Jacket potato. Patat met een jasje. In de UK at ik dat wel vaker als lunch, tijdens een beurs. Behoorlijk vettige bedoening wel doorgaans. Gelukkig bestaan ze tegenwoordig tevens in een meer gezonde variant. Bij Potatolicious in Gent serveren ze de gepofte aardappel als hoofdingrediënt voor ‘healthy fast food’.

Ze zijn enkel op tijdens de week en serveren vanaf vroege lunch tot laat avondmaal (11u30 tot 21u30). Vlot en gezond eten voor weinig geld. Worth a try!

We stappen de Verloren Kost 5 binnen en verwonderen ons over het briefje met ’49 zitplaatsen’. Pas enkele ogenblikken later snappen we dat Potatolicious zich over twee panden spreidt. Achter de toog staan twee gezwinde mannen, waarvan eentje met (ik gok even) Australische tongval. Voor ons ziet een koppel hun aardappel groeien.

Hoe werkt het? Ofwel kies je voor ‘goodness in 4 steps’: 1) aardappel + 2) look- of kruidenboter + 3) saus + 4) groenten en toppings. Ofwel opteer je voor één van de welbenoemde suggesties. Ik twijfel lang tussen de ‘Kip-it-real’ en de ‘Spice my life’, maar ga uiteindelijk voor de laatste en vegetarische patat. Mijn vriend bestelt ‘It’s a little fishy’. Alle aardappelen kosten € 8 – behalve die met vlees € 8,50 wegens de hoge vleesprijs (opnieuw op een briefje vermeld). Ze houden trouwens ook rekening met iets minder of meer: een extra aardappel kost € 1, de suggestie ‘Platzak’ slechts € 5.

We willen beiden graag het bier Steenuilken (€ 3,50) proeven uit een brouwerij in Herzele. Met dat mooie glas in de hand gaan we zitten.

Voor ons staat een vierkant diep bord met daarin een dampende aardappel en een behoorlijke hoop vanalles. In mijn geval is dat Indische dahl (linzencurry), kaas, broccoli, champignons, tuinbonen, muntyoghurt, humus, rode biet en Chinese kool. En in het geval van de overkant gerookte zalm, koolsla, maïs, erwten, geplet ei, kappertjesdressing en bieslook. Eenvoudig concept, maar het werkt absoluut. De stevigheid van de aardappel zorgt voor een goedgevulde maag bij het lege bord, de groenten dan weer voor een onopgeblazen gevoel. Perfecte balans, voor zowel ’s middags als ’s avonds.

Je reviens!
O ja, en ze communiceren bovendien vlotjes via Facebook.
Altijd een plus in mijn geeky foodie ogen.

Naar de Gouden Vork 2012 van Zone 09 trek je met gepaste verwachtingen. Gezien ik hun quoteringen doorgaans onderschrijf, rijden we met veel goesting richting Doornzele – in de Gentse havenbuurt – om die vijf sterren van Chateaubriand af te checken. Bij aankomst stoten we alvast op een riant pand, indrukwekkend langs de buitenkant doch smekend om een renovatie anno 2013 langs de binnenkant. Schilder gewoon dat ganse interieur wit (desnoods ecru) en je zit goed voor een aantal jaren. Wanneer we binnenwandelen, schrikken we even van een lange tafel met minstens 25 personen in het midden van het restaurant. Alsof we onaangekondigd op een familiefeest aankomen, maar het moeten doen met een tafeltje voor 2 outcasts tegen de muur. We besluiten om onze avond er niet door te laten vergallen – al gaat het aantal decibels evenredig met de hoeveelheid uitgeschonken alcohol wel de hoogte in.

