Mijn eerste trigger was een hele tijd geleden @lamazone en @zofie die een paar keer hun aanwezigheid in Eetcafé Toreke postten. Mijn tweede een collega die vertelde over een vriendin die daar de boel coördineert. Ik ben overtuigd.

Op een middag parkeer ik dus in de Vlotstraat en merk dat Eetcafé Toreke een gebouw deelt met Kopergieterij. Parkeren kon blijkbaar ook op hun plein, gelukkig kost een parkeerschijf niets. Bij het binnenwandelen vallen mij meteen twee dingen op: een appetijt opwekkende geur en een erg charmant interieur. Bij Eetcafé Toreke slagen ze er in om van recycle te doen zonder dat het duf wordt. Uitnodigend is het juiste woord! Van aan mijn tweepersoonstafel in de buurt van de ingang check ik het menu en de voorbijkomende borden. Maar ik duik vooral ook in mijn boek.

Tegen de tijd dat mijn gezelschap aankomt, weet ik al wat ik wil eten. Terwijl zij het krijtbord inspecteert, nip ik van mijn appel-kriekensap van Pajottenlander. Supersapje!

Wat biedt dit buurtrestaurant vandaag aan?

• VLEES: tajine met kip, olijven en bulgur
• VIS: thaise viskoekjes met rijst en gewokte groenten
• VEGGIE: vegetarische vol-au-vent met veel groenten en puree
• DESSERT: yoghurt met fruit en muntsuiker
• DAGSOEP: tomatensoep

Het wordt de tajine voor mijn compagnon en de viskoekjes voor mezelf. Quasi meteen na de bestelling verschijnen onze borden. Mijn excuses voor de weinig geslaagde foto, maar ik kan bevestigen dat het eten minstens even lekker smaakte als het geurde.

De viskoekjes zijn voortreffelijk nes, zoals een West-Vlaming placht te zeggen (niet droog). De rijst is wat uit zijn dresseerringvorm gevallen, maar dat stoort uiteraard niet. Perfect bereide rijst, bijgevolg vol van smaak en afgewerkt met verse koriander. De groentenwok bestaat uit sojascheuten, paksoi, wortel en sperzieboontjes. Alle groentjes zijn heerlijk beetgaar en wat spicy gemaakt met chilisaus. Ook het gerecht aan de overkant ziet er werkelijk lekker uit. Wetende dat alle hoofdgerechten bij Eetcafé Toreke € 9,5 kosten, kun je zonder zwanzen over excellente prijs-kwaliteit spreken.

Mijn compagnon lust nog wel een dessert en een verse muntthee. Ik hou het bij een koffie van Vandekerckhove in zo’n schattige tas, waarbij een huisgebakken koekje komt. Bij het wegrijden bel ik meteen mijn wederhelft: ‘Schat, ik heb een nieuw adresje waar we op een vrijdagavond eens heen moeten…’. Hij stemt instant in.

O ja, check zeker een hun website. Want bij Toreke doe je meer dan eten en drinken alleen. Theater, muziek, spelletjesavonden en zo verder. Zaalverhuur behoort ook tot de opties, voor de babyborrelende of connemara’ende mensen onder ons.

Tijdens een dagje Oostende met een vriendin ontdek ik per toeval een kunstgallerij / designshop / eet- en drinkadres in een indrukwekkend art nouveau pand op de Albert I-promenade (ook wel kortweg zeedijk): Beau Site. Niet te verwarren met Bistro Beau Site, gelegen op de hoek van datzelfde pand!

Wellicht iets naar de tand van mijn wederhelft. Een beetje experimenteel en riskant, dat besef ik en daar waarschuw ik het gezelschap dan ook voor. Maar onlangs zag ik ergens dat where the magic happens niet gelijk is aan your comfort zone. Last-minute tekenen mijn ouders tevens in en zo wandelen we op een verrassend mooie lentezondag Beau Site binnen. Iets vroeger dan afgesproken: rond 18u in plaats van 18u30.

