Ontbijt en lunch waren al geproefd en volmondig goedgekeurd bij De Superette, alleen het diner stond nog op mijn eetbaar verlanglijstje. En in het geval van restaurants is dat letterlijk een verLANGlijstje. Mijn ouders komen wel vaker op zondag langs en dan zijn nogal wat leuke plaatsen gesloten. Wat een verademing dus dat De Superette wel open is op de zevende dag! Ik hoef zelfs maar een weekje op voorhand (online) te reserveren; iets wat op vrij- en zaterdagen tegenwoordig niet meer voldoende is voor de gegeerde resto’s.
Hoe vier je een 14-jaar-samen-jubileum? Met een buitenshuis ontbijt om te starten, bij het vrij recent geopende GUST in de Annociadenstraat (beter bekend als het verlengde van de Papegaaistraat) bijvoorbeeld. De avond voordien probeer ik via Facebook Messenger nog een tafeltje te prikken. Een paar minuten later krijg ik al bevestiging. Bingo!!
We komen tegen 10u30 met de fiets aan. In het voorste deel staan zeteltjes en lage tafels, in het achterste van de L-vormige ruimte kun je aan tafels zitten. Daar staat al een bordje met ‘gereserveerd’ op ons te wachten, samen met het bestelboekje waarop we zelf onze keuze mogen doorgeven. Zoals bij TINSEL in Antwerpen, de inspiratiebron van deze Gentse plek voor ontbijt, lunch en take-away.
Het lief is jarig en daar hoort een gereserveerd tafeltje bij. Zonder voorafgaand overleg, ook wel verrassing genoemd. Al moet ik toegeven dat hij het zomaar out-of-context ineens raadt: we gaan voor zijn verjaardag naar The House of Eliott, dat kreeftenrestaurant in de Jan Breydelstraat met een kitscherig interieur geïnspireerd op de swingende jaren ’20. Mijn opzet is om eens niet bij iets hips à la de Flemish Foodies te vieren en bovendien staat dit kreeftenpaleis als jaren op mijn restolijstje (helemaal bovenaan, least recent on top).
We krijgen een tafeltje bij het raam en bijgevolg met zicht op het water en een deel van het Gravensteen. De menukaart hebben we naar goede gewoonte al op voorhand online geïnspecteerd, dus we weten al snel dat het het Eliott menu (€ 55) wordt.
hapje • halve kreeft ‘Belle Vue’ • half kreeftje met zongedroogde tomaten, basilicum en verse tomatenblokjes of half kreeftje met lookboter, kerstomaten en broccoli • halve kreeft à la plancha
Een menu zonder dessert, ideaal voor twee mensen die niet meteen zoetekauwen zijn. Bovendien met anderhalve kreeft per persoon, als dat niet feestelijk is! We bestellen verder nog een fles witte huiswijn (lichte Chardonnay) en eenzelfde hoeveelheid spuitwater.
Op de terugweg van het jaarlijks familieweekendje in de Voerstreek bedenken we een eetplan. Liefst licht, want we hebben ons ongeoorloofd laten gaan aan spaghetti, steengrill, aperohapjes en meer niet-zo-vlot-verteerbaars. Over Antwerpen rijden voor Dôme Sur Mer blijkt vergeefse moeite wegens volzet. Een tweede poging in Gent werpt wel vruchten af, Italiaanse dan nog wel: in de herberg van Le Baccanti is er nog plaats.
We parkeren onder de Vrijdagmarkt en stappen de Waaistraat in. Wanneer we voor Le Baccanti staan, merken we dat de zaak leeg is. Speciaal! Toen we hier op andere momenten voorbijkwamen, zat het er altijd gezellig vol. Soit, we passen ons plan niet aan en gaan binnen. De (zwangere) gastvrouw zegt dat we een tafel mogen kiezen. Ik kan een gniffel niet onderdrukken en selecteer een plekje in het midden van het restaurant. Het voelt vreemd om alleen te zitten, maar wonder boven wonder blijkt dat bij Le Baccanti nog mee te vallen. Er speelt aangename muziek, de zaak is vrij klein en gemoedelijk ingericht. Zo zou je nog kunnen denken dat je in een woonkamer zit en daar heb je ook geen compagnie van andere tafels. Toch zijn we opgelucht wanneer er later op de avond nog twee andere tafels gevuld geraken.
Als voorgerecht stel ik voor om de carpaccio van in korianderzaad gezouten heilbot (€ 15,80) te delen. Zowel mijn meneer als de gastvrouw van Le Baccanti gaan akkoord! Op het krijtbord worden een aantal wijnen per glas gesuggereerd. De jongedame weet duidelijk waarover ze praat als ze ons wijnadvies geeft. We starten beiden met een glas witte wijn: de natuurlijke laten we links liggen en zo komen we bij een licht verteerbare waarvan ik alle details vergeten ben. De keuken bevindt zich op het eerste verdiep; via de open trap en het houten plafond kunnen we als het ware het bereidingsproces op basis van de geluiden volgen. Dan komt het bord met onze starter naar beneden: de olijven verdwijnen van tafel en er komt een mandje echt lekker brood in de plaats. Het aanbod om elk een apart bord te krijgen, slaan we af.