Gezien ik de dag ervoor nog bij tweesterrenzaak Nuance dineerde en we nog steeds vlak na Nieuwjaar met bijgevolg de obligate voornemens zijn, besluiten we om het budgetvriendelijk te houden. En na het ontbreken van enige prijszetting op de website halen we opgelucht adem dat de kaart betaalbaar blijkt. Een menuutje hoeft helemaal niet voor ons; we denken eerder aan een democratisch hoofdgerecht en vinden dat tussen de opsplitsing brasseriegerechten en suggesties. We krijgen wel te horen dat de gebakken ganzenlever en de zeetong niet langer beschikbaar zijn. Ik twijfel tussen het lamscurry stoofpotje met wintergroenten en gebakken rijst met kruiden (€ 19,5) enerzijds of de gegrilde kalfsbil met saus van sjalot en rode wijn met frietjes en salade (€ 18) anderzijds. Mijn wederhelft wijkt af van zijn standaardkeuze (filet pur) en bestelt de kalfsbil, door de uitbater mooi omschreven als een onvolgroeide entrecôte. Ik zwicht voor de lamscurry.

Een cava als aperitief zit ingebakken en we gaan er bijgevolg voor. Erbij verschijnt een bord met daarop 3 soorten brood (telkens 2 sneetjes) met boter, groene olijven en wasabinootjes. Toch even melden dat de olijven gigantische ‘kloeften’ zijn die je echt van de pit moet knagen. Bijzonder. Maar dan moet het bijzonderste nog komen. Ineens serveert de toch niet onknappe ober een hapje: kalfshersentjes (!?!). Iets waar mijn moeder en mijn zus vroeger dol op waren, wel niet per se die van een kalf. Ik dwing mezelf. Doch een soortement jeugdsentimentele afkeer popt op. Vreselijk! Ik dacht dat ik echt alles lustte, maar hersentjes zijn ronduit afgrijselijk. We werken beiden de smaak weg met zo’n fel doorsmakend wasabinootje. Oef!

Ondertussen krijgt de lange tafel ganzenlever geserveerd, propere bordjes. Ik kijk alvast uit naar wat ik straks voorgeschoteld krijg… Dat blijkt een zwart ovenschoteltje met lamsvlees, wintergroenten (oranje en gele wortels, koolrabi, boontjes) en daarnaast een potje kruidige gebakken rijst. Erg smaakvol, alleen had ik mij bij de lamscurry iets meer saus voorgesteld. Mijn vriend eet met smaak van zijn royale portie kalfsbil (in sneetjes) met een slaatje en handgesneden frietjes. Achteraf vertelt hij mij dat die iets te vettig waren, maar al bij al klaagt hij niet voor € 18. We drinken een karaf Italiaanse rode wijn en geven bij de vraag naar een dessertwens eerlijk toe dat we zometeen in de zetel gaan ploffen.

Samengevat een aan te raden adresje. Alleen hoop ik dat ik bij een volgende passage geen familiefeest tref en bij mooi weer op het terras kan plaatsnemen. Ik ben nu al nieuwsgierig welk palet aan suggesties dan op de kaart zal staan.. In mijn achterhoofd maak ik een nota dat je hier ook terecht kan voor meetings, events en een hotelkamer. O ja, 4 sterren in Zone 09 lijkt mij toch een correcte quotering. Of ik trof een ongelukkig moment. Al rechtvaardigt de indrukwekkende terugrit langs het Gentse havenwater misschien wel een extra ster. Speciaal sfeertje.

Het wordt een traditie met de voormalige zesta.be madammen, om minstens eenmaal per jaar een extra ster aan onze food track record toe te voegen. Met drie lappen van € 50 in mijn portefeuille cruise ik via E17, N16, over A12 en onder E19 richting Duffel. Na een ander derde van het gezelschap opgepikt te hebben aan het station vinden we na enigszins zoeken Nuance – nogal verdoken opgesteld zo met die zwarte duisterlatjes voor de ramen. Maar we wandelen uiteindelijk iets voor onze reserveringstijd van 19u binnen.

Jassen worden aangenomen. Stoelen weggeschoven. We wachten op de laatste musketier en krijgen meteen de vlotte – Gentse – sommelier op bezoek die polst naar onze aperitiveske voorkeur. Bij sterren drink je bubbles, the real ones. Champagne van het huis dus, maal drie. En qua menu gaan we tevens all the way met 6 gangen (€ 95), dat hebben we na ons online vooronderzoek al lang besloten. Thierry Theys, verwen ons. Het voelt een tikkeltje als hoogverraad om als voormalige zesta.be bij njam.tv te gaan. Maar het woord concullega’s is met een bepaald nut uitgevonden, niet?

