Tweede en meteen goede reservatiepoging bij de Belgisch-Maltese uitbaters van Villa Bardon gisteren. Online vooronderzoek kan slechts in beperkte mate, want het menu geeft enkel karige sluiertipjes prijs. Spannend voor een foodneuroot als ik!

Ik verwacht mij aan een übergezellig interieur en dat blijkt zelfs al van op straat 100% te kloppen. Grote ramen vooraan, authentieke tegelvloer, houten meubels, eigentijdse verlichtingselementen. Instant zin in een wijntje nippen, tetteren en peuzelen.

Foto: newplacestobe.com

De beide dames in de zaal behoren tot de categorie ‘supersympathiek’. Je hebt sympathiek, je hebt heel er sympathiek, dan komt er een heel eind niets en daarna dus supersympathiek. Soms moesten wij onze niet-verkeerd-bedoelde lach zelfs inhouden.

Als voorgerecht bestaan de mogelijkheden uit een aantal dips en anitpasti. Wij hebben iets te vieren en opteren dus voor de meest uitgebreide versie (€ 18) met – vergeef mij als ik iets vergeet – gravad lax, octopus, schapenkaas, geitenkaas, salami, burgertjes, chorizo, slaatje (rucola, appelkappertjes, zongedroogde tomaat, olijven) en hummus. Daarbij komt een bamboeschaaltje met stokbrood, broodstokjes en zoute koekjes.

Met z’n tweeën een bord delen valt bij mij doorgaans in de smaak, zo ook deze ongecompliceerde hapjes als opener. Ondertussen lessen we de dorst met San Pellegrino en een voortreffelijke Pouilly Fumé uit 2010 (€ 34) – met stip mijn favoriete witte wijn.

Voor de hoofdmoot presenteert de kaart onder meer entrecôte met truffelboter (€ 24) en goudbrasem met venkel en pancetta (€ 24). Deze worden aangevuld door een rigatoni met sint-jakobsvruchten (€ 22) en een risotto met bosduif (€ 26) als suggesties. Ik twijfel ongewoon stevig tussen de goudbrasem en de rigatoni, maar kies uiteindelijk voor de kaartoptie. Mijn wederhelft doet er minder lang over om te beslissen dat hij voor de entrecôte gaat. De knappe dienster vertelt ons dat beide gerechten op tafel komen met gebakken aardappeltjes en warme groentjes. Deal!

Meneer bestelt voor bij het rode vlees nog een glas rode wijn. De opties zijn Italiaans of Maltees. Dat hij de keuze bij Villa Bardon laat, wordt onthaald op een zenuwachtig gegiechel. Maltees wordt het. Uiteraard.

Niet veel later verschijnen onze eenvoudige witte borden met – zoals verwacht – zuivere gerechten. Een perfect saignant gebakken stuk rundsvlees met een stevige schijf truffelboter, rucola en kerstomaatjes aan de overkant. Voor mij liggen twee correct gebakken goudbrasemfilets met krokante pancetta en vreemd genoeg iets te weinig anijssmaak in de venkel. Toch klaag ik beslist niet. Want van zodra ik de kommetjes met de aardappelen en de groenten in het oog krijg, stop ik mijn interne kritiek en tast ik gretig toe. Zo gretig dat het lief er een grapje over maakt… Jawel, de gebakken aardappeltjes zijn exact wat gebakken aardappeltjes behoeven te zijn. Yummerdeyummerdeyummie! En ook de kort gebakken groenten verrassen door hun wijde variatie (bloemkool, spruitjes, gele paprika, courgette, wortel) en hun mediterrane kruidenovervloed.

Ik had zin in eerlijke en lekkere keuken. En dat is precies wat het Villa Bardon team biedt! Net een tikkeltje atypisch. Smakelijk. Gemoedelijk. Ontspannend. Misschien zelfs de trigger om ooit Malta als vakantiebestemming te prikken.

Het moet zo’n tien jaar geleden dat mijn ouders, mijn vriend en ik uitgebreid lunchten in Ristorante Marina, op Pasen dan nog wel. In het bijzonder papa en wederhelft waren wildenthousiast over de zeebrasem in zoutkorst en de rode wijn. Ik herinner mij voornamelijk een (afgeplatte) bol parmezaan die à la minute geschraapt werd en de flamboyante maître die als de beste vis fileert of carpaccio afwerkt met truffel.

