Als ik er over nadenk, dan maakt het voorgerecht van dashi geroosterde sjalot · steenbolk · knolselder het meeste indruk van de ganse avond. Waarom? Ik vermoed omdat het mij verrast en qua smaak ook wel van mijn sokken blaast. Waar de amuses wat mij betreft volledig in de Gentse school (denk Flemish Foodies) passen, vind ik dit een intrinsiek originele bereiding van chef Kim. De Aziatische bouillon (dashi) als basis ligt mij volledig en associeer ik eerder met Antwerpen (Cuichine of zo). De geroosterde knolselder, de geschaafde witte kool en Brusselse spruiten in een paarse variant, de kort gebakken vis gaan zó goed samen. Echt chapeau!

Qua wit laten we ons van de wijnen per glas de Italiaanse pinot grigio van Villa de Puppi (€ 6) aanbevelen en ook daar lezen jullie geen klachten over.

Ondertussen belanden we bij het hoofdgerecht. De koolachtigen lijken een rode draad te vormen: varkensrug · karnemelk · boerenkool · raja aardappel. Mijn excuses voor de clumpsy foto! Raja aardappelen ken ik niet meteen, je kunt ze als vastkokend en smaakvol typeren. Het varkensvlees is rosé gebakken. In de zaal zit een vrij bekende recensent die dat vlees ostentatief laat liggen. Ik snap eerlijk gezegd niet waarom: het is zeker en vast rosé, het is niet mijn beste varkensvlees ever, maar niet opeten vind ik nogal drastisch. Tenzij hij (ja, het was een hij) aan een varkensallergie lijdt natuurlijk… :)

Bij de hoofdschotel hoort de zilveren medaille van de avond: in de oven gepofte aardpeer met koffiepoeder. Niet alleen een streling voor het oog en ook leuk om deze dan in zo’n klassieke koperen schaal op tafel te zien verschijnen. Bij de rode wijn splitsen onze meningen: de wederhelft kiest voor de Barbezul die niet op de kaart staat, ik prefereer de La Familia (€ 7,50). Deze carbernet franc uit 2012 trekt mijn aandacht in het bijzonder door de familiefoto op het etiket. Ja, ik ben van mening dat je wijnen deels kunt beoordelen op basis van hun etiket. Form doesn’t follow taste, dat is waar. Want the proof of the wine is in the drinking… En toch ben ik op die manier nog niet vaak ontgoocheld.

Als we dan toch medailles aan het uitdelen zijn, dan moet er na het goud voor het voorgerecht en het zilver voor de aardpeer nog brons volgen. Zoet en taart doen mij doorgaans niet zo veel, en dan proefde ik deze frangipane · vanille-ijs · clementine. Ik heb het in het bijzonder over de frangipane: zo ‘nes’ (dat zullen Nele & Kim met hun Ieperse roots wel begrijpen), zo intens van smaak. Het zelfgedraaide ijs en de met salie geïnfuseerde clementines maken er samen een topdessert van.

Ik lust nog wel een cappuccino, mijn meneer laat zijn wijnglas nog eens vullen. Tijd om af te ronden met kletskop van wortel, alsook met chocoladecakejes en chocolate chip cookies. Intussen meer dan voldaan werken we deze zoetigheid toch naar binnen.

Roots is als een raket gelanceerd. Ik onthou absoluut lekker eten dat bijzonder verteerbaar geprijsd (€ 40 ’s avonds, € 25 ’s middags) is. De twintig couverts worden verzorgd door een team van drie: Nele, Kim en de voormalige kok van De Superette. Dat ze zich tijdens de service amuseren, leid ik af uit het feit dat zowel gastvrouw als chef af en toe met de achtergrondmuziek meezingen. Grappig wel!

Hoef ik nog te zeggen dat we terugkomen?