Bij dat sprankelend glaasje komen vijf hapjes. Kroepoek met tallegio, merengue van butternut met kalfszwezerik, gerookte paling met crumble, scheermes met jonge wortel en parels van komijn, aspic van oester met zeesla en bouillon. Mijn favoriet? Het scheermes met de parels van komijn, perfect tevens met die wortel. Toppertje! Voor gerookte vis (paling en forel in het bijzonder) heb ik een zwaar zwak, dus het zilver van de hapjes gaat die richting uit. En met de merengue vervolledig ik het Olympisch podium.

En dan beginnen we officieel aan de zes gangen van het menu ‘Smaaknuances’. Qua wijn besluiten we om niet voor de aangepaste (€ 45) te gaan, wegens wegverplichtingen. Een glas wit en een glas rood (bij de ree) lijkt ons ruim voldoende. En water, water, water. Flesje na flesje na flesje, aangevoerd tot de culinair weinig onderlegde ober die zijn eerste werkdag na een paar blunders op die wijze mag slijten.

COQUILLE – parmezaan, aardpeer & bergamot

Wat een ongelofelijk overheerlijke geur verspreidde die coquille! De sommelier bleef maar praten en ik bleef bijgevolg verwateren. Wanneer ik eindelijk mag toetasten, smaakt de coquille inderdaad hemels lekker. De parmezaan is te sterk aanwezig, de aardpeer daarentegen helemaal niet. Maar who cares? Coquille rulez, zeker zo’n kwaliteit.

GANZENLEVER – vin santo, pompoen & appelwortel

Een behoorlijk stevige tweede gang met een bronzen terrine van ganzenlever en daarbij nog twee stukjes puur (gecombineerd met prachtige pijnboompitten). De frisse granité van Vin Santo – een Toscaanse dessertwijn – compenseert de zwaarte van de foie gras.

KREEFT – schorseneer, dennetop & jeneverbes – bouillon van iberico

Bij het serveren ligt op de kreeft een geurende dennetop, Kerstmis is tenslotte nog niet zo lang geleden… De spitsvondige combinatie kreeft en schorseneer werkt wonderwel.

REE – vosbes, chocolade & gnocchi – jus met barolo azijn

De ree krijgt bij Thierry Theys het bijzondere gezelschap van chocolade. Jawel, wild en chocolade matchen opperbest – een culinaire primeur voor mezelf in een hartig hoofdgerecht. Daarbij komt nog een andere voor-het-eerst, namelijk ’trompette de la mort’ (een zwartkleurige wilde paddenstoel).

JAPANSE MANDARIJN – cocos & citroengras

Een dessert dat ons qua stijl een beetje aan de klassiekere Michelinchefs doet denken, maar zo wil ik de chef van Nuance zeker niet typeren. Het buddhagezicht charmeert.

KOFFIE – blonde chocolade & mascarpone

100% mijn stijl. De zoute beignet met mokkavulling smaakt afgrijselijk goed! Ik wou meteen oliebol- en kermisgewijs een papieren puntzak vol bestellen, maar dat hoort uiteraard niet in een dergelijke zaak. Denderend dessert!

Bij de koffie en de thee verschijnt steevast nog een extraatje, zo ook in Nuance. Een bijzonder blauw potje van Pieter Stockmans met daarin vier verrassingen (versgebakken madeleintje, witte praline, bordeaux bavarois en macaron – waarvan alle details mij helaas ontgaan zijn) en twee erbovenop (kaastaart en citrussorbet). En alsof dat nog niet genoeg verwensels zijn daarenboven een witte steen met superfris yoghurtijs, crumble en een doordrenkt cakeje. Strelingen voor oog en tong, stuk voor stuk.

Mijn collega food blogster Caroline – aka Avocado van de duivel – schreef al over de (exotische) zuurtjes als rode draad doorheen het menu. Ik wil daar nog een stijlelement aan toevoegen: het servies. Bijzonder divers en dus misschien wat kakofonisch, maar stuk voor stuk mooi en perfect gealigneerd met de gerechten. Een met brons bespoten ganzenleverterrine verschijnt bijvoorbeeld op een zwart bord met dito bronzen glans. Het koffiedessert in een prachtige houten bowl.

