Tijdens onze minitrip naar de traantent in Borgloon (inclusief een passage bij restaurant Ogst in Hasselt) adviseert mijn Limburgse collega met Italiaanse roots om ook even bij La Storia in Borgloon te stoppen. Zoiets hoef ik geen twee keer te zeggen aan mijn meneer… Een half uurtje later stappen we er al binnen voor de lunch om daarna hopelijk voldaan huiswaarts te keren.
Er zit voorlopig enkel een tafel met drie eetgasten. Iets later komt nog een groep van een tiental personen lunchen en dan merk ik online op dat ze pas de eerste dag terug open zijn na hun vakantie. Begrijpelijk dus, die kalme middagservice…
We krijgen de menukaart en een relatief groot potje met gemarineerde groene en zwarte olijven. Deze worden gestaag opgeprikt terwijl we van onze aperitief – prosecco voor hem en ice tea voor haar – nippen en nadenken over onze lunchkeuze. Op de kaart staan enkele antipasti en vleesgerechten; de hoofdrol gaat echter naar pasta. What else? Perfect voor mij! ’s Donderdags bakken ze trouwens ook pizza bij La Storia.
Lees verder →
Een paar maanden geleden boekte ik een nacht in een traantent. Een what? Wel, deze kunstige boomtenten in traanvorm van Dré Wapenaar hangen sinds 2012 in Borgloon. Wellicht zag je ooit een foto van deze bijzondere B&B voorbijkomen op Instagram of een ander sociaal medium. ’s Avonds kun je in de dreef een worstje grillen op de barbecue of een leuk adresje uitzoeken in de buurt. Wij verlaten Borgloon en rijden een 15tal kilometer tot in Hasselt, want ik zag de voorbije maanden Ogst regelmatig digitaal voorbijkomen.
Foto – Venuez.be
De Ogstheren Sébastien Wijgaerts en Diederik Herbots leerden elkaar kennen bij Couvert Couvert van de broertjes Folmer in Leuven. In 2014 startten ze samen hun eigen zaak in Hasselt. Sébastien staat in de keuken, Diederik in de zaal en de wijnkelder.
We komen er iets te laat aan tegen 20u00 en de zaak zit al bijna vol. Mooi, zo voor een donderdagavond midden in de verlofperiode! Meteen krijgen we de kaart die ons laat kiezen tussen drie menuformules (vier gangen voor € 52, vijf gangen voor € 62 of zes gangen voor € 72) en enkele à la carte gerechten. We twijfelen tussen het korte menu of de middelmaat. Mijn vriend hakt de knoop door en zegt ‘Vijf!’ wanneer de ober naar onze voorkeur informeert… Hij lust daar vanzelfsprekend passende wijnen (€ 34) bij, ik hou het bij bruisende Bru (€ 10).
Lees verder →
Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
In een bocht van de Leie aan het veer van Baarle opende enkele maanden geleden Baarle 90 de deuren en de steiger. Op deze toplocatie – die buiten de openingsuren van de veerpont via Sint-Martens-Latem te bereiken is – zat voorheen Hof Ter Leie.
Een reservatie blijkt op een zonnige woensdagavond overbodig. We kunnen ons zelfs nog op de steiger aan het water installeren. Idyllisch!
Als aperitief bestellen we champagne (€ 15) en Crodino (€ 10). Eigenlijk beslissen we blind, zonder drankkaart en dat levert onaangename verrassingen als een Crodino aan € 10 op.
De kaart typeer ik met twee woorden: beperkt en klassiek. We twijfelen even over al dan niet een voorgerecht, maar eerlijk gezegd heb ik mijn oog al laten vallen op de kroketjes van kreeft (€ 24). Mijn vriend moet dan wel volgen en gaat voor de huisgerookte Schotse zalm (€ 18). Mijn mooi uitziende doch dure kroketjes ontgoochelen helaas qua smaak. Ze missen diepgang; ik at eerlijk gezegd al regelmatig betere garnaalkroketten en van kreeft verwacht je toch dat tikje meer. Over de copieuze portie zalm geen klachten.
