Weinig intro nodig! Op een herfstige vrijdagmiddag is het eindelijk zover: de langverwachte lunch bij Pure C. Je weet wel, Sergio Hermans restaurant in Cadzand dat vrij snel na de opening in 2010 bevestigd werd met een ster en waar Syrco Bakker cheft.

Na een betoverende rit door de Zeelandse polders komen we aan bij het onaantrekkelijke gebouw van het Strandhotel. Niets moderne architectuur, wat dan wel kun je op Google Street View checken. We lopen langs de receptie tot op het verdiep, worden daar hartelijk ontvangen, van onze jassen ontdaan en in de wit-blauwe wereld van Pure C binnengeleid. Het vlotte personeel springt in het oog: de witte dames en de heren met helblauwe broeken blenden als het ware met meubilair en servies. In het midden van onze ronde tafel staat immers alvast een uitnodigende schaal die niet anders dan van Piet Stockmans kan zijn. Met zicht op de vrij grauwe zee zijn wij alvast klaar voor een kleurrijke lunch.

Bring it on, Syrco!

We starten met spuitwater in een ‘speciaal voor Sergio’ fles en een glas huiscampagne die quasi exclusief voor Sergio verbouwd wordt. Je merkt het al, Sergio is een bezig bazeke! De vrij donkergele champagne valt in de smaak en wordt nog fijner met de eerste serie hapjes erbij. Bovenaan een mooie zilveren tak met daarop onder meer gedroogde garnaal die met kop en al naar binnen mag en rozenbottel. Op de middelste rij een hapje met mossel, curry en kokos. Dichtst bij de lens (van mijn iPhone, in een onsubtiele poging om subtiel te fotograferen) gerookte roodbaars, zoete aardappel, avocado en cassave. Dat laatste denk ik zo begrepen te hebben en zou na een Wiki-check kunnen kloppen, want een synoniem voor maniok – dat we allemaal kennen uit de Bijbel, isn’t it? Stuk voor stuk mooie mini-gerechtjes die doen wat ze moeten doen: de eetlust opwekken.

We discussiëren vrij lang over de wijn wegens niet echt een wijnarrangement. Gaan we voor één of meerdere flessen, of bestellen we toch per glas (€ 7 à € 12)? We spreken met sommelier Maarten en met elkaar. Uiteindelijk wordt het toch per glas. In eerste instantie denk ik dat even zwaaien betekent dat je een glas wil; het blijkt echter even passen te zijn.

Foto: Geert Van Couteren

Door al dat goedschikse kibbelen en de afleiding van de menukaartcommentaren missen we de uitleg bij de twee volgende hapjes. Even zelf proeven dus! Enerzijds inktvis, risotto, artisjok en een citrusgel; anderzijds makreel in Indonesisch gezelschap (sambal, pinda, wat beetgare groentjes). Nom, nommer, nomst! We zijn opgewarmd. Zoveel is zeker. Stiekem hoop ik op nog meer wereldse invloeden in de volgende gangen.

We kiezen trouwens voor de volle 7 gangen (€ 92). Wel passen we voor de extra wintertruffel bij één van de gerechten. Helaas verdwijnen de kaarten na onze beslissing. Maar ik zou Elise niet zijn als ik die niet inmiddels al op mijn Camera Roll had staan.

Op tafel verschijnt het brood: Zeeuwse Vlegel, een streekproduct waarvan ik de vorm met de knipoog naar een boulet uit de frituur wel kan appreciëren. Zo’n dingen doen mij glimlachen. Daarbij komt echte boter, algenboter, gedroogde zeekraal en zwarte peper.

Foto: Geert Van Couteren

Foto: Geert Van Couteren

We starten met koude en warme oester in een blinkende schelp. Tegen de logica in wordt ons aangeraden om met het koude exemplaar te beginnen en dat advies volgen we. Eerst oester, algen, zeewater en oesterijs als zotte zilte bom; daarna oester met venkel, groene appel, peterselie en gerookt duingras.

Daarna combineren we Noordzeekrab met Noord-Afrikaanse smaken. De krab zit lichtjes ontgoochelend enkel in het zeemeerminvormpje, maar wie maalt daar om als Noord-Afrika zo overheerlijk smaakt? Handgerolde couscous, granaatappel, auberginekaviaar, schuim van ras-el-hanout en midden op de tafel wacht ons allen nog een falafel met zoete aardappel en baba ganoush. Leuk gerecht dat voor mij zelfs zonder krab zou kunnen.

