In de Antwerpse Pelgrimsstraat liggen broederlijk naast elkaar met dezelfde zwarte zonneluifel Ebisusushi en Lollapalooza. Beide namen om op te oefenen. Wij hebben een tafeltje gereserveerd bij de laatste, die blijkbaar ook nog een overdekt terras als soortement exotisch verlengstuk beheren aan de overkant. We verkiezen echter binnen en nemen plaats tegen een muur waar onderstaande dame op geschilderd staat. Wat je op de foto niet ziet, is dat bij deze dame nog een indrukwekkende decolleté hoort die zich ongeveer op zittende ooghoogte situeert. Speciaal! En ze is niet de enige muurschildering.

Op de menukaart staat een gevarieerd aanbod van slaatjes, pasta’s en vis- of vleesgerechten. Verder springt een aparte sectie ‘Thai me up’ in het oog, en dan in het bijzonder de kosmische beschrijving erbij.

‘Onze wokgelechten wolden selveeld me lijst. De lichtlijn voor pikant is lelatief en is vool iedeleen andels dus als het te pikant is don’t shoot us but shoot youlself!!!’

Dan volgen de gerechten met als graad van pikantheid: nie eeet | eeet | eel eeet. Mijn compagnon kiest na hyperlang twijfelen en met een beetje hulp van de dienster voor de Deep Red Sea (wok met scampi, rode curry, kokos, groenten en Thaise basilicum). Ikzelf bestel evenzeer weifelend de Ducks On Speed (wok met eend, pikante pepertjes, look, pikante basilicum, oestersaus en zoete soja).

Ondertussen warmen we op met cava rosé en wat groene olijven. Bij de hoofdschotel vragen we nog een karaf rode huiswijn. Of we lang moeten wachten op het eten, kan ik mij eerlijk gezegd niet meer herinneren… We hebben in ieder geval al veel getetterd als ze verschijnen. Aan de overkant komt een soort mandje te staan; bij mij een groot wit bord – met voor beiden tevens een apart potje Thaise plakrijst. Mijn eend is correct rosé gebakken en ligt op gewokte maiskolfjes, sperzieboontjes, wortelen en bamboescheuten. De oestersaus en de zoete soja maken het geheel sappig. Langs beide zijden van de tafel eten we met smaak, desalniettemin missen we een tikkeltje verfijning. Het feit dat de porties nogal gigantisch zijn, werkt dat uiteraard ook niet in de hand.

Bij de rekening van € 61 komt nog een visitekaartje en een soort jeton met daarop “Food lovin’ criminals – 10 jokers = 1 fles champagne”. Een fijne trigger voor vaste gasten, pakken origineler dan een afgezaagde klantenkaart! Lollapalooza prikkelt door hun eigenzinnigheid – zowel qua interieur als kaart en glimlachbevorderende details. Ik categoriseer het als een buitengewoon adresje voor de eerder gewone (week)dagen…

A picture is worth a thousand words. True. En toch is het geen sinecure om tijdens een gemoedelijk of een zakelijk etentje het voorgeschotelde te fotograferen. Ik heb het er steeds lastiger mee om mijn digitale camera (Panasonic Lumix) boventafels te brengen, dus doe ik het nu alsmaar vaker met mijn iPhone 4. Ongegeneerd is niet meteen my middle name… Tijdens mijn vorige bezoek aan Cuichine beperkte ik mij om onheldere redenen tot één enkele Instagram, dus dat probeer ik nu ruimschoots goed te maken – in de eerste plaats omdat de bordjes van hun chef het te over verdienen.

Eén van de eerste dagen na hun verlof moeten de klanten hun weg naar de hedendaagse Chinese keuken blijkbaar opnieuw vinden, want voor de lunch tekenen slechts 4 couverts present. En toch presenteert de uitbater enthousiast het lunchmenu (€ 18): garnalen met vijfkruidenpoeder en zwartpootkip met gembertapenade. Bijna laat ik mij nog verleiden door de gestoomde rog als suggestie, maar ik volg uiteindelijk toch het budgetvriendelijke menuvoorstel – al is de prijs sinds mijn vorige bezoek met € 2 gestegen.

Als opwarmertjes verschijnen nog altijd de verrukkelijke edamame sojabonen en kroepoek met een soort kruidenmayonaise op tafel. Aperitiefgewijs komt daar een biologische cava bij, zo troebel (vermoedelijk een foute term) dat het bijna een biertje lijkt. Echt top!

Voor het voorgerecht gaan we vlijtig aan de slag met stokjes. Na een iets te langgerokken gevecht met de grof gesneden brunoise van ui en paprika zoek ik toch mijn toevlucht tot de lepel die eveneens tot het gereedschap voor deze gang behoort. Een fris gerechtje met drie sappige garnalen en de lichtheid die je van een voorgerecht verwacht.

