Ik durf wel eens te zeggen dat er in Gent – in tegenstelling tot in Antwerpen – een gebrek is aan autovrije pleinen waar je rustig kunt terrassen. Nu het Kramersplein aan de Overpoort heraangelegd is volgens deze filosofie, apprecieer ik Bar Jan Cremer als nieuw initiatief. Opnieuw met dank aan een collega voor de tip. Buiten een ruim terras met (bijzet)tafels en (lig)stoelen, gesponsord door Aperol en Bionade. Eens binnen een licht en houten interieur die de kleine oppervlakte meteen opengooit…

Foto: newplacestobe.com

Ik bestel zo’n heerlijke Fever-Tree tonic (€ 2,80). Voor dat kleine hongertje heb ik al een ander eetplan, maar de kaart doet mij voornemen om hier sowieso nog eens terug te komen voor een bagel. Want een NY Classic (zalm, creamcheese, mango chutney, luzerne en gedroogde uitjes) of een Poached Egg & Bacon (gepocheerd ei, bacon, rucola) zeggen mij beiden meer dan iets!

De schrijver / schilder Jan Cremer kende ik niet. Maar als zo’n leuke bar aan hem opgedragen wordt, moet ik misschien toch even kennismaken.

Bij een tweede bezoekje wil ik graag de Fever-Tree ginger ale bestellen, maar die blijkt helaas niet op voorraad. Dan maar een Almdudler (€ 2,80), tevens een kruidig drankje dat ik onlangs herontdekte. Mijn wederhelft gaat voor een koffie (€ 2,20). Beiden met een hongertje duiken we in de kaart: bij de hartige sectie zwichten we voor de hierboven beschreven bagels (NY Classic en Poached Egg & Bacon).

Sharing is caring! En al zeker als het om eten delen gaat… Lief, toch?

Perfect voldaan wandelen we buiten. Alweer een Gents adresje om te koesteren.

Een vorige reservatiepoging mislukte, maar een paar weken op voorhand mailen voor een zaterdagavond om 17u30 (vroeg genoeg om tegen 20u te gaan quizzen) levert wel een tafel voor 5 personen op. We parkeren mooi op tijd onze fiets tegen de gevel in het Patershol en wandelen binnen als eerste eetgasten van de avond. De – knappe, het mag gezegd – broers van La Malcontenta namen samen met een vriend de zaak recent over van hun moeder. Ze bedienen ons enigszins schuchter en toch absoluut vriendelijk. Later op de avond krijgen ze nog versterking van een intrigerend knappe dame. Maar genoeg over uiterlijke schoonheden, laat ons het hebben over waar ik het zo graag heb: het eten!

We bestellen met ons vijftal ondanks het gezelschap van veelvuldige katers een fles cava (€ 16) en bekijken de kaart. Daar staan naast kleine hapjes (tapitas), vlees, kaas en desserts tien verschillende tapas op. Eenvoudig! We bestellen ze allemaal. Samen met nog een gemengd kaasbord en een gemengd vleesbord. Op het krijtbord staan nog een viertal suggesties die we echter links laten liggen. Opvallend is wel dat ik een slaatje met groene asperges, zeekraal en dragon herken uit een kookboek van Ottolenghi – vermoedelijk dus de vegetarische inspiratiebron van de heren.

Even oplijsten:

• crepe de espinacas | spinaziepannenkoek met limoenboter
• malco chorizo burger | chorizo burger van het huis
• cordero con frutas secas l lamsstoofpotje met gedroogde vruchten
• vongoles con jerez | venusschelpen met sherry en kerstomaatjes
• scampi picantes al allijo | pittige scampi met look
• papas arrugadas con mojo | Canarische krieltjes met mojo
• piquillos rellenos | gevulde paprika met verse geitenkaas
• ensalada de batata | zoete aardappelsalade met esdoornsiroop en pecannoten
• croquetas de berenjena | auberginekroketten met dragonaïoli
• gazpacho | Spaanse koude groentesoep

We wachten af met lekker lauw brood (venkelzaadjes!) en aïoli. En dan volgt zonder zwanzen mijn smakelijkste tapaservaring ooit… Zij die mij kennen, weten dat ik normaal rechtopstaand haar overhoud aan dergelijke uitspraken. Toch meen ik het, oprecht.

