Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Broer en zus Jonas en Laurence Haegeman namen even geleden als jong geweld de keuken over van hun stiefvader. Met onder meer de mama en de vrouw van Jonas in de zaal, blijft De Vijf Seizoenen in Brakel 100% family business.   

Na een panoramische rit door de Vlaamse Ardennen wandelen we op een vrijdagavond het strak gerenoveerde pand in de Kasteelstraat binnen. We toasten met een excellente cava Parxet (€ 8) en enkele veelbelovende amuses met prei, bloemkool en rode biet in de hoofdrol.

Gangen heten hier seizoenen en wij gaan voor de gulden middenweg: vier seizoenen (€ 55) met aangepaste wijnen (€ 30). Seizoensgroenten krijgen logischerwijs een prominente plaats en dat uit zich tevens in een volwaardig vegetarisch menu. Doe ons toch maar vlees en vis, alstublieft.

We openen met pastrami van hertenkalf en aardpeer. Van rundspastrami ben ik oprecht fan, en ook met hert valt deze bereiding in de smaak. De aardpeer in diverse structuren (crème, chips, ijs, …) past. De lichte Beaujolais Une Tranche Fine evenzeer.

Daarna volgt een stukje lotte met champignons, gebrande ui en artisjok. Een bom van diepe, herfstige smaken! Van de bouillon in het diepe bord zou ik wel een stevige kom lusten. Dan mogen we even rusten met een verrassende sorbet van schapenmelk en granité van bergamot.

De seizoenslijn zet zich verder bij mijn griet met pompoen en oesterzwam. Mijn meneer koos voor wilde eend met broccoli, evenwel lonkt hij – tegen zijn eetgewoonten in – naar mijn visje. Ik geniet van de grandioos gebakken griet met mousseline van Quintine blond en de prima 100% Chenin Blanc van Domaine des Chesnaies erbij.

Om af te ronden zwicht mijn lief voor kaas, ik hou het bij de pastinaak met witte chocolade. Nu is het mijn beurt om een tikkeltje jaloers te zijn op zijn vier mooie kaasjes en het bijhorende blonde biertje Triverius van brouwerij De Graal.

Helemaal voldaan en vol van deze keuken nippen we nog van de koffie met zoets. Vijf seizoenen, vijf sterren. Het plaatje klopt.

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verschijnt als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Brasserie Balthazar, dat is het nieuwe project van de Brusselse sterrenchef Yves Mattagne en z’n Knokse gezant Laurent Vandekerckhove.

De brasserie zit op het gelijkvloers van een reeds afgewerkte blok in buurt-in-opbouw Duinenwater. Eerst krijgen we barslechte plaatsen: tegen elkaar geperste krukken aan een toog met zero zicht op het restaurant. Na vriendelijk protesteren mogen we iets meer in de ambiance zitten. In de open keuken imponeren alvast enkele grills met draaiende kipjes.

We starten met Mombasa gin tonic (€ 15,50) voor mijn lief en Cuba Libre (€ 12). Daarbij dempen hapjes de honger: aan het spit gekaramelliseerde chicken wings met Aziatische touch en barbecuesaus (€ 12) en een zuiderse aperoplank met charcuterie, olijven en meer lekkers (€ 19).

Hoewel de voorgerechten lonken, besluiten we om voor een XXL-hoofdschotel te gaan. We delen geen Mechelse koekoek, maar côte à l’os Rubia Galega uit Spanje (€ 45 per persoon) met cêpebéarnaise (€ 8), groene peper roomsaus (€ 5), frietjes (€ 3), jonge spinazie (€ 6), zachte paprika aan het spit (€ 6) en een slaatje (€ 4).