Daarna volgt de zwartpootkip met een gembertapenade, gewokte choy sum (familie van paksoi, gevraagd aan de Twitteraccount @cuichine13 zelf) en gestoomde rijst. In eerste instantie lijkt de tapenade nogal veel door de specifieke smaak van gember; desalniettemin merk ik dat ik toch nog behoorlijk wat uit het extra potje op mijn malse kip smeer. Zwartpootkip zie je trouwens tegenwoordig op menig menukaart opduiken. Qua achtergrondinfo moet dit pluimveeras toch nog de duimen leggen voor de Mechelse koekoek en de poulet de Bresse, want een Google search brengt weinig op. Wat de wijn betreft volgen we ook: een Oostenrijkse Veltliner in de witte rayon en een Portugese rode.

Aflsuiten doe ik met jasmijnthee uit zo’n stijlvolle, zwarte, zware theepot. Daarbij komen uiterst uitmuntende gemberkoekjes die mij zowaar even in de huid van een cookie monster dwingen. Ik pik meteen tevens de fortune cookie in met daarin een frase die zo danig veel indrukte maakte dat ik ze al terug vergeten ben.

Cuichine verdient zonder twijfel zijn 13/20 bij GaultMillau. De vaak gemaakte vergelijking met Lam & Yin ben ik ondertussen proefondervindelijk gaan checken. De vergelijking klopt; de grote plus van Cuichine blijft echter dat je daar nog behoorlijk last-minute terecht kunt. Mijn voornemen om ooit te komen voor het “Pekingeend all the way” menu blijf ik herhalen.

Meer lezen over Cuichine?
Mijn eerste lunch.
Mijn derde lunch.

Professioneel verhuizen betekent tevens afscheid nemen van een paar geliefde lunchadressen. In Vilvoorde en omstreken staat De Kuiper bij mij met stip op één – of tenminste op de middagen dat ik wel een stevige maaltijd kan appreciëren.

Bij wijze van afscheid lunchte ik deze middag dus nogmaals in het mekka van de paardensteak; voor mij overigens evenzeer het mekka van de lekkere geuze. Samen met de wederhelft. Op reservatie, want blijkbaar kan dat nu weer wel als je om 12u aankomt.

De geuzekeuze bestaat uit Drie Fonteinen, Girardin, Tilquin en een vierde soort die mij nu ontsnapt. Wij opteren voor de Tilquin, een relatieve nieuwkomer van een Waalse brouwer.

Als hapje laten we ons ook nog wat kalfskop met een lekkere dipsaus voorschotelen. De dipsaus lijkt het midden te houden tussen tartaar en pickles. De kalfskop ziet er voor velen misschien niet uit, maar smelt onweerstaanbaar op de tong.

En uiteraard komen we niet naar De Kuiper voor de schone ogen van de kok – al is dat wel een innemende man met grijs haar en een opvallende bril. We bestellen beiden de geroosterde paardensteak; gebakken is ook een optie, maar dat is dan wel suppervettig quasi gefrituurd in paardenvet (ooit gezien in een aflevering van Dagelijkse Kost). Daarbij bestellen we nog peperroomsaus, béarnaise en mayonaise. Sowieso komen daarnaast nog een ter plekke gemengde kom kropsla en perfect gebakken frietjes op tafel te staan.

Eat the horse. Njam! Njam!

Na verschillende bezoekjes nog steeds geen food review? Een schande, regelrecht. Nochtans herinner ik mij van Aperto Chiuso smakelijke borden met inktvispasta, sint-jakobsvruchten en venusschelpen. Met daarbovenop een bijzonder gezellig kader, dat zelfs van op straat al in het oog springt door enerzijds de enige Italiaan in een straat vol Turken te wezen en anderzijds dat prachtexemplaar van een Vespa in de vitrine.

Eens binnen deelt het restaurant zich op in een voor- en achterkamer. In de voorkamer staan een verzameling kleine tafels en een meterslang houten exemplaar waar je instant een echte Italiaanse famiglia bij fantaseert (onbewust hoor je la mamma in de verte Miracoli of Bertolli zingen – al liggen mijn verwachtingen uiteraard hoger). Een aandachtige blik later merk je dat ze met de kunstige foto tegen de muur eerder verwijzen naar een Laatste Avondmaal setting dan het land van hun culinaire inspiratie. Ons achtkoppig gezelschap krijgt – o hoezee – deze familietafel toegewezen.

We starten met een aperitiefje (prosecco in mijn geval) en bruschetta voor iedereen. Na weliswaar een behoorlijk eindje wachten verschijnen twee grote borden met voor ieder vier variaties: 1) look(boter), 2) mozzarella-tomaat-basilicum, 3) tapenade van ansjovis en zwarte olijven en 4) tapenade van zongedroogde tomaten. Een immer delicieuze start!

