Omdat ik niet eindeloos in herhaling wil vallen: hier geen intro over uit eten in groep. Er staat dit keer een werkgerelateerde lunch met acht personen op het programma. Mijn collega oppert Mosquito Coast als locatie. Hoewel ik de kok en de sous-chef daar ken, is het bij mij eeuwen geleden dat ik nog in dit wereldcafé geweest ben. Topidee dus!
Foto: Website Mosquito Coast
Helemaal zeker herinner ik mij niet meer waar ik Hot Falafel als foodtip oppikte; iets zegt mij uit een lijstje van de lekkerste take away in Gent. Wanneer mijn lief op de middag belt om mij te ontvoeren voor een snelle lunch, stel ik deze plek op de Brusselsesteenweg voor. We parkeren beiden tussen de wegenwerken door voor de deur en wandelen binnen in wat er uitziet als een eerder banale (om het woord dodgy niet in de mond te nemen) pitazaak. Het bord met ‘Hot Falafel – vegetarisch’ en het kippenspit voor de deur vloeken: snel wordt aan de hand van de menukaart duidelijk dat de niet-vegetarische specialiteit hier Syrische barbecue is – naast kip aan ’t spit natuurlijk.
Wij zijn hier echter sowieso voor falafel en ik stel dan ook voor om de falafel voor 2 personen (€ 10) te bestellen en de veggie mix (€ 10). Dat laatste lijkt een samenstelling van alle vegetarische bijgerechten op de kaart. Momenteel zijn we de enige klanten bij Hot Falafel. De uitbater gaat even de wegenwerken inspecteren en maakt er werk van om alle theelichtjes in de kaarsenhouders te vervangen. Wij kijken elkaar wat fronsend aan en kunnen een grinnik niet onderdrukken: wie denkt daar nu aan als je enige klanten zonet een bestelling doorgegeven hebben? Soit, we wachten geduldig af. En dan komen opeens nog twee klanten, en dan nog vijf en tot slot nog één binnen. Onder andere een kennis die mij vertelt dat hij hier wel vaker komt, mits wat geduld.
Tijd voor actie! De aimabele man zet dingen in en uit zijn (microgolf)oven, hupt rond achter zijn toog, verdwijnt in zijn keuken; hij lijkt met andere woorden wat zenuwachtig te worden. Tegelijk merk je meteen dat hij het eten met veel liefde en zin voor afwerking bereidt. Alles wat hij opdient, krijgt een douche van specerijen, olie en verse kruiden.
Een nieuwe bar in het centrum van Gent met een online hip uitziende huisstijl die bovendien hapjes serveert geselecteerd door Benoit Dewitte, 50% van het Zingemse sterrenrestaurant Benoit & Bernard Dewitte: MÒRIS, daar moet ik heen. Ze zijn open van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, om doorheen de dag een aangename plaats te zijn om te vertoeven met het spreekwoordelijke tapje / hapje of droogje / natje.
Op het einde van een zonnige werkdag ontmoet ik een collega op het terras in Klein Turkije. Zij gaat alvast binnen twee pintjes halen. Het selecteren van een paar hapjes behoort tot mijn verantwoordelijkheden. Met alle plezier!
Horecagewijze veranderingen in de Papegaaistraat: Roux zou verhuizen en het pand staat te koop, aan de overkant is Gregorio heel stilletjes veranderd in Lime&Ginger. Op wat ik met dat gedempte volume bedoel, kom ik nog een aantal keer terug… Het begint al aan de buitenkant: de borden van Gregorio hangen er nog en ook op het krijtbord buiten of op de menukaart binnen nergens een spoor van de nochtans leuke naam Lime&Ginger.
Foto: Facebookpagina Lime&Ginger
Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
Chef Tim maakt meteen een statement met een parade van amuses
In januari openden de jonge chef Tim Vervynckt en zijn vrouw Angelique Maenhout Woestyne op de historische hoeve van de Aalterse heren van de Woestijne.
We starten onze lunch met een glaasje champagne (€13) en een quasi eindeloze parade amuses: gerookte sprot, ceviche van paprika, Petits-Gris de Namur en veel meer. De chef maakt meteen een statement. Hierna komen twee soorten brood met veel eigenheid op tafel: speltbrood en Indisch kruidenbrood, naast algenbouter en smout.
Intussen selecteren we het viergangenmenu ‘Grafelijke heerlijkheid’ (€51). Dat ze bij elk gerecht passende bieren schenken, vind ik het proeven waard. We gaan van start met Goudenband van Liefmans. Daarbij serveren ze haring – gepekeld, zilte aardappel, confituur van kappers, radijs. Mijn vriend omschrijft het perfect: dat je spijt hebt om dat kunstwerkje kapot te maken met je bestek.
Dan volgt voor mij nu al de pointe: coquille – geschroeid, aardpeer, pis en lit, tamarinde. Niet alleen ziet dit gerecht er prachtig uit, de coquilles zijn perfect gebakken en de smaken zitten helemaal juist. Ook de combinatie met het blonde Gentse Strop bier klopt.
We gaan verder met het duifje uit Anjou – gebakken, kikkererwt, bataat, zwarte look, zoete ui. Wederom een pareltje met de rosé borstjes, uitgebalanceerde garnituur en diepsmakende jus. Het Paljas bier ondersteunt dit alles.
Als dessert komt chocolade & peer ‘Passe Crassane’. Zeker niets mis mee, maar voor ons blijft het minder hangen. Wanneer we passen voor de koffie verschijnen ineens nog drie extra’s: compote van rabarber, flan van karnemelk en canelés de Bordeaux. Dan toch maar koffie…
Woestyne overtreft mijn verwachtingen. Ik vind het historische kader wel passen bij dit koppel. Ze zijn duidelijk klassiek geschoold en ambiëren een klassevolle zaak met goede punten in de gekende gidsen. Het is ze gegund! Alleen links en rechts nog wat puntjes op de ‘i’ van interieur zetten.