Qua sfeer voelt Nuance stukken nonchalanter aan dan die andere tweesterrenzaak waar ik al geweest ben (De Pastorale). Met nonchalance duid ik echter tevens op een minder indrukwekkend interieur. Allemaal stijlvol, met zwart en hout als belangrijkste tonen. Maar een plus zoals de constructie van Arne Quinze bij Bart De Pooter in Reet ontbreekt. Het personeel charmeert door hun onschuld, maar zowel de sommelier (iets te losjes bijwijlen en zelfs wat flirterig), de gastvrouw en het knappe blonde meisje missen wat maturiteit. En dan spreek ik nog niet over de tot waterdrager veroordeelde starter.

Kortom, wederom een unieke belevenis. Onderweg naar huis oordeelde het gezelschap dat we misschien iets te veel getetterd hebben en iets te weinig bewust geproefd. Misschien wel, misschien niet. Ik ben er nog niet uit. Nuance serveerde ons een verrukkelijke avond, zo eentje die ik voor de rest van mijn leven eenmaal per jaar (maar ook niet meer dan dat) wil beleven. Daar geef ik met veel graagte € 150 aan uit.

Respect voor Thierry Theys en zijn equipe! Ik blijf wel worstelen met waarom de ene nu één Michelinster verdient en de andere twee. Namen noem ik niet. Ik geniet gewoon. Achteraf zelfs evenzo, tijdens het bloggen en het instagrammen.

Zo kort na de eindejaarsfeesten afspreken, dat betekent rekening houden met de usual voornemens… Bij voorkeur gezond. Bij voorkeur niet te duur.

ZUM? Ideaal!

Bij nader inzien zijn wij niet de enigen in Antwerpen met dergelijke gevoelens. Want dat hoekje in de buurt van Park Spoor Noord waar ZUM zich bevindt, blijkt bijzonder eenzaam. Andere horeca in de omtrek – zoals de Caravan of de Zepellin – geven gesloten ofwel een quasi verlaten indruk. Wanneer we na het eten nog iets willen gaan drinken, belanden we zo noodgedwongen in het FelixPakhuis – waar de obers tevens klagen dat ze die avond slechts 10 couverts presteerden (nooit eerder meegemaakt).

Soit. Wij bestrijden de doodsheid en profiteren zo van een parkeerplek zowaar tegenover ZUM. Elk nadeel hebt z’n voordeel! Bij het binnenkomen zijn een viertal tafeltjes bezet; er is capaciteit voor nog minstens twee keer zoveel eetgasten. Ik ben meteen gecharmeerd door het frisse interieur. Veel wit, krijtbord, nestkastjes, postkaarten, takken. Mooi!

Terwijl ik op mijn gezelschap wacht, duik ik al even in de kaart. Daar vind ik gezonde en democratisch geprijsde gerechten voor kleine of grote hongers. Bokes (oftewel boterhammen) in de eerste categorie bijvoorbeeld, enkele pasta’s in de tweede. Ik twijfel tussen de ZUMburger (met lamsgehakt en rode ajuin), de vol-au-vent met bokes, de pasta carbonara (met champignons, spek of full option) en de pasta sweet chili scampi. Wanneer ik als suggestiewijn een zekere En Travertin (Pouilly Fumé uit 2011 à € 5,10) opmerk, besluit ik om die opties wel te overwegen met een glaasje. Uiteindelijk bestel ik de scampipasta (€ 14,60) en mijn disgenoot de vegetarische optie (€ 12,60).

Wachten hoeven we niet al te lang te doen, want we zijn de laatste eetgasten van de avond. Bij ZUM moet de bestelling vóór 20u aan de keuken doorgegeven worden. Je kunt wel rustig blijven zitten tot 21u en dat doen we dan ook (bijna). Voor bij onze gerechten bestellen we nog huiswijn (rood voor de veggie, wit voor de scampi) en dan vallen we nogal hongerig aan op die ultraroyale porties. Wat een bord!