Bij wijze van hoofdgerecht laat ik mij verleiden door één van de suggesties op het krijtbord: stoofschotel van mosselen, venusschelpen, scampi, heilbot en kabeljauw met witte wijn en tomaat. De dienster duidt dat het een ruime portie is en dat brood begeleidt. Verkocht! Na een aantal glazen van de frisse witte huiswijn verschijnt inderdaad een indrukwekkend diep bord met daarin wat ik een Italiaanse bouillabaisse zou durven noemen. Het geheel bestaat uit een krachtige soep, zacht smakende schelpdieren in combinatie met gebakken scampi en witte vis. Het zelfgebakken brood vervolledigt het gerecht. Ronduit lekker! Ook het hoekje dat ik proef met wat geraspte parmezaanse kaas smaakt wonderlijk.

Met een voldaan gevoel pas ik voor het dessert. Een bruine Havana Club met cola (helaas geen light te verkrijgen) lukt nog net. En ik neem mij meteen voor om hier terug wat vaker te komen, want Aperto Chiuso hoort absoluut in het rijtje met ‘de betere Italianen in Gent’… Overigens hoog tijd om die eveneens via een Foursquare lijst te bundelen.

Vrijdagavond trokken we met een reservatie op zak naar Yam Thai, het Thaise restaurant van Nathalie Meskens en Jeroen Van Dyck op het Antwerpse Zuid. Probeer het niet zonder of die last-minute vast te leggen, want het horeca-initiatief van de ware gelaten achter Danni Lowinski en David is hot, hot, hot. Nochtans waren de mondelinge recensies van enkele voorproevers niet meteen laaiend: de één vond het nogal prijzig voor toch wel heel eenvoudig Thais, de ander qua inrichting vergelijkbaar met een voetbalkantine.

Bij aankomst blijkt dat we op deze zomerse avond gelukkig een – weliswaar klein – tafeltje op het terras krijgen. Je zit dicht bijeen op deze hoek van de Volkstraat en de Graaf van Egmontstraat; ongegeneerd ruziemaken of roddelen over de buren zit er dus niet in. Voor ons komt een geplastificeerde menukaart met de hoofdgerechten en een gepimpt internationaal paspoort (een ‘reispas’) met daarin de drank en de finger food te liggen. Daaruit bestellen we de ‘chicken saté with fresh peanut sauce’ (€6,50) en de ‘chiang mai sausage’ (€8,50) om mee te starten. De ober met Thaise roots overhaalt ons om er een ‘mai thai’ cocktail bij te drinken. De precieze ingrediënten herinner ik mij niet meer, but he had me at ‘brown & white rum’… Alles peis en vree. We nippen van onze cocktail en de hapjes vallen absoluut in de smaak. Vooral die worst met typisch Thaise toets intrigeert.

Dan volgt ineens en onverwacht een moment van verwarring. Een dame die duidelijk vindt dat de bediening er niets van bakt, komt zich even mengen. Ze hult de rondstaande flessen wijn in ijsjasjes en serveert nog een komkommerslaatje als extra amuse. Een vreemde aanpak, want op die manier vallen de onopvallende haperingen des te meer op.

Even later verschijnen onze hoofdgerechten: de panaeng neua (red curry & beef – €15,50) en de kai pad med ma muang (stirfried chicken with cashew nuts – €14,50), begeleid door rijst. Hoewel het eerste gerecht 1 peper als indicator van het pikant wezen krijgt en het laatste geen, moet ik toch eerder blussen bij de kip. Ja, we delen broederlijk de beide schotels en moeten ondanks het enthousiasme aan weerszijden van de tafel passen voor de laatste restjes kip en rund. Ik hou enorm van Thais en bijgevolg ook van Yam Thai.

Als ik na de maaltijd het toilet wil bezoeken, snap ik ten dele wat mijn bron met een ‘voetbalkantine’ bedoelt. De uitbaters hebben gepoogd om het pand op kostenefficiënte wijze een street food make over te geven en dat is helaas slechts ten dele gelukt. Misschien kunnen Nathalie en Jeroen eens te rade gaan bij de mensen van Eetavontuur, want zij doen gelijkaardige dingen op hun festivals met iets meer zwier.

Yam Thai slaat duidelijk aan, ook bij mij. Verwacht geen wonderen, gewoon eerlijke Thaise keuken voor mijns inziens een eerlijke – Belgische – prijs. We kloppen af op €60,50, laten het schattige doosje met de rekening zoals gevraagd in Yam Yhai wonen en trekken verder richting Bar Dak voor een verjaardagsdrink.

Ik kom ooit nog terug, bij voorkeur op een dag met een hoge terrasgarantie.