We gaan over naar de burrata (beter dan mozzarella) met olijven, paddenstoelen en basilicum. Hierbij kon dus extra truffel geschaafd worden. Ook truffelloos staat het bord als ongecompliceerd voorgerecht met olijven in verschillende verschijningsvormen.

Bij de volgende gang met zwartpootkip, kokkel, pompoen en duindoornbes worden we even stil van zoveel raffinement. De crunch van pompoenpitten wordt in tweede instantie uit een uitgeholde pompoen gelepeld. Ik probeer voor mij te zien hoe het dresseren van zo’n bord er in de keuken aan toe moet gaan. Schitterende combinatie van de kokkels en de diverse bereidingen van kip, waar de confit de poulet echt wel de hoofdvogel afschiet!

Daarna volgt de griet met scheermes, aardappel, prei en tarwegras. Iets minder experimenteel dan het voorgaande, maar minstens evenzeer mijn meug. De stevige griet combineert dankbaar met de gesofisticeerde bereidingen van dagdagelijkse kost als aardappel en prei. Het scheermes verdwijnt wel wat naar de achtergrond.

En dan zijn we al aan het laatste hoofdgerecht toe: eerst krijgen we de in stro gegaarde volledige Anjouduif te zien. Weliswaar niet 100% zeker de onze, want ook aan andere tafels gaan ze met dezelfde duif rond. Even later krijgen we onze borden opgediend en tevens een kom stro met daarop drie duivenpootjes, inclusief de tenen met de nagels. Naar de reacties op de sociale media als vrij griezelig ontvangen. Ik heb er echter helemaal geen moeite mee en vind het voornamelijk fascinerend.

Foto: Geert Van Couteren

Wow! Dit is een subliem stukje duif. Zo mals, zo boordevol smaak, zo perfect. De rode en gele biet en de aardpeer versterken deze ervaring enkel. Idem dito voor het oergraan; heel even denk ik wel “Dat zouden de (inmiddels verdwenen) duiven van mijn opa wellicht ook lusten, dat oergraan!”. En ja, dan glimlach ik opnieuw. De vanille van op de menukaart ontgaat mij eerlijk gezegd, zonder erg weliswaar.

Vergeef me dat het stil blijft over de wijnen, wegens geen kenner en geen nota’s. Ik herinner mij een witte Portugese Vinho Verde, een Zuid-Afrikaan met een gewaagde mix van druiven en een prachtige witte Bourgogne. Gevolgd door een Spaanse rode wijn en bij de desserten straks een vintage Porto en een Spaanse dessertwijn. Eén voor één veel te uitmuntend, met de eervolste vermelding voor de Bourgogne!

Foto: Geert Van Couteren

We ronden een eerste keer af met – naar men zegt – een Oud Sluis klassieker: rocks, pure chocolade, galangal, huacatay. De gedroogde galangal (een soort Thaise gember) wordt over het rotsen geraspt. De huacatay blijkt een Zuid-Amerikaanse variant van munt te zijn. Echt iets voor chocolate lovers, waaronder ik mezelf niet reken.

En dan kloppen we het menu af met het tweede dessert waarin een hoofdrol voor amandel, naast zes soorten Japanse citrus, sakura (kersenbloesem) en sojamelk. Eens door het marsepeinbedje geniet ik van al die zuurtjes in mijn mond.

Of we de koffie in de bar willen nemen? Graag! Even in de gemakkelijke zetels ploffen doet deugd na een namiddagje tafelen. Bij de koffie volgen vanzelfsprekend nog wat laatste zoetigheden om ons als het ware nog meer te overtuigen van Pure C: een macaron, een stukje nougat, een banaan-chocoladetaartje, …

Foto: Geert Van Couteren

Echt afronden doen we met een mooi gebaar en tevens signature dish van Sergio Herman: ‘a cake of peace’. Vrede! Mooie manier om een volmaakt menu te voltooien.

Het is donker als we tegen 18u ’s avonds de deur van Pure C achter ons trekken. Alhoewel, was het geen schuifdeur? Uit eten op sterrenniveau blijft omwille van het prijskaartje iets om slechts een paar keer per jaar te doen. Als gulden regel om in te schatten waar de rekening zal landen, doe ik alvast de menuprijs maal twee per persoon. Ook hier in Cadzand zit deze gok er bijna boenk op.

