Na de BIO-Planet eethoek gisteren, mocht ik vandaag Le Jardin Bohémien van mijn restolijstje schrappen. Het lief had namelijk na de relatieve ontgoocheling van de Retrobeurs behoefte aan een glas cava of iets dergelijks.

In Le Jardin Bohémien heerste een gezellige drukte door een grote groep ontbijters in combinatie met de rest van het clientèle. Ik pikte een klein tafeltje achterin uit met zicht op die impressionant lange tafel enerzijds en het interieur – inclusief vleugelpiano en het hoekje effectieve koopwaar – anderzijds. Het pand maakt werkelijk instant indruk. Als nieuwbouwend koppel besef je tevens meteen dat hier tijd, tijd, tijd en pakken geld in zit.

Wachtend op mijn parkerende vriend inspecteerde ik alvast de kaart. Mijn oog viel op de cava (€ 4,50 per glas), een bordje tapas (brood met een assortiment groentetapenades en olijven) en een extra portie kaas van Het Hinkelspel. Meteen merkte ik dat het wel eventjes zou duren, maar wie wil zich nu haasten op een zaterdag?

Eerst kwam de cava in uiterst originele glazen, een watertje zou er niet in misstaan. Heel wat later volgden de hapjes. In de diverse tapenades herkenden wij zoete patat, rode biet, kikkererwten en komkommer. Stuk voor stuk gesmaakt en gesmeerd op overheerlijk brood. Zelfs de olijven bekoorden, zo ook de reepjes kaas – waar we zo schattig een vlijmscherp Molenmesje bij kregen om zelf te versnijden.

Ondertussen raakte mijn lief aan de praat met Jeanpierre Detaeye, de man achter het designluik van deze zaak. Meubels werden bekeken, visitekaartjes in ontvangst genomen. Volgens mij werkt die combinatie spijs, drank en interieur wel.

O ja, en de volgende keer beloven we te zullen betalen als we de zaak verlaten. Zo hoeft de eigenaar ons niet meer achterna te fietsen… :) Nogmaals sorry!

Na In De Wulf, De Vitrine, Volta en C-Jean was  J.E.F. vandaag mijn laatste stop van de Flemish Foodies tour… Een vroegtijdig verjaardagsdiner wegens geen plaats meer op 9 februari – hoewel mijn doorgaans organisatorisch niet zo sterke lief zich dit jaar wel de moeite genomen had om enkele weken op voorhand te reserveren.

We parkeerden in de buurt van het Caermersklooster en betraden het mooi gerestaureerde pand. De zaak zat nog niet echt vol, dus we hadden ruime keuze tussen de vrije tweepersoonstafeltjes. Eens beslist kregen we de kaart voorgeschoteld met 4 voorgerechten, 5 hoofdgerechten en 4 desserts. Tijdens de week serveert j.e.f. enkel à la carte en gezien de schappelijke prijzen (gemiddeld € 16 voorgerecht, € 24 hoofdgerecht, € 8 dessert) voor ons top. We bestellen alvast een bubbelende Bourgogne, geven de gangen van onze voorkeur door en krijgen als hapje mousse van gerookte forel met yoghurt en broodcroutons.

voorgerecht

zeebaars – prei – sinaasappel – mierikswortel
gekozen door wederhelft

rauw gemarineerde zeebaars, granité van sinaasappel, crumble van ui
reeds half opgegeten bij foto, ongelofelijk fris

witte pens – petit gris – kruiden – look
gekozen door mezelf

verrassende combinatie van witte pens met wijngaardslakken
vullend gerecht, maar toch fris met kruiden

hoofdgerecht

kalfslonghaas – rilette ossestaart – rapen – ui
gekozen door wederhelft

supermals vlees, herkenbare smaken à la andere Flemish Foodies

 kabeljauw – mossel – schorseneer – sjalot – citroen
gekozen door mezelf

superbe smaakcombinatie, heerlijk lichte emulsie / mousseline en tegelijk sterke smaken zoals een puree met kaassmaak, tevens verrassend door gebruik van spitskool zonder vermelding in gerechtomschrijving