Voor mij persoonlijk springen de vongole er absoluut. Niet verwonderlijk, als je weet dat ik steevast zwicht als deze schelpdieren op de kaart staan… Verder ben ik erg tevreden om eens van die fameuze gerimpelde aardappelen (papas arrugadas) geproefd te hebben. Ook de scampi en het lam doen ons lyrisch worden. Iemand uit de compagnie vat het goed samen: “Wat een bommetjes!”.

Drankgewijs wordt er overschakeld op Fever-Tree Tonic (ik krijg mijn katervrienden aan mijn favoriete tonic) en spuitwater. Om alles nog wat te laten zakken en om de geesten gefocust te houden voor de quiz ronden we af met koffie of gemberthee met citroengras. Ik kies voor de laatste optie en krijg een groot glas warm water met daarin drie sneetjes verse gember en een stokje citroengras. Simpelweg perfect.

Nomen is blijkbaar toch niet altijd omen. Want ik vermoed dat hier niet veel mensen mistevreden buitenwandelen… Tot de volgende!

Minstens honderd keer ben ik er de afgelopen jaren voorbijgewandeld en nooit een trigger, tot een paar (betrouwbare) check-ins en een Instagram van een ex-collega naar een plek op mijn restolijstje leiden.

Om een namiddag shoppen met de zus te starten, had ik een lunch bij Greenway in gedachten. Omdat het daar echter nogal druk is, verkasten we toch naar Pané & Vino – dat trouwens vlakbij onze ondergrondse parking Kouterpoort (een recente ontdekking!) ligt. Zonder reservatie binnenvallen voor de lunch blijkt geen probleem.

Op de kaart staan vooral pizza’s en pasta’s, daarnaast een aantal secondi piatti (vlees en vis dus). Een uitgebreid suggestiebord vult het vaste menu aan. We geraken er na even twijfelen uit dat we samen voor het assortimento di pasta (€ 28 voor 2 couverts) gaan. Ikzelf drink een glaasje rosé, de zwangere zus houdt het bij een ice tea. Intussen komen afgebakken broodjes met boter en een ruime portie gemalen parmezaan op tafel. Tafels die trouwens allemaal gedekt zijn met rood-wit-geruite tafelkleedjes. Ik zou bijna vergeten dat buiten de druilerige Nederkouter ligt.

Opvallend vlot verschijnen onze borden met een triootje pasta. Net zoals bij La Vita è Bella vorige week volgt er geen spontane uitleg met welke pasta er nu precies op ons bord ligt. Dus hierbij mijn analyse:

• penne met pikante tomatensaus en gehakt
• tortellini met ham en room
• farfalle met rode pesto

Eenvoudig, eerlijk en bovenal heerlijk Italiaans! Perfect al dente gekookte pasta, diepe sauzen, grove stukken verse ham onder de tortellini. Smullen… Wanneer ik trouwens een pizza parma zie voorbijkomen, besluit ik instant dat ik mijn wederhelft hier mee naartoe moet slepen. His favourite pizza en die ziet er verdomd lekker uit.

Zus en ik wandelen meer dan voldaan richting winkelstraten. Pané & Vino is meer dan brood en wijn. Het zijn slechts de support acts voor wat Eros Ramazotti, Laura Pausini en Elio Di Rupo ongetwijfeld goedkeurend naar binnen zouden werken.

De afgelopen jaren heb ik minstens een vijftal keer geprobeerd om Italiaans te gaan eten bij La Vita è Bella. Ofwel gewoon langsgegaan, ofwel de dag zelf of een paar dagen op voorhand proberen reserveren. Maar steeds hetzelfde antwoord: ‘Volzet!’. Als er nooit plaats is in de herberg, stijgen de verwachtingen natuurlijk. Vanmiddag lukte het op een dunbevolkte brugdag wel, voor mezelf en een aantal collega’s.

Wanneer we om 12u15 aankomen, zijn we de eerste eetgasten. Aan personeel ontbreekt het echter niet: een vijftal obers draaien rond de bar. We krijgen een ronde tafel in een tweede vertrek met zwarte leren stoelen. Een paar mannen nemen pizza’s, met de andere drie kiezen we tris di pasta (€ 13,50 per persoon). Bij onze drankjes – een glaasje rosé in mijn geval – krijgen we nog een hapje: een toastje met tonijnsla en een rolletje ham met geitenkaas en balsamico-azijn. Niets speciaals, maar wel een mooie geste!