Dankbaar om deze aangename kennismaking met de keuken van Sergio en Syrco trotseren we de regen en de E34 tot in Gent. En dan wordt het nu uitkijken naar La Chapelle… euhm… The Jane!

•••

Met dank dus aan Geert Van Couteren voor de onbetwistbaar betere foto’s.
Hoe kunnen jullie hem bedanken? Door zijn foodie project “La Chapelle 1495” te liken!

Er wonen een paar vrienden op wandelafstand van Café Stanny in de Berchemse Stanleystraat. Met een paar bedoel ik echt letterlijk twee. Vriendin A is quasi buurvrouw, frequente bezoeker, fan en auteur van een artikel over hen op Spotted By Locals. Vriend B staat er altijd voor een gesloten deur en is bijgevolg geen evangelist. Voldoende prikkels dus om zelf even langs te gaan tijdens een lunchpauze in het Antwerpse!

Ik wandel er vrij laat op de middag binnen en er is voldoende plaats aan de toog of tegen het raam voor individuele lunchers. Wanneer niet geheel toevallig mijn boekhouder* binnenwaait, kiezen we toch een lage tafel. Café Stanny ligt mij wel qua inrichting: eigenlijk een opgewaardeerd (als is dat een gigantisch fout adjectief) buurtcafé dat nog steeds gezelligheid ademt en dus zonder blasé te worden.

De dame die onze bestelling opneemt, bevalt mij eveneens: ze is niet gemaakt vriendelijk, eerder oprecht lief en begaan. Ik zit op een onmogelijke plaats om de eetopties tegen de wand te kunnen lezen, dus somt ze even op: venkelsoep, broodje kip, lasagne, opgevulde tomaat met linzen en geitenkaas, spaghetti bolognaise, spaghetti putanesca en nog een paar dingen die ik vergeten ben. Nog even melden dat die menukaart zo’n grijs bord is met gleufjes en dan van die witte opdruklettertjes – als je snapt wat ik bedoel. Schattig! Ik bestel de tomaatjes met een Geuze Boon, mijn gezelschap venkelsoep en een pintje.

De portie blijkt in eerste instantie kleiner dan ik voor ogen had. Pas achteraf merk ik dat het prijskaartje navenant is. Navenant klinkt nogal pejoratief en dan zoek ik dat voor de zekerheid toch even op. Niets aan de hand, want blijkt dat een neutraal woord! Een vrij bescheiden portie voor een erg bescheiden prijs (€ 7,50) dus. Op mijn bord liggen twee uitstekende tomaatjes die gevuld zijn met linzen en geitenkaas. Die worden omgeven door een frisse yoghurtdressing met dille, verder vergezeld door twee sneetje ciabatta en een kraakvers slaatje. Simpelweg lekker! Ook de soep valt in de smaak.

Ik moet eerlijkheidshalve wel toevoegen dat ik nog met een kleine honger blijf zitten. En het feit dat ze in de open keuken vlees beginnen te bakken, werkt dat enkel in de hand… Na informeren bij de dienster gokt ze dat het om stoofvlees voor ’s avonds gaat, maar even goed een curry kan worden. Meteen neem ik mij voor om nog eens terug te keren voor het diner. En dat ‘goestingske’ pak ik aan met met een portie zoetigheid! Qua dessert zijn de opties notentaart of een ouderwets ijspotje van IJsboerke. Zo’n ijsje is keihard jeugdsentiment, uiteindelijk zwicht ik toch voor de taart.

En wat een taart! Voor mij staat een stuk met fantastische gekarameliseerde nootjes: véél pijnboompitten, amandelen en walnoten. Subliem! Als een niet-zoetekauw dat zegt, betekent dat wel wat. In combinatie met zo’n melkschuimende cappuccino even gewoon weg van de wereld. Met opgeladen batterijen stap ik terug buiten.

Stanny is een beest!

* Dit klinkt serieuzer dan het is. Af en toe doe ik wat food copy in bijberoep.

Het lief is jarig en dat willen we vieren met een bescheiden etentje. Bescheiden, omdat er volgende week al een high-end lunch bij Pure-C op het programma staat waar we dan symbolisch nog 33 keer ‘Hiep. Hiep. Hiep. Hoera!’ zullen schreeuwen. Dus boek ik een tafeltje bij Al Castello, een Italiaan vlak tegenover de poort van het Gravensteen. Ik vraag om 19u30, zij suggereren om 19u45. Akkoord! Wellicht willen ze nog een eerdere service verkopen aan die tafel en dat gun ik hen van harte.

