Île en Ville (gesloten)

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

In het Gentse begijnhof aan de Begijnhoflaan opende onlangs een nieuwe concept store: Île en Ville, daar waar ze shoppen en eten combineren. Ook staat een kunstgalerij op de planning.

Op een weekavond zitten in de kantine nog twee gezelschappen dames. In dit stjilvolle kader serveren ze over de middag lunch en ’s namiddags zoetigheden. Wij zijn hier voor een tapasavond.

We starten met een glaasje prosecco rosé La Contesse (€ 7) en een eerste ronde hapjes: Iberico ham (€ 9,5), hummus en tapenade van rode biet met toastjes (€ 11,50), forelfilet met aardappel, appel, radijs en zure room (€ 6,50) en witte kool met granaatappel en spek (€ 5,50). Eigenlijk wou ik ook de salade van vergeten wortels en raapjes met quinoa proeven, wegens op til staande menuwijzigingen blijkt die niet voorradig.

Ondertussen duiken we even de winkel in, die blijft immers open tot 20u30. Bij Île en Ville vind je unieke kledij en interieurspullen, maar aan deze schoonheid en originaliteit hangt wel een stevig prijskaartje.

We hebben de bubbels inmiddels verruild voor prima witte wijn, Chardonnay voor hem (€ 4,50) en Sauvignon Blanc voor haar (€ 4,50).

De tapas klinken op basis van de kaart veelbelovend, helaas moet het gezegd dat de bereidingen eerder basic zijn. Gelukkig maakt de kwaliteit van de ingrediënten wel wat goed. Verder vallen de kleine porties op. Daarom bestellen we nog een tweede keer: het bordje met 5 kazen is tevens niet meer te verkrijgen, de tortilla (€ 3,50), kaas met tierenteyn (€ 3,50) en edamame (€ 4) wel. Enkel de gewokte edamame met sojasaus en chilipeper kan ons overtuigen.

Misschien is het een oneerlijke vergelijking, maar toch: als je Île en Ville naast de andere eetbars in Gent zet, dan zal deze concept store eetgewijs toch een versnelling hoger moeten schakelen. Iets minder aandacht voor de vorm en iets meer voor de smaak.

Carcasse

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Hendrik Dierendock – de man die Vlaanderen gerijpt rund leerde kennen – breidt zijn slagerij en atelier in Sint-Idesbald uit met een restaurant: Carcasse.

We zitten als trio aan het hoofd van een lange tafel. Rondom ons beton, inox en een metalen rail voor de karkassen die van vooraan in het restaurant tot helemaal in de winkel loopt. Verder trekken de vleesmessen die ín de tafel steken mijn aandacht. Dit concept klopt.

Starten doen we met cocktails en snacks. De heren verkiezen de Spanish Martini (€ 12, gin & vermouth), ik wil graag de bourbon & gingerbeer (€ 12). De drankjes bevallen. Zo ook beide hapjes: krokante varkensoren, bbq saus (€ 7) en gegrilde witte pens, mierikswortel (€ 10). De oren intrigeren, maar het is vooral de (halve) pens met fris slaatje en geraspte mierikswortel waar ik helemaal wild van ben.

De starters slaan we over, want we zijn hier voor gerijpt rund. De selectie van de dag bestaat uit Simmental, Holstein of Rubia Gallega als côte à l’os en verder nog Wagyu of West-Vlaams Rood. We bestellen anderhalve portie Holstein (€ 85 voor 2 personen). Hierbij drinken we op aanraden Les Champauvins (€ 35), een Côtes du Rhône uit 2012. Zeker geen klachten over, maar achteraf gezien misschien een tikje te gewoon.

Centraal op tafel komen gietijzeren serveerschalen te staan. De Holstein met brede vetrand lacht ons toe. Bij Carcasse vragen ze niet hoe het vlees gebakken moet worden; saignant is de norm. De hemelse norm! Ons enthousiasme geldt tevens voor de begeleiding: gebakken Mechelse asperges met zeste van limoen en aardappel gevuld met beenmerg. Doorgaans sta ik weigerachtig tegenover merg, hier lust ik het.

Ondertussen regelt mijn vriend een rondleiding door het atelier met kundige uitleg van Hendrik Dierendonck zelf, een gepassioneerde verteller. We ronden af met limoncello (€ 6) en koffie (€ 4). Carcasse bewijst dat onze kust veel meer biedt dan vis alleen.

