Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Een lekker eethuis in Flora, dat kan niet anders dan bloeien 

Villa Florazicht opende onlangs de deuren van een statig huis met moderne uitbouw in de Merelbeekse Florawijk. Ze zijn elke weekdag open en beschikbaar voor feestjes in het weekend.

Het zit er goed gevuld voor een maandagmiddag. We bestuderen de kaart en het suggestiebord: daarop staat soep met hespenrolletjes (€12,50) als dagschotel en verder nog lasagne, gevulde aubergine en springrolls. De blik van mijn gezelschap blijft echter hangen bij de gourmet burger van het huis (€15) met 100% rundsvlees, gegrilde groenten, geitenkaas, pijnboompitten, honing en huisbereide dressing. Ik land bij de vegetarische tagine (€14). We willen meteen ook drank bestellen, maar dat kan pas nadat de gastvrouw onze bestelling met luide stem doorgeseind heeft aan de kok. Een beetje lomp! Graag witte wijn (€3,50) en spuitwater van Eaulala (€2). Mijn behoorlijke kuip huiswijn proeft lekker fris en droog.

Vrij vlot volgen onze lunchgerechten en de eerste aanblik stemt gunstig. Ik krijg een decoratief Marokkaans bord (eerder serveerschaal wel dan tagine) met daarin ratatouille, couscous en vegetarische koekjes. Tagine en couscous zijn in Marokko natuurlijk twee verschillende gerechten, maar soit. Als groenten proef ik onder andere oesterzwemmen, witte asperges en peultjes. Dikke duim ook voor de huisgemaakte koekjes! Aan de overkant merk ik tevens enthousiasme voor de erg royale burger. Ik offer mij op en proef een paar frietjes!

We ronden af met verwenkoffie (€6,50) – omdat het gebak van de dag nog gebakken moet worden – en thee (€2,50). Er verschijnt een keuzerijke theekoffer en een bord met crème brûlée, panna cotta en moelleux au chocolat. Deze chocoladebom is iets te lopend en toch raak. Voldaan besluiten we dat het goed komt met dit eethuis als de dames in de zaal nog iets rustiger worden.

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Compromisloos tafelen in een gloednieuw interieur

Na 10 jaar Notarishuys krijgt het klassieke pand een volledig vernieuwd interieur: een goede reden om langs te gaan bij chef Bert Boussemaere en zijn vrouw Jessica Seys in Diksmuide.

Als aperitief vallen we meteen voor de biologische Crème d’Alsace van Léon Boesch (€8). Daarbij komt mousse van bosduif met rode quinoa, een stevig hapje dat ons alvast prikkelt.

Ondertussen stelt de gastvrouw hopscheuten voor als suggestie, maar ons oog valt op het menu ‘De compromis’ (€37 voor drie gangen). Ik kies de gebraiseerde kalfslende met makreel, kappers, roquette – kortom, een variant op vitello tonnato. Mijn vriend wil graag de sint-jakobsschelpen BBQ met aardpeer, bloedworst ‘homemade’, platte peterselie. Daarbij drinken we een karaf van mijn favoriete witte wijn: Pouilly Fumé ‘Les Loges’ uit de Loire (€24 voor 45cl). Top! De verzorgde voorgerechten verschijnen op mooi servies. Mijn wederhelft knikt, bij mij zit er ergens een kwalijk smaakje in mijn verder nochtans frisse starter.

Bij de volgende gang switchen we: hij kiest nu vlees, ik vis. Griet met wulken, spitskool, prei en ‘boeuf bourguignon’ op onze manier met rundwangetjes, zilverui, champignons. Weerom vallen de royale porties op. De griet krijgt het gezelschap van wulken, prei en mousseline in een apart kommetje. Lekker, maar zwaar voor een visgerecht! Aan de overkant zie ik verwondering wegens geen saus bij deze versie van een stoofpotje. Het smaakt niettemin prima en de aardappelkroketten zijn super. Hij drinkt hier een uitstekende Main Divide (€8) bij, een combinatie van Merlot en Cabernet druif uit de Nieuw-Zeelandse Marlborough regio.

Afronden doen we met exotisch fruit, karamel, witte chocolade en yoghurt: een eigentijds dessert met aangename toetsen. We drinken nog een cappuccino (€3,60) en rijden voldaan de stad van de IJzertoren uit.

Op een vrijdagmiddag heb ik met ’the king of the lunch’ – ook wel Mr La Chapelle 1495 – afgesproken bij Bascule (voorheen Veranda, vlakbij het station Antwerpen Berchem). Chef Davy Schellemans werkt momenteel aan een nieuwe Veranda in de slachthuisbuurt, ondertussen nemen de Italiaanse sous-chef Matteo Nardin en de sommelier Daan Guelinckx het roer over in de Guldenvliesstraat. Davy zelf tekent ook present.

Lees verder →

Ik schreeuw het al een tijdje van de daken, dat ik fan ben van Alberte. Menig avonden vertoefde ik al in de Dampoortbuurt bij Phil & Inge, man en vrouw achter het helblauwe houtwerk. Met mijn lief, vrienden (als in: mee afgesproken), kennissen (als in: daar toevallig tegen het lijf gelopen) of al recenserend voor Goesting (formerly known as DM City & zone/09 – zie hieronder). Steeds in het gezelschap ook van voortreffelijke wijn, pintjes en bovenal een selectie hors d’oeuvres – alleen de term al, een mix van 2015 en authenticiteit.

Lees verder →

Wellicht val ik in herhaling als ik zeg dat uit eten met een groep niet tot mijn favoriete restaurantervaringen behoort. Doorgaans kom je op plekken terecht waar ze die bewust aantrekken met specifieke menu’s of formules (denk buffet of à volonté). Gelukkig eet ik quasi alles, maar niets gaat voor mij boven de intimiteit van een etentje met twee à vier.

Maar goed, er staat dus een team dinner gepland (no offense richting ons team) en het wordt een Thaise avond bij Nam Jai op de Kraanlei, in de levendige Gentse Patersholbuurt. Thais eten moet geleden zijn van onze Thailandreis vorig jaar en bijgevolg ben ik vrij opgetogen over de restoselectie van de organiserende collega.

We arriveren in gespreide slagorde: een eerste deel van het team landt al om 18u30 en wacht (on)geduldig de komst van de rest af. Tegen 19u30 zijn ze vrij begrijpelijk uitgehongerd en dus duiken we aan 200 kilometer per uur de menukaart in. Uit de losse pols bestel ik een voor- en hoofdgerecht, best wel veilige keuzes – lees: kip en rode curry.

Verwonderlijk genoeg maken ze er bij Nam Jai helemaal geen probleem van om met onze groep van 10 personen deels een vast menu en deels à la carte te bestellen. De dienster herhaalt – met een grappig accent, het moet gezegd – nog even onze keuzes. Alles klopt! We zitten trouwens aan vrij brede houten tafels die tegen elkaar geschoven zijn. Ik kan me voorstellen dat dit bij een tête-à-tête voor de nodige privacy zorgt, maar in groep werkt de afstand tussen iedereen wel niet bevorderlijk voor de conversatie.

Lees verder →