We parkeren onze fietsen tegen de omheining van het Gravensteen en melden ons aan. Onze tafel bevindt zich vooraan en ik ben er erg tevreden mee: zicht op het Veerleplein én op de oudere Italiaanse kok bij zijn pizza-oven. Bovendien zitten we beiden in de hoek van een comfortabele zetelbank. Nu al twee tevreden restaurantgasten, die overigens net op tijd gearriveerd zijn om aan een stevige herfstbui te ontsnappen.

Aperitieven hebben we thuis eigenlijk al gedaan met een fles champagne en een paar hapjes, dus concentreren we ons vooral op de hoofdgerechten. De pizza’s en de pasta’s die uit de oven komen, zien er verrukkelijk uit. En ook het kalfsvlees aan de tafel naast ons prikkelt. Toch zoeken mijn ogen volautomatisch naar de vongole op de kaart. Gevonden! Spaghetti alle vongole (venusschelpen, verse tomaat, olijfolie, look, pikant – € 14) zal het worden, zowel voor mij als voor mijn vriend. We gluren tevens even naar de antipasti, maar eigenlijk hebben we niet zo’n gigantische honger (wegens best wel al een ‘smoefeldagje’ achter de rug) en zijn de prijzen aan de hoge kant in vergelijking met de pasta’s. Wanneer ik informeer of we de antipasto misto voor één persoon kunnen bestellen en de dienster na checken bij haar collega meedeelt dat dat niet kan, passen we.

Wijn willen we uiteraard wel. Wederom niet geweldig veel, want de bubbels zitten al een beetje in ons hoofd en straks staat er nog Volkshuis op het programma. Gelukkig merk ik dat ze een vijftal soorten rode wijn in flesjes van een halve liter verkopen: graag voor ons die uit Puglia (€ 15). Verder nog wat San Pelligrino, om aan te lengen. Mopje! Uiteraard!

Onze borden volgen vrij snel. Voor ons staat een ruime portie spaghetti met veel schelpjes, tomaat, look en verse peterselie. Bij het proeven merken we dat de ‘pikant’ op de menukaart zeker niet gelogen is. Lekker! Hoewel je deze pasta normaal niet met parmezaan eet, doen wij dat deze keer wel. Omdat het kan. We slurpen met smaak onze borden en alle venusschelpen leeg, met onderstaande afvalberg tot gevolg.

De vongole zijn van die vrij witte en vrij platte exemplaren die ik zelf nooit bij de vishandel vind. Daar krijg ik steevast van die rondere bruingrijze venusschelpen die uiteraard eveneens verrukkelijk zijn, maar deze witte brengen mij om de één of andere reden net iets meer in vakantiestemming. In Pugliaanse sfeer, want naar aanleiding van onze wijnkeuze vertelt een ober ons dat hun familie daar vandaan komt en hij wijst zelfs op een landkaart tegen de muur aan dat Puglia in de hak van de laars ligt. Bijzonder lekker wijntje overigens, mijn jarige man is een liefhebber van rood en erg enthousiast.

Afronden doen we met een lange koffie, een lungo. We hebben prima en helemaal niet duur gegeten. Bovendien zaten we daar vooraan in de zaak absoluut in de ambiance met live pizza’s bakken als intrigerend schouwspel. Arrivederci is hier wel op z’n plaats!

Het lief is jarig! We besluiten om thuis uitgebreid te ontbijten en later op de dag iets kleins te gaan lunchen in de stad. Klein, want ’s avonds gaan we nog vieren op restaurant. Mijn eerste voorstel is Ramen, waar we beiden meteen wildenthousiast over zijn. De edamame bonen en andere Aziatische hapjes mogen we helaas op onze buik schrijven wegens een autumn break. En ze zijn niet alleen: Boxy Fine Foods, Lepelblad en Pure Daphne nemen tevens even vakantie. Het is dus eerlijk gezegd een beetje ‘uit krotte’ (zoals wij in West-Vlaanderen plachten te zeggen) dat we bij Petit Coeur binnenwandelen.

Ik dacht dat deze zaak niet langer gelinkt was aan grote broer Coeur d’Artichaut. Een snelle check op hun website leert dat mijn veronderstelling niet klopt… Petit Coeur wil een bistro zijn die een stukje Parijs naar Gent haalt. Persoonlijk associeer ik het daar niet meteen met de Franse hoofdstad, al is de betegelde toog ontegensprekelijk leuk gedaan.