dessert

noten – rum – limoen – gepofte rijst
gekozen door wederhelft

geen foto, maar fenomenale smaak
door mezelf omschreven als de ultieme Cornetto

 assortiment kazen geaffineerd door kazen Schollaert
gekozen door mezelf

ik heb niet alle kaasnamen onthouden, maar hierbij een poging
gerijpte geitenkaas, Achelse Blauwe, kweeperengelei en veredelde La Vache Qui Rit

Wat mij aanspreekt in J.E.F. is de ongedwongenheid van het restaurant. Volgens mij creëren ze een basiskaart, door middel van ingrediënten met koppeltekens tussen. Op die manier houden ze ook een soort artistieke vrijheid achter de hand. Vandaag combineren ze die kabeljauw met spitskool, morgen gaan ze eerder voor zeekraal. Een vermoeden van mijn kant, geen zekerheid. Maar het maakt naar mijn aanvoelen de gerechten interessant.

In eerste instantie stel ik mij tevens steeds de vraag of ik wel genoeg gegeten zal hebben – diezelfde vraag komt terug zowel in een sterrenrestaurant als in een frituur. Na het voorgerecht weet ik al dat dat het geval zal zijn. De fles rode wijn waarvoor we opteerden bij zowel de vis als het vlees valt eveneens in de smaak. Lavia, combinatie van Monastrell en Syrah druif, Spaans, uit 2007. Omschreven als fruitig en gerijpt, en idem dito zo bevonden na proeven en verder opdrinken.

De service loopt vlekkeloos. Famke – de vriendin van chef Jason Blanckaert – en haar kompaan laten zonder veel poespas geen enkele steek vallen. Na het dessert raakt mijn lief aan de praat met de gastvrouw. Over de stoelen, de tafels, de lampen. Kortom, het interieur. Ze blijkt een oprecht sympathieke dame te zijn met een neus voor vintage die zonder enige kapsones het succes van haar Flemish Foodie meebeleeft.

Het plaatje klopt. De rekening ook. We kloppen af op € 149. En keren terug. Sowieso.

Tijdens een exclusieve zesta.be kookworkshop van AEG met Bart De Pooter raakten de zesta.be madammen Kathy en Caroline gecharmeerd door de sympathieke chef en zijn patissier Johan. Meteen namen we voor om met ons gedrieën in De Pastorale langs te gaan. Gisteren was het dan eindelijk zover. Voor elk van ons een eerste twee-ster-ervaring – events als Culinaria² even buiten beschouwing gelaten.

Aangekomen in Reet imponeerde het gebouw met een Jan Fabre sculptuur in de voortuin meteen. Binnen bleven we onder de indruk: nog twee werken van Fabre in de hal, een indrukwekkende constructie van Arne Quinze, een op en top smaakvol ingericht pand. Een eerste argument waarom Bart De Pooter twee sterren toebedeeld krijgt, een eerste kloofje met de één-ster-restaurants waar we eerder kwamen.

We bestelden een coupke – Bollinger – champagne en bestudeerden de menukaart. Geen twijfel langs onze kant, want we kwamen voor het meest toegankelijke (lees: het minst dure) menu volgens daginspiratie dat ze tijdens de week als lunch én als diner serveren (€ 60 volgens de website, € 75 bleek ter plaatse). Niet veel later kwam de chef himself ons begroeten. Ik was namelijk zo onsubtiel geweest om bij de reservatie iets over de zesta.be madammen te vermelden.

Na een praatje stelde hij voor om ons met een aantal extraatjes te verwennen. Wij bloosden en voelden onze smaakpapillen zich in gereedheid brengen. Wat dranken betreft, beperkten we ons voornamelijk tot San Pelligrino. Slechts bij een aantal gerechten wilden we een aangepaste wijn wegens nog met de wagen naar huis.