Hij hoeft niet lang na te denken over de hoofdschotel: rundsfilet – pepersaus – waterkers (€ 34). Z’n rund werd op een open houtvuur gegrild, wat een mooie bakwijze oplevert. Voor de rest vind ik de garnituur (enkel waterkers) wat pover. Die opmerking geldt ook voor mijn vol-au-vent (€ 25 – indien met zwezeriken: € 30). De moderne interpretatie van vol-au-vent bevalt in se, al zijn niet alle experimenten van de chef even geslaagd. Een gefrituurd kwartelpootje? Ja. Grijze garnalen als afwerking? Neen, bedankt… De goudgeel gebakken frietjes maken veel goed.
We genieten nog wat van de omgeving en de voorbijvarende bootjes, niettemin lukt het mij niet om de onevenwichtige prijs-kwaliteit uit mijn hoofd te zetten. Latem of geen Latem.
Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
Colruyt opende z’n derde versmarkt Cru op de Gentse Kouter en daar hoort tevens eethuis Cuit bij waar je dagelijks van 8u00 tot 18u30 terechtkan.
Het concept is helder: high end selfservice met ingrediënten van Cru. Je stelt een maaltijd samen uit het aanbod groenten, vlees en vis op de krijtborden boven de toog. Bestellen en tegelijk afrekenen doe je aan diezelfde toog. Drank krijg je meteen mee, het eten mag je ophalen wanneer de meegekregen schijf oplicht.
Op een wisselvallige zondagmiddag kom ik alvast buiten met limonade maison (€ 4,50) en witte wijn Forgotten Field (€ 3,50) voor mijn vriend. Door de onweersdreiging verhuizen we toch naar binnen, waar we ons installeren aan een gedeelde tafel in het stijlvolle industriële interieur. Jammer wel dat er geen enkel hapje op de kaart staat, al zijn het gewoon wat Cru chips.
Onze schijf seint dat één van hun kenmerkende houten dubbeldekdienbladen wacht op ons. Daar staan vijf bordjes op die stuk voor stuk aanlokkelijk ogen… Detail: ik knap af op servies met brokjes af, hoe mooi de borden ook mogen zijn.
Ik bestelde eerst en vooral kraaibiefstuk (€ 14) en zeewolffilet (€ 12,50) als proteïnen. De saignant kraai met vleesjus en de drie stukken gebakken zeewolf met rodewijnsaus blijken juiste keuzes. Daarbij eten we aardappeltjes in kruidenzout (€ 6) die net zoals papas arrugadas met hun gerimpelde schil bijzonder smaken. Verder koos ik voor gestoofde jonge spinazie (€ 7) met sjalotjes en gebakken witte asperges met lamsoor (€ 9,50). De spinazie smaakt zonder meer, de asperges zijn top!
We ronden onze lunch af met cappuccino (€ 2,80), verse muntthee (€ 2,30) en een flan karamel (€ 4) om te delen. De flan komt in een klein weckpotje en ik geniet van elke hap waarbij ik telkens poog om wat karamelsaus van op de bodem mee te scheppen.
Nog even de roltrap naar de Cru afdalen als laatste gang van een geslaagde en eigentijdse lunch!
Dat de man(nen) achter Eetavontuur weten waar de klepel van de Aziatische foodklok hangt, dat weten we al langer. Dat bewezen ze met kookboeken, kookworkshops en de Eetramen noedelbar in Oudburg. Nu gebruiken ze de ruimte aan Dok Noord waar Eetavontuur kookworkshops geeft en ook feestjes – in mijn geval een kerstfeestje met iMinds en het huwelijk van Caroline & Frédéric – host tevens als een vast eetstek: Eethaven. Logische naamgeving ten opzichte van Eetramen (met het typische bedampte raam) en gezien de locatie bij het water. Wat ik niet helemaal snap, is waarom het logo dan gewoon Haven is zonder Eet. Maar soit.
Wanneer ik lees dat ze nog tot en met 14 juli open zijn voor de lunch vooraleer ze een lange break nemen om BUNS, BUNS, BUNS te serveren tijdens de Gentse en de Patersholfeesten, spurt ik er op de eerste dag van mijn vakantie (14 juli) naartoe.
Lees verder →