We gaan aan een rond tafeltje voor twee personen zitten en bestuderen de kaart… Een quiche, een slaatje, een boterham? Misschien eerst even beslissen wat we zullen drinken en gezien Petit Coeur Liefmans ademt, gaan we beiden voor één van hun bieren (€ 5,50): voor mij een Goudenband, voor mijn jarige meneer een Cuvée-Brut. Onze biertjes worden opgediend in zo van die vazen met Oud Bruin op. Eerlijk gezegd wou ik liever zo’n eleganter glas op een voet dat ik links en rechts op de tafels rondom mij zie staan en waarin onze bieren eigenlijk geserveerd moeten worden. Maar ik wil niet lastig doen.

Het duurt even voor we onze eetkeuze gemaakt hebben. Uiteindelijk wordt het voor allebei een belegde boterham van zuurdesem roggebrood. Ik ga voor artisjokpasta, Gandaham en Parmezaanse kaas (€ 8,50) en mijn wederheft voor gekookte Breydelham, augurkjes en Tierenteynmosterd (€ 7,90). Wie mij kent, weet dat ik al een beetje ongemakkelijk wordt van zoveel hoofdletters – en ik heb er dan zelf nog eentje toegevoegd bij Gandaham for the sake of consistency. Prijzige boterhammen wel! Ik hoop dat ze het waard zijn.

Mijn Goudenband bevalt, zelfs in een fout glas. Over de boterhammen kan ik vrij neutraal blijven: ze zijn lekker en in het gezelschap van een vers slaatje. Helaas overstijgen ze niet iets wat ik thuis in twee minuten in elkaar kan flansen. Die artisjokpasta koop ik ook bij Delhaize en staat nu bijvoorbeeld in mijn koelkast. Voor zoiets eenvoudigs vind ik € 8,50 simpelweg te veel geld. Idem dito voor de Breydelham.

Wanneer we na een best wel intensieve werkdag in Den Haag en Hilversum terug naar Gent rijden, mijmer ik op de E17 wat ik bij mijn thuiskomst zal eten. Ik ben immers home alone en op het weekmenu schrijf ik op zo’n dagen TJP (= Trek Je Plan). Geen idee of ik onbewust beïnvloed ben door die affiche op een parking in Hilversum, maar ineens zie ik als het ware in grote neonverlichting SUSHI voor mijn ogen knipperen. Jaaaaaaaaaaaa!

Ik surf mobiel naar de website van Tokyo Sushi in Gent en denk lang na over mijn bijgevolg weloverwogen keuze. Uiteindelijk bel ik de volgende bestelling door:

• Rainbow roll – komkommer, tamago (soort Japanse omelet), avocado, krab, gewikkeld in avocado, zalm en tonijn | rol met 8 stuks voor € 8,75
• Inside out spicy tuna | rol met 8 stuks voor € 7,00
• Sashimi zalm | 4 stuks voor € 5,00

In totaal 20 stuks en dus iets te veel voor iemand die z’n porties wat poogt in te krimpen. Bij mijn aankomst een half uur later in het goed gevulde Tokyo Sushi staat mijn bakje feel good food klaar. Ik betaal met de kaart en rij goedgezind richting me-time…

Ik installeer mij op het tapijt aan de salontafel; voor mij mijn schaaltje met naast de 20 stuks nog wat sla, wortelen, gekonfijte gember en wasabi. Even erger ik mij aan het feit dat de sojasaus in zakjes zit, waardoor ik dus een extra potje moet nemen om die in uit te gieten. Wat als ik gewoon ergens in de stad wou picknicken? Een detail. Tijdens het uitladen maak ik mij nog de bedenking of het een stilzwijgende afspraak is tussen Japanners om voor bordeaux servetten te kiezen. Uiteraard wellicht niet, maar even fantaseren over een soort ‘Orde van de bordeaux servetten’ in Tokyo resulteert bij mij in een binnenpretje.

De sushi bevalt, laat zich overigens perfect combineren met Borgen 3 en mag wat mij betreft naast die van Sushi Palace of Ikura Sushi staan. Het blijft altijd moreel wat lastig om tonijn te consumeren, maar ik geniet toch van de spicy inside out. Fijn om weten dat er nog een extra plek in Gent is waar ik met een gerust hart sushi kan afhalen…

•••

UPDATE

Bij een tweede bezoek met twee personen bootje gevaren en tevens geslaagd!