Niet veel later volgen onze borden: een trio van pasta ziet er altijd wat rommelig uit, desalniettemin stijgt mijn appetijt meteen gevoelig. De ober geeft geen tekst en uitleg. Maar van links naar rechts analyseer ik:

• een strozzapreti (ja, zoiets moet ik zelf Googlen) boscaiola met rode paprika, oesterzwammen en ham
• een tortellini met spek, prei en room
• een lasagna bolognaise met extra ham

Alles overstrooid met peterselie en daar voeg ik nog geraspte parmezaan aan toe.

Ik eet eerlijk en lekker Italiaans. Zoals hier en daar gelezen loopt de bediening niet over van vriendelijkheid, maar La Vita è Bella kan mij best wel bekoren. Niet te duur, no nonsense en heerlijk fout rustiek ingericht… Mijn collega vat het samen als een steenwegitaliaan (mooi neologisme overigens), voor mij zijn ze absoluut meer dan dat.

Mijn disgenoot reserveerde bij Botaniq, een restaurant vlakbij de botanische tuin van Leuven. Wanneer we iets na 19u aankomen, blijken we de eerste gasten te zijn. We worden verwelkomd door een ietwat stuntelige ober en kiezen een tafeltje voor twee uit. Het stijlvolle pand met tuinterras heeft absoluut potentieel, maar de inrichting valt niet meteen samen met mijn persoonlijke smaak.

Bij Botaniq serveren ze uitsluitend een menu: vier (€ 56) of drie (€ 48) gangen. We starten met een cava, een sherry en een wachtbordje: een soepje van bladspinazie (denken we, want doorheen de avond blijkt de ober nogal moeilijk te verstaan) en een tartaar van kip. Mijn gezelschap merkt op dat de nogal eighties muziek op repeat staat, wat na een viertal herhalingen ook Botaniq zelf opvalt. Intussen blijkt dat we niet alleen zullen zijn: verschillende andere tafels raken geleidelijk aan gevuld.

Als eerste voorgerecht kiest hij voor de lijngevangen zalm en ik voor het hoeve-eitje. Dat wordt geserveerd met bladspinazie, Zeebrugse garnalen en siroop van ‘Belle de Louvain’ pruimen. Een geslaagde start in een mooi bord, al had ik mij niet aan een gepaneerd gepocheerd ei verwacht. Maar verrassingen maken uit eten gaan net zo fijn…

We gaan beiden verder met de mozzarella burrata, zeg maar de mozzarella der mozzarella’s. Ons bewust dat de ober hier iets over opgemerkt heeft, weten we niet precies wat komen zal. Uiteindelijk blijkt dat het krokante buikspek vervangen werd door kreeft. Verder bevat het gerecht boschampignons en erwtenkruid (iets groter wel dan affila cress). Ons hoor je uiteraard niet klagen! Lekker en vooral een minder evidente combinatie, iets waar ik sowieso bewondering voor heb bij chefs.

Voor het hoofdgerecht opnieuw langs weerszijden van de tafel hetzelfde gerecht: lijngevangen tarbot. Het zijn fervente hengelaars bij Botaniq… ;) Hierbij komt een crème van jonge groentjes en een jus van asperges (in plaats van de schaaldieren béarnaise die op de kaart staat, eveneens gemeld door de ober). We krijgen een eigentijds bord met witte en groene asperges, selder, eekhoorntjesbrood, romanesco en een gekonfijt aardappeltje. Met dat laatste is echter iets aan de hand: er zit een bijzonder vies smaakje aan. Voor de rest ronduit lekker, al mist de man tegenover mij een snuifje zout op de vis.

Om af te ronden ga ik voor de aardbeien met een bolletje appelsorbet. Meer kan er echt niet meer bij… Aan de overkant komt een kaasbord van de Leuvense kaasmeester Elsen. Een nogal royaal bord overigens. En ook al vragen we geen koffie, daarna volgt nog een extraatje met appeltaart, frangipane, speculoosmousse en crème brulée. Oef! 

Samengevat eten we in Botaniq absoluut lekker, maar het voelt toch niet perfect geslaagd aan. Waarom? Ik denk de muziek en de ober die toch te veel steken laat vallen. Ofwel zijn we beiden al veels te veels te veels te veel gewend.

Het is al laat wanneer ik de parking onder het Ladeuzeplein uitrijd. Leuven, hier moet ik vaker komen. Het voelt een beetje als Gent, maar dan in het klein volgens de Leuvenaar.