Bij Balthazar serveren ze graag eten op hoogte, wat de gerechten extra cachet geeft. Na de starters verschijnt nu ons voorgesneden vlees mét been op een podium. Het gemarmerde en gerijpte rund slaat in met z’n intense smaak. Bij zo’n bijzonder vlees hoort een evenwaardige wijn en die vinden we dankzij enig advies in de Métairies Du Clos Vielles Vignes (Languedoc, 2004 – € 43). Ook alle bijgerechten zitten op niveau, alleen van de béarnaise met eekhoorntjesbrood verwachtte ik iets meer.

Mijn dessert gaarde tevens aan het spit: ananas met kruiden, butterscotch en ijs (€ 11). Hemels, en een topcombinatie met verse muntthee (€ 5,50).

We maakten vrij dure keuzes, wat logischerwijs resulteert in een rekening met nogal wat peper. Op de keuken en het interieur van Brasserie Balthazar valt weinig tot niets aan te merken. Wel stoor ik mij aan de iets te jolige maîtres en de merkbare spanningen tussen het personeel.

Op een dinsdagmiddag spreek ik in het centrum af met een ex-collega om (licht) te lunchen. Zij stelt voor om langs te gaan bij een gloednieuwe Libanees in de Lammerstraat. Topidee! Binnen enkele maanden verhuizen we beiden naar De Krook, dus waarom niet alvast even de lunchmogelijkheden in de omgeving (verder) verkennen…

The new Libanese in town heeft momenteel nog zero online aanwezigheid, dus ik kan niet veel meer doen dan jullie het adres geven… Zelf nam ik geen foto van hun donkere voorgevel met in gouden letters AYWA – Beirut Streetfood op het raam, Instagrammer @viggoscoffee postte wel een leuke van binnen uit.

Foto: Instagram @viggoscoffee

Lees verder →

Café Camino sloot een hele poos geleden de deuren van hun populaire Aziatische foodbar op de Antwerpse Vrijdagmarkt. Uit hun boodschappen op social media kon ik niet meteen de rationale afleiden: definitief dicht of verhuizen? Mijn hart maakte dan ook een klein sprongetje toen ik ineens de aankondiging van hun nieuwe locatie zag: de Muntstraat niet zo gek ver verwijderd van hun vroegere plek. Bij de eerstvolgende Antwerpse lunch-gelegenheid reserveer ik – wel vrij laat (13u30) – bij Camino 2.0…

De uitbaters verdubbelden minstens in oppervlakte en kozen voor een interieur met veel beton. Zoveel beton dat het lichtjes koud aanvoelt… Ze kunnen ongeveer veertig gasten ontvangen en op deze woensdagmiddag tegen 14u00 zit de zaak iets meer dan halfvol.

We mogen een tafel kiezen, krijgen de kaart en metalen chopsticks. Ik mag beslissen wat we eten en drinken. Perfect!

Lees verder →

Als Gault&Millau een restaurant uitroept tot Aziaat van het Jaar (2017), dan hoef ik niet veel extra argumenten om er langs te gaan… Zo beland ik op een middag bij 5 Flavors Mmei in de Antwerpse Volkstraat. Bijna vier jaar geleden dineerde ik bij het gekende Fong Mei in Chinatown, de vorige zaak van dezelfde eigenaars. Het voltallige team verhuisde dus recent naar ’t Zuid. Benieuwd of deze nieuwe omgeving evenveel authenticiteit brengt!

We stappen binnen in een uitgestorven zaak. Later op de middag raken wel nog twee andere tafels gevuld, toch wat te weinig om echt gezellig te zijn. De menukaart start met een paginalange lofzang van Luc Hoornaert. We bladeren verder naar de uitgebreide lijst met dim sum, om de keuzestress te beperken lijkt het geen slecht idee om voor het dim sum menu (€ 28) met 15 verschillende gestoomde en gefrituurde dim sum te gaan.

Er lonkt evenwel nog iets: het degustatiemenu van de chef (€ 35) met dim sum en gerechten volgens de goesting van de chef. Ik weifel, twijfel, aarzel en alle mogelijke synoniemen voor iemand die moeite heeft om een bepaalde beslissing te nemen.

Lees verder →