JACK Premium Burgers

Burgerbars, ze zijn talrijk in Gent: Uncle Babe’s Burger Bar, Ellis Gourmet Burger, Wunderbar, Paul’s Boutique om er maar een paar te noemen. Dit keer beland ik eerder toevallig bij JACK – niet zomaar burgers, Premium Burgers – op de Vlasmarkt. Mijn wederhelft laat weten dat hij daar een snelle hap neemt, dus ik schuif bij…

Onderweg van de Vrijdagmarkt naar JACK staar ik trouwens met enige verwondering naar de ellenlange rij die aan de Charlatan queuet. Een snelle check op Twitter geeft uitsluitsel: al die mensen willen een ticket voor Triggerfinger bemachtigen. Deze band heeft namelijk last-minute een (goedkoop – € 12) concert in de Charlatan aangekondigd, omdat ze wegens een stroompanne op Zaventem niet tot in Toulouse geraken.

2015-05-27 20.27.16 2015-05-27 20.10.18

Lees verder

Frituur Zorro

De opening van Frituur Zorro op de Gentse Sint-Kwintensberg is niet onopgemerkt voorbijgegaan: ze bestickerden een tram en koppelden daar 100 gratis pakjes friet aan. Genoeg prikkels voor mij om op verkenning te gaan in het frietkot met als tagline ‘Freshly made in the hacienda’. O ja, en ik beloof om in deze blogpost geen woordgrapjes te maken die verwijzen naar Don Diego de la Vega en zijn alter ego…

2015-05-22 12.19.07

Lees verder

Cochon de Luxe

* Deze blogpost is een gezamenlijke food review van Avocado van de Duivel en mezelf. Dezelfde post lees je dus ook op haar blog. Veel foto’s van de gerechten plukten we van de Instagramaccount van de chef zelf: @tomvanlysebettens. Volgtip voor foodies! *

Het stond in de horecasterren geschreven, dat Tom Van Lysebettens en Alison Roels – onder meer chef en maitre in Coeur d’Artichaut en inmiddels ouders van Daniel (ode aan de Gentse burgervader?) – samen een eigen restaurant zouden opstarten… Begin maart 2015 was het zover: Cochon de Luxe opent in de Brabantdam schuin tegenover De Vitrine en Lokaal. Voor de première moest ik passen wegens op sneeuwvakantie in Italië bij mijn lunchdate van zometeen. Ondertussen bereikten ze al lang de kaap van 1000 reservaties en kregen ze behoorlijk wat aandacht in de pers. De ene recensie is al wat lovender dan de andere, zo dichtte een recensent van De Tijd (in het Sabato weekendmagazine) hen slechts ‘de diepgang van een surfplank’ toe. Straffe woorden! Meer dan genoeg redenen dus om van proefondervindelijk te gaan doen…

We hebben op een zaterdagmiddag gereserveerd tegen 13u00. Een aantal tafeltjes zijn gevuld, zeker niet allemaal. Even later krijgen we te horen dat dit eigenlijk de laatste zaterdag is dat ze lunch (€ 35 – 3 gangen) serveren wegens de minst succesvolle – als in: drukke – service. Zo is er ook wat meer tijd voor het zoontje, meer dan begrijpelijk! Na even rustig rondkijken zijn we het absoluut eens: Cochon de Luxe is met bijzonder veel smaak ingericht, vooral de verdienste van gastvrouw Alison zo blijkt. Ook leuk: de verwijzing naar het Glazen Straatje, vanuit het overigens zeer smaakvol ingerichte toilet: een klein raampje mét roze neonverlichting dat rechtstreeks inkijk geeft in de keuken.

Ik drink een glaasje Franse Crémant als aperitief: de details heb ik niet genoteerd, maar ik herinner mij een gelige kleur en een zweem van champagne. Daarbij verschijnen op tafel enkele amuses (van boven naar onder): mousse van gerookte sprot met kaviaar van mosterd, krokantje van spek en een verbeelding van de moestuin.

Foto: @tomvanlysebettens op Instagram

Foto: @tomvanlysebettens op Instagram

Foto: @tomvanlysebettens op Instagram

Foto: @tomvanlysebettens op Instagram

Foto: @tomvanlysebettens op Instagram

Foto: @tomvanlysebettens op Instagram

Lees verder