Het menu – ietwat vrij door ons neergepend, wegens inspiratie van de dag zonder strikt neergeschreven opsomming der gerechten:

brood met olijfolie, gezouten boter, fleur de sel, tuinkers, zwarte peper, hoeveboter

•••

hapje met ganzenlever en peperkoek

•••

tartaar en carpaccio van raap, gemarineerde horsmakreel, puntjes van yuzu

•••

verschillende bereidingen van wortel

•••

tempura van butternut, schuim van mimolettekaas, crumble van butternut en chili

•••

ravioli van Noordzeekrab, structuren van knolselder, gemarineerde champignons, schuim van hazelnoot en jus van gerookte knolselder

•••

heek in gerookte melk met kokkels en scheermessen

•••

zeetong gegaard in hazelnootboter en gegrild, peterseliewortel en waterkers

•••

ree, schorseneren gegaard in koffie, varkenswang, witloof, zwarte truffel

•••

ganache van hazelnoot, structuren van appel, ijs van peperkoek

•••

vier texturen van Granny Smith: ijs, halfbevroren bavarois, granité en gemarineerd

•••

dame blanche à la 2012, passievruchtenmousse met gelei van aardbei, brownie, cheesecake met framboos, olijvencake met cassis en gelei van bergamot, chocolade met caramel, spek van bosvrucht en groene dennenappel, macarons van anijs, lange vingers met tonkaboon, macaron van witte chocolade en limoen, bokkenpootjes met munt, truffel van zwarte chocolade en whisky 

•••

ijs van caramel, coulis van pompelmoes

We praatten en aten met volle teugen. Toen de chef bij het serveren van de zoetjes opnieuw polshoogte nam, viel het woord ‘af’ meermaals. De uitgebalanceerde gerechten met als rode draad het laten terugkeren van hetzelfde ingrediënt in diverse gedaantes maakten indruk van begin tot eind. Een culinaire queeste als het ware naar het maximum halen uit een eenvoudig product als wortel of Granny Smith. Indrukwekkend!

Chef Bart laat zich bijstaan door 17 stuks keukenpersoneel, de gastvrouw – zijn echtgenote blijkbaar na even discreet peilen -, een toegewijde sommelier met zwak voor Duitse en Oostenrijkse wijnen en verscheidene uiterst professionele obers.

Aan het eind van de avond schrokken we toch een moment lang van de rekening die landde op € 449 – oftewel een € 150 de vrouw. Wat neerkomt op € 75 voor het menu en € 75 voor de drank (veel spuitwater, aangepaste wijn aan € 10 per glas, een theekaart met soorten aan € 12). Prijzige liquide dus.

Desalniettemin stapten we tegen bijna middernacht met glimlach en lichtjes opgeblazen gevoel buiten. Onze beurs laat het niet toe om er een maandelijkse afspraak van te maken – wat de chef gekscherend opperde -, maar bij een volgende gelegenheid nemen we beslist Bart De Pooter en zijn De Pastorale in overweging.

Vandaag vroegen een aantal andere collega’s of het nu de beste foodervaring ooit was. Tough one! Ja, je merkt dat een twee-sterren-chef iets verder gaat in het experimenteren met texturen en delicatessen als zwarte truffel niet schuwt. En toch ligt mijn hart nog net iets meer bij de stijl van Kobe Desramaults In De Wulf…

Dondermiddag verkenden we met de zesta.be madammen Rob’s Gourmet Market op de Woluwelaan in Sint-Pieters-Woluwe. Een supermarkt zoals Colruyt of Delhaize, maar dan met ontieglijk veel oog voor foodies en al wie van het lekkerste van het lekkerste houdt. Trompettes de la mort, Mangalica ham, poulet de Bresse, enzovoort, enzoverder. Uiteraard met het bijhorende prijskaartje.