De gastheer vertelt ons dat hij even moet informeren hoe het met zijn madam (tevens de kokkin) gaat, want die voelde zich in de namiddag niet zo lekker. Ze blijkt terug onderweg naar Beau Site en tegen het afgesproken uur verschijnt ze. Ondertussen hebben wij reeds een glas champagne (Brut Premier Cru voor € 7) besteld. Ik herinner mij deze nog levendig van mijn vorige bezoekje en bij deze compagnie vallen de bubbels tevens in de smaak. Daarnaast vragen we een bordje mixte, waarvoor we moeten wachten op de chef.

Bij aankomst vertelt ze ons wat ze vandaag in de aanbieding heeft. Samengevat zijn dat telkens vis- en vleesbereidingen met pasta of risotto. Deze staan ongeveer op het krijtbord omschreven, wij krijgen ze echter mondeling toegelicht. De keuze bestaat uit vissoep, tomaat garnaal, coquilles, lam en zeetong. In alle mogelijke combinaties. Even bedenktijd terwijl ze ons hapje bereidt?

Dat verschijnt! We krijgen kaasblokjes met Tierenteynmosterd, werkelijk superbe droge worst, auberginekoekjes met tomaattapenade, gemarineerde champignons en zwarte olijven. Stuk voor stuk erg smakelijk en huisgemaakt, net zoals de vorige keer. En dan de eetkeuzes. Mijn wederhelft voelt wel iets voor een risotto met coquilles, ikzelf voor de versie met tagliatelle en champagnesaus. Mijn beide ouders lonken naar de lamsstoofpot. Qua wijn willen we graag een karaf rode en witte huiswijn. Beide blijken Australiërs, omschreven door de gastvrouw als broer en zus.

We voorzien ons op een langere wachttijd dan in een doorsnee eetadres en dat blijkt ook het geval te zijn. Ondertussen praten we wat bij en bladeren door een boek ‘A-Z Design’ of zo genaamd. De champagneglazen verdwijnen, de wijnglazen komen ze vervangen. Daarnaast brengt de dame wat brood, boter en gepelde grijze garnalen.

Nog wat later volgen de uiteindelijke gerechten. Voor mij ouders een diep bord en een ouderwetse soepserveerkom met daarin de lamsstoofpot. Stel je een klassiek hutsepot voor met grove stukken groenten, zonder aardappelen en met stevige brokken lamsvlees. Zij alvast tevreden. Dan onze borden: risotto in het geval van mijn vriend, verse tagliatelle in dat van mij. Telkens voorzien van vier sint-jakobsvruchten met de koraal er nog aan – dat zie toch ook niet meer zo vaak! Je merkt dat deze coquilles rechtstreeks uit de schelp komen; de bewijzen daarvan liggen nog in de gootsteen. Ze zijn mooi bruin gebakken, misschien een tikkeltje te ver. Dat flirten met het rauwe mis ik. Na een paar happen komt er nog een vergeten versiering voor mijn meneer: gewokte spinazie. Mijn tagliatelle is een geslaagd doch 100 % homecooked gerecht. Iets wat je bij vrienden met wat keukentalent ook kunt voorgeschoteld krijgen. Sympathiek eten dus. Wat ik als rode draad mis op de borden van Beau Site, zijn verse kruiden. Ze geven een schotel meteen meer leven.

We zijn de enige eetgasten die avond, maar in een dergelijke setting stoort dit minder dan in een conventioneel restaurant. In het pand lopen af en toe vrienden binnen en buiten. Mijn vriend en ik merken echter vrij snel dat het er bovenhands op zit tussen de gastheer en -vrouw. Dit leidt tot een subtiel ongemakkelijke sfeer, want een open keuken leidt automatisch tot getuige zijn van deze niet weg te steken twisten. Jammer…

Al bij al staan we een paar uur later met gemende gevoelens terug op de dijk. Tijdens een lange wandeling tot aan de auto concludeer ik dat er wellicht geen vervolgbezoekje komt. Niet zozeer omdat het eten niet voldeed; vermoedelijk eerder omdat dit mash-up concept mij geen lang leven meer beschoren lijkt. Jammer, nogmaals. Het potentieel is er.