Hoog tijd om bij gelegenheid nog eens langs te gaan. En de verjaardag van mijn lief bestempel ik als zo’n gelegenheid. Dat Ristoranti Marina de handen in elkaar slaat met Hotel Bero en een 40 jaar Marina arrangement aanbiedt, geldt nog als extra argument. Even summier samenvatten dat het aanbod absoluut de moeite waard is. De enige twee minpunten waren het regenweer in Oostende en de tegenpruttelende rioleringen in het hotel – met als gevolg het zwembad en de wellness tijdelijk buiten dienst.

Vol Italiaanse goesting stappen we het restaurant gelegen langs de Albert I Promenade binnen. Bijna half acht, maar wij blijken nog maar de 4de tafel te zijn die aankomt. Een dienster neemt onze jassen aan, de gastvrouw leidt ons naar een ruime tafel bij het raam. Het zilveren bestek en het bijzettafeltje voor de handtas beloven veel.

Foto: www.visitoostende.be

Wanneer de gastvrouw vraagt of we alvast een aperitief wensen, vertel ik dat we komen voor het ’40 jaar Marina arrangement’ en dat dat onder meer een glas champagne als aperitief inhoudt. De sommelier grijpt van op een afstandje in en bevestigt mijn verhaal. Even later schenkt de dame ons een royaal glas mooi gele – mijn vriend houdt van die kleur als het op champagne aankomt – huischampagne in. Wij klinken op de verjaardag en bekijken de menukaart met steeds prominenter aanwezig zijnde smaakpapillen. Carpaccio, ossobucco, vis in zoutkorst, …

Kiezen hoeven wij echter niet te doen. Wanneer de theatrale maître komt informeren naar onze alimentaire voorkeur, vermeld ik opnieuw het arrangement. Hij schakelt meteen over op wat wij als viergangenmenu (€ 65) vanavond aangeboden krijgen. De voorkeur voor vlees of vis mag echter uitgesproken worden; wij geven aan alleseters te zijn. Vervolgens praat hij ons door de burrata, ravioli van kreeft, kabeljauw en ijstaart. Graag! Mijn vriend hoopte lichtjes op carpaccio en vis in zoutkorst. Al wist hij diep vanbinnen wel dat de duurdere en vollere (waarmee ik bedoel maagvullende) gerechten op de kaart doorgaans niet in een gangenmenu belanden; daarvoor rekent men op de à la carte gasten.

Mijn excuses voor de afgrijselijke fotocompilatie… Daglicht ontbrak en de verlichting was gezellig doch foto-onvriendelijk. Ze waren té slecht om afzonderlijk te integreren.

We wachten de eerste gang af met een wachtbord – daarop vitello tonnato, gemarineerde paprika en mortadella van uitstekende kwaliteit. We kunnen ook moeilijk van de zelfgebakken kaasstengels blijven en een schaaltje geraspte parmezaan doet ons uitkijken naar meer. Ondertussen moeten we tevens wijngewijs kleur bekennen. Het menu schreeuwt vis, desalniettemin wil de man graag rood drinken. De jarige heeft altijd gelijk, dus we bladeren op zoek naar iets betaalbaars door de indrukwekkende wijnkaart (eerder wijnboek of -bijbel dus). Wijnen met een prijskaartje van € 690. Waarom ook niet!? De maître raadt ons een fles Chianti uit 2006 (€ 38) aan. We excuseren ons bij de sommelier dat we zijn advies niet afgewacht hebben, maar hij lacht ons schuldgevoel weg met de bevestiging dat we een uitstekende keuze gemaakt hebben. Na een paar minuten staat een decanteerkan in eendenvorm op tafel; de lege fles ernaast.

Niet veel later volgt de burrata – een edele kaas gemaakt van mozzarella en room, vergezeld door wat bresaola, kerstomaatjes en pesto. Smelten in de mond is absoluut een platitude – tevens de slogan van M