Maar vooraleer we met – of zonder voor de prijsbewusteren onder ons – winkelmandje door de gangen struinden, de lunch! Ik reserveerde op de valreep en dat leek ook noodzakelijk, want het restaurant met zicht (van ver) op de winkelende fijnproevers liep aardig vol. En neen, meneer die telefonisch de reservatie noteerde, wij zijn niet van middelbare leeftijd en hebben bijgevolg geen enkel probleem met een hoge tafel.

Mijn collega’s kozen voor het gekonfijt borstspek Duke of Berkshire gekaramelliseerd met soja en de caesarsalade. Ikzelf opteerde voor de gekonfijte Lozère-lamsschouder met geitenkaas en bonenkruid, sorbet piquillos – hieronder op foto. We proefden, klonken met huisbubbels op onze meer dan welkome unieke bezoekers en betaalden met plezier de gematigde rekening.

En na het lunchen kwam het shoppen…

Mijn buit?

• Truffelpasta >> Salsa Tartufata – Black Truffle Sauce – La Maidia
• Tapenade >> Tapenade aux Olives Lucques Vertes – L’oulibo
• Passata >> Pomodori Passati Piccanti – Paolo Petrilli Lucera
• Risottorijst >> Riso Semifrio – Vialone Nano
• Amandelbrood >> Jules Destrooper

De andere zesta.be dames gingen overstag voor tarte-tatin-siroop, karamels en veel meer anders lekkers. We knikten goedkeurend en namen ons voor om in de toekomst geregeld die 16 minuten tussen de Media- en de Woluwelaan te overbruggen.

Wat is er aan de hand met ’t Patyntje?

Ja, er was liefde voor het Patyntje. Veel liefde. Een blogpost vol liefde. Maar die liefde evolueert stilaan naar niet meer dan sympathie.

Er is iets veranderd. Meerdere dingen zelfs.

Eerst en vooral de kaart. Die is uitgedund. Op zich geen erg, want een kleine kaart waarborgt doorgaans een ultraverse keuken. Bovendien hebben mijn favoriete klassiekers – roggevleugel en vol-au-vent in het bijzonder – de afslanking overleefd. Verder is er nog de door mij geprefereerde ober, een grijze en kalende man van zo ongeveer 55. Zijn schwung en werklust lijken wat afgenomen. Dat lees ik in z’n ogen. Al kan dat een louter niet-professionele reden hebben.

Maar dan de bereidingen! De voorlaatste keer dat ik er kwam, was mijn roggevleugel niet doorbakken. Een behoorlijke bummer! Ik bak m’n rogjes beter thuis. Gisteren opnieuw ontgoocheld, dit keer in de paling in ’t groen. Terwijl de in ’t groen voorheen stond voor een goed uitgebalanceerde saus met duidelijk herkenbaar de verschillende kruiden, proefde ik nu het gladgemixte broertje met een artificiële smaak. Ver van de ietwat zurige toets die dit gerecht zo typeert.

Bij het dessert kwam ik tevens tot de schokkende constatatie dat de verrukkelijke tarte tatin de kaartkuis niet doorstond. Als troostprijs bestelde ik dan maar cuberdonijs. En hier maakten ze zowaar progressie. Neen, ik ben niet te beroerd om ook het pluspunt er uit te lichten. Toen ik dit eerder degusteerde wegens vermeld op het 69-dingen-die-je-moet-eten-voor-je-sterft-lijstje, proefde ik een donkerroos en glad ijs. Lekker zonder meer. Gisteren keek ik dan ook verrast op toen voor mij veel ambachtelijker smakend ijs verscheen. Met brokjes cuberdon en een volledig exemplaar als neusje van de…

Het cuberdonijs als enige lichtpuntje dus in een naar mijn aanvoelen geleidelijk aan wegkwijnend monument. Is er een nieuwe eigenaar? Zwaait een ander chef de plak? Ik weet het niet, maar hoop oprecht dat ze zich herpakken…