De Poperingse broertjes van Multatuli doen van expansie. Naast hun goed draaiende zaak in het met erfgoed beladen pand op de Huidevetterskaai slaagden ze er opnieuw in om een ongewone locatie te strikken: De Stokerij, en wederom moesten ze niet lang nadenken over een naam voor deze voormalige brouwerij en jeneverstokerij op de Tichelrei. Op 28 maart openen ze de deuren. Een grote week later reserveer ik er voor een etentje onder vrienden. Dat kan via e-mail en de volgende dag krijg ik meteen een antwoord, nog even mijn gsm-nummer doorgeven en dat tafeltje voor vier ligt vast om 20u.

Bij het binnenkomen kunnen we de renovatie meteen smaken. De benedenruimte oogt gezellig, met ook wat zitplaatsen aan een toog tegen de schouw. We worden meegetroond naar een tussenetage om vervolgens een tafel tussen de balken van het zolderverdiep te krijgen. Warm, charmant en tot onze grote verbazing nu al boordevol eetgasten… Toch opmerkelijk hoe ze zoiets op zo’n korte tijd klaarspelen, al helpt het wellicht wel als je in zaak A wat publiciteit kunt maken voor zaak B.

De kaart toont nogal wat gelijkenissen met Multatuli, aangevuld met voorgerechten. We bestellen alvast een bordje gemengde tapas (manchegokaas, serranoham, 2 soorten chorizo, olijven, bruschetta met tapenade). Over de begeleidende drank twijfelen we lang – wegens al een flesje vrai bubbels gekraakt thuis; uiteindelijk bestellen de heren ‘Avec les bons voeux’ van Brasseire Dupont en de dames een glaasje cava.

Af en toe hapert er nog een kleinigheidje in de bedieningsmachine, maar al bij al vind ik het toch indrukwekkend hoe zo’n zaak meteen op volle toeren draait. Als hoofdgerechten vallen de beide heren op de steak tartaar (€ 15), de andere dame op een lamsburger met rodebiet-tzatziki (€ 16) en ikzelf op de zalm met dillesaus (€ 17). Hierbij drinken zij een klein flesje rode wijn en voor mezelf een glas bijzonder frisse witte huiswijn graag.

Opvallend vlot verschijnen onze borden met daarnaast twee kommen frietjes en dito mayonaise. De mayonaise is hemels homemade, vergelijkbaar met hoe wij die thuis zelf klaarmaken. En die frietjes… Het was al een eindje geleden dat ik nog bij Multatuli at, maar dan herinner ik mij weer dat ze daar net zo verrukkelijk zijn. Goudbruin gebakken, fijn, overduidelijk artisanaal vakwerk. Meteen brengt dat ons bij jeugdsentimentele beschouwingen en vooral ook de vraag hoe dat op een dergelijke schaal mogelijk is… Met de hand, dat kan toch niet? Met zo’n frietsnijder – waarbij ik instinctief aan Gaston Berghmans en Frituur Terminus denk? Maar is het niet zo dat ze dat kleine formaat tegenwoordig niet meer verkopen (merkt mijn vriendin op)? Dat kan kloppen, want mijn eigen Liebherr toestel heeft ook enkel snijrasters van 9mm en 12mm dikte.

Ik eet met bijzonder veel smaak en kan het nadat mijn bord leeg is niet nalaten om frietje voor frietje tijdens het praten naar binnen te werken. Om uiteindelijk te eindigen met twee volkomen lege kommen. En nog heeft er iemand plaats voor een dessert (brownie met ijs)! Ik hou het echter bij een thee Mélange Stokerij, met een intrigerende smaak.

Goedgeluimd trekken we de deur van dit überknusse adres achter ons dicht. We kijken nog eens achterom naar het authentieke pand met z’n hoge schoorsteen tussen alle relatieve nieuwbouw uit de buurt. ’t Zijn straffe mannen, de broertjes Multatuli – Stokerij… They had me at frietjes.

Pasen betekent voor nogal wat Belgen brunchen. En aangezien de heren van de WASBAR dat elke zondag dubbel (om 10u en om 12u) organiseren, reserveer ik zitjes voor deze feestelijke dag… Eerst twee mensen en aangezien een koppel vrienden uit Hamburg ook graag wil meekomen, last-minute nog voor twee extra.