Mijn pasta met veel verse groentjes (sperzieboontjes, wortel, prei, paprika, courgette), scampi en sweet chili saus smaakt. Niets op aan te merken. En toch ledig ik mijn bord met een licht gevoel van spijt dat ik niet voor de carbonara of de burger gegaan ben – iets wat mij niet al te vaak overkomt. Ik vermoed omdat ik sweet chili en pasta toch niet zo’n optimale combinatie vind, geef mij maar eerder iets met olijfolie, room of kokosmelk. Begrijp mij niet verkeerd, ik wijs hiervoor niet de kok doch eerder mijn eigen smaakpapillen of keuzevermogen met de vinger.

Samengevat absoluut een aan te raden adresje. Alleen koos ik niet het naar mijn smaak juiste gerecht noch het beste moment om er langs te gaan…  Ik zie het zo voor mij. Een warme – daarom nog niet per se zwoele – zomeravond met een glas witte wijn, een burger en bijzonder veel animo in de buurt. Of een zondagnamiddag met een warme chocolademelk en een brownie. En een instant thuisgevoel door de vriendelijke dames.

Ik keer gegarandeerd terug, bij voorkeur in één van de bovenstaande sferen.

Vrijdag pleegde ik een herhalingslunch bij Cuichine. Alweer een eindje geleden, maar ik blijf fan van deze hedendaagse Chinees in de Zurenborgse Draakstraat. Eigentijds, democratisch geprijsd (zeker over de middag), sympathiek en bovenal werkelijk lekker.

Bij het binnenkomen vroeg de meneer meteen al of ik de dame van de blog ben. Wat een opener! De avond voordien had ik hetzelfde voor in De Walrus en kon ik niet veel meer uitbrengen dan een rood kaken en wat gestamel. Bij Cuichine bracht ik het er gelukkig iets vlotter vanaf. Ja, we zijn sociale beestjes – waarbij ik eigenlijk meer op social dan sociaal doel. Mijn compagnon frequenteert als buurtbewoner wekelijks deze Chinees met Bib Gourmand en 13/20 in de Gault Millau. Vaste klant zijn bevordert de conversatie.

Op het lunchmenu (steevast aangekondigd via hun Facebookpagina – alwaar je ook leuke (foto)verslagen van hun food inspired trips naar New York, Tokyo of waar ook ter wereld vindt) staat als voorgerecht tataki van USDA beef met korianderpesto en als hoofdgerecht tempura van inktvis met vijfkruidenpoeder. Maar uiteraard starten we met edamame, kroepoek en wasabimayonaise, begeleid door een glaasje biologische (troebele) cava.

De tataki volgt vlotjes, want na hun verlofperiode hebben de klanten de weg nog niet helemaal teruggevonden (drie tafeltjes tijdens deze service). Magnifiek rundsvlees, smakelijk gecombineerd met gemarineerde komkommer en korianderpesto (alleen wat knullig gedresseerd). Ernaast ligt een fris en fruitig slaatje. Geslaagde start van de lunch, waarbij we verder van onze cava nippen en spuitwater drinken.

Daarna komt een herkenbaar Cuichine hoofgerecht: iets – in dit geval tempura van inktvis – met de obligate paksoi en witte rijst. Vijfkruidenpoeder komt tevens geregeld voor, een door en door Chinees ingrediënt uiteraard. Fris, smakelijk, waarom ik hier graag kom. Hierbij drinken we nog een glaasje rood, Spaans – verdere details herinner ik niet.

Als thee kies ik voor een mix van groene en jasmijn, geserveerd in zo’n zwaar zwart potje. Daarbij komen tevens delicieuze koekjes op tafel, dit keer meer kokos- dan gembersmaak. Opeens verschijnt nog een extraatje ‘voor ons Nieuwjaar’: een warm balletje kleefrijst met sesamzaadjes gevuld met choco(lade). Echt lekker! Wat fijne foodbabbels over leveranciers, Chinatown, dim sum en New York later trekken we als laatste lunchklanten de deur achter ons dicht.

En wat betreft 2013, het voornemen om toch eens werk te maken van die peking duck all the way is bij deze nogmaals uitgesproken / neergeschreven.

Meer lezen over Cuichine?
Mijn eerste lunch.
Mijn tweede lunch.