Dineren met een groep van een tiental mensen is nog zo aangenaam als er zich geen gedoe voordoet omwille van te maken keuzes, als er met andere woorden gezamenlijk een menuutje geconsumeerd wordt. Zo geschiedde in Restaurant Corneille, verbonden aan Hotel Stiemerheide in Genk. Ons gezelschap mag plaatsnemen aan een iets te krappe ronde tafel; zowel de krapte als de vorm bevorderen de gezelligheid.

Voor de volledigheid dient een foodie als ik tevens te melden dat er op hetzelfde domein nog een übermodern betonnen complex staat waarin de ploeg van restaurant De Kristalijn gerechten met een ster serveert. Next time!

We starten met een glaasje bubbels en een aantal opwarmertjes. Op een langwerpig bordje van links naar rechts: marshmallow van aardappel met mosterdzaad, makreelmousse en schuim van erwt en toast met witte pens en gel van truffel. Altijd leuk om in gezelschap dezelfde smaakervaringen te delen… Ik ben met deze amuses meteen in de juiste sfeer! De rest lijkt dezelfde mening toegedaan.

Lees verder →

Cuichine in de Zurenborgse Draakstraat is al jaren mijn favoriete Chinees in Antwerpen en bij uitbreiding Vlaanderen, misschien zelfs mijn favoriete Aziaat tout court. Als blijkt dat zij de Vertigo op de Draakplaats overnemen en daar het bijhuis Bar Chine openen, kan mijn foodiegeluk dan ook niet op. Ik volg de evolutie via hun sociale kanalen en woon na een weekje zacht roderen (soft launch) graag hun opening bij voor bloggers en buren. Die avond was dermate gezellig dat ik quasi geen bruikbaar blogmateriaal verzamelde. Daarom las ik de volgende middag een last-minute lunch in. Hilariteit bij de uitbaters.

Bar Chine is eerder een eetbar dan een restaurant en laat dat nu net de horecaformule zijn waar ik de laatste maanden o zo verlekkerd op ben geworden. Ongedwongen genieten.

Mijn enig bruikbare beeld van de opening is de kimchi dog (varkensworst, pistolet, kimchi, chilimayo, komkommer – € 7,5). De toon is meteen gezet. Misschien zie ik spoken, maar volgens mij kijken ze bij Bar Chine iets meer over de grenzen van China dan het moederhuis. Er staan op de kaart ook linken naar Korea en andere landen.

Lees verder →

Vlak tegenover het MAS opende op de horecavolle Sint-Aldegondiskaai MóN, een restaurant waar een Catalaanse houtskooloven van het merk Josper centraal staat. Ik wik en weeg mijn woorden in de vorige zin, want ik ben mij bewust van een verschil tussen grillen en barbecuen. Alleen vergeet ik altijd wat nu weer met en wat zonder deksel is en dus laat ik beide termen wijselijk achterwege.

In het leuke interieur met hout, wit, zwart en glas valt in het bijzonder de keukensectie op. Bij het woord ‘keukensectie’ wederom gewik en geweeg: ‘keukenserre’, ‘keukenbox’, ‘keukenhoek’ waren ook opties. Wat ik precies bedoel, kunnen jullie hier checken.

Mijn lunchcompagnon zit al te wachten in het gezelschap van een Omer. Een biertje, daar ben ik wel voor te vinden! Zeker als ik merk dat er Geuze Boon geserveerd wordt. Bovendien aan de vrij onwaarschijnlijke prijs van € 3 voor 37,5 cl. Dat kan niet anders dan een vergissing zijn, weliswaar eentje waar ik vanzelfsprekend niet rouwig om ben. We vullen de drankvoorraad nog verder aan met een halve liter spuitwater.

Lees verder →

Bij het Gent Meeting Center aan de Holiday Inn Express (tussen UZ en Ghelamco Arena, naast E17) opende niet zo lang geleden de vernieuwde brasserie D-Lys. Wegens centraal gelegen tussen mijn werkplek en die van een ex-collega spreken we daar af voor de lunch. We treffen elkaar iets over twaalf en merken bij het binnenkomen een bargedeelte waar nogal wat mensen vergaderen, iets drinken of een broodje eten.

Achter een halfhoge scheidingswand zien we de nog compleet lege brasserie. Reserveren was dus duidelijk overbodig! Ik vraag het voor de zekerheid even na aan de bar, maar ze verwijzen ons inderdaad naar de aanpalende zee van ruimte door. Het duurt een kleine tien minuten vooraleer iemand verschijnt met de menukaarten.

We hebben eigenlijk wel wat haast, dus dat vermelden we maar meteen bij het doorgeven van onze bestelling. Uiteraard ben ik al even op de website gaan kijken en de waterzooi van vis (€ 22) sprak mij aan. En daar hoort een glaasje witte wijn bij. Mijn gezelschap trof dezelfde voorbereiding: zij wil graag de salade geitenkaas, spek en croutons (€ 13), als hoofdgerecht graag in plaats van de voorgerechtversie.

Lees verder →

Mijn derde passage ooit bij Vintage: een eerste keer bijna 10 jaar geleden met mijn ouders en niet meteen everlasting, een tweede keer in 2012 en een geslaagde lunch. En toch voelde ik de laatste jaren een soort Onderbergens schisma tussen een foodie friend en mezelf: hij prefereerde Vintage, ik neigde meer naar Coeur d’Artichaut met chef Tom Van Lysebettens. Nu Coeur verhuisd is naar de Marriott en Tom aan een nieuwe zaak (Cochon De Luxe) in de Brabantdam werkt, richt ik mij terug op Vintage. Dat blijkt – en nu spring ik meteen al naar de conclusie – meer dan terecht!

Elke week belandt de weeklunch nog in mijn mailbox. Dit keer bekijk ik die vanzelfsprekend met iets meer aandacht. Mijn keuze is op voorhand gemaakt.

Aardpeersoep met garam masala
 of
 Vacherin, texturen van pompoen, spruit
 ♦
 Varkensrib, honing, gekonfijte krieltjes, wortel, witte kool
 of
 Tongschar, sherrysaus, gratin, schorseneer, prei
 ♦
 Karnemelkijs, appelsien, curryplant
 of
 Banaan, muesli, Irish coffee, kruidnagel

Terwijl ik op het gezelschap wacht, wil ik alvast witte wijn nippen. De verwachtingen zijn er, want Vintage – nomen est omen – verzorgt niet voor niets ‘wine & food experiences’. Het wordt Latium, een fris Italiaantje waarover mijn wijnminnende compagnon (en tevens Vintage habitué) later zegt dat de rode eigenlijk nog beter is.

Een tweegangenlunch kost € 18,50, met een nagerecht erbij betaal je € 25,50. Ik kies voor de Vacherin (een zachte kaas van koemelk) en de tongschar, de overkant de aardpeersoep en de varkensrib. Over dat dessert beslissen we later wel!

Lees verder →