Wat houdt een brunch bij WASBAR in? Dit…

We betalen € 17 per persoon, dranken zijn niet inbegrepen. Het buffet bestaat uit brood, koffiekoeken, diverse charcuterie, bouletten, allerlei kaas, tomaat mozzarella, aardappelsla, tonijnsla, pastasla, rijstsla, bouletten, droge worsten, yoghurt, muesli en uiteraard chocolade-eieren… Allemaal erg verzorgd en erg lekker. Perfect voor Pasen!

Drankgewijs bestellen we koffie en sommigen versgeperst fruitsap. Net op tijd beseffen we dat bij zo’n feestelijke zondag tevens bubbels horen: graag nog een fles cava alstublieft. Wat dat eitje betreft, opteer ik voor een spiegelei. Qua warm hapje staat vandaag malse kipfilet met champignonroomsaus op het menu. Smullen! We eten op ’t gemak en dus goed gespreid. Zodat er op het eind nog net een volmaakte wafel met een goede toef slagroom bij kan. Oef! De perfecte fond voor een namiddag Ronde van Vlaanderen.

We genieten, van het stedelijke sfeertje en de leuke jazzy tunes. De heren doen dat prima, maar lijken toch een tikkeltje zenuwachtig. Misschien speelt die #topstarter finale van morgenavond al in hun hoofd? Ik duim alvast… :)

Goed om weten dat je hier ook zonder was iets kunt drinken of eten (panini of quiche) en op vrijdagavond relaxed kunt aperitieven (inclusief gratis buffet) tijdens Elektropedia Aperitivo. Ik kom terug, voor de pop-up store Butik bijvoorbeeld of om zo’n stel originele Eskimo onderbroeken aan te schaffen (3 stuks voor € 25)!

Enkele jaren geleden kwam ik er eens met het gezin Descamps, zonder blogpost tot gevolg. Dus tijd om dat na een werklunch recht te zetten… La Provence is daar overigens de geschikte plek voor: niet al te ver van de iMinds kantoren en een aparte zaal die kan afgesloten worden op het gelijkvloers. We nestelen ons er met 12 collega’s. Het menu van de dag bestaat uit een mousse van gerookte forel en vol-au-vent met frietjes. Akkoord!

Op tafel verschijnen flessen water en ze komen rond met door de baas geselecteerde witte en rode wijn. Ik kies voor wit, sla geen acht op de fles en proef een droge wijn die nauw aansluit bij mijn persoonlijke smaak. Mooi zo. Om de eerste honger alvast te stillen attaqueer ik een broodje en eet het met boter, peper en zout op bij wijze van hapje.

De ober van dienst komt even polsen aan welk tempo wij graag geserveerd willen worden. Een vlot graag, want tegen 14u moeten we zeker terug op kantoor zijn. Dus verschijnen niet veel later de voorgerechten. Voor mij staat een stevige portie forelmousse met daarop rode bietjes, gefruit groen (van prei of lente-uitjes) en peterselie. De mousse bevalt en ik geniet op deze doordeweekse middag van mijn voorgerecht. Het extra brood dat iets later op tafel verschijnt, blijkt gewild. Ook ik werk mijn portie af met wat brood.

Niet zo hard veel getater later is de vol-au-vent aan de beurt. We krijgen allemaal een groot wit bord met overduidelijk huisgemaakte vol-au-vent, een niet zo doorsnee bladerdeeggebakje en een slaatje met tomaat, komkommer en vinaigrette. Op tafel komen kommen met perfect gebakken frietjes en mayonaise te staan, beiden tevens homemade. Een vol-au-vent zoals het hoort: vol en romig van smaak en omringd door de juiste dingen. Zo heb ik het graag…

De collega’s zwichten nog voor een dessert: de nougat glacé is uitverkocht, dus beperkt de keuze zich tot ofwel île flottante ofwel sabayon met vers fruit. Ik hou het bij koffie en voel geen jaloezie bij het zien van al dat zoets rondom mij. Voldoen drink ik mijn tas leeg.

Perfect op tijd rijden we al carpoolend terug naar de Gaston Crommenlaan.
Bedankt voor de reminder dat La Provence een meer dan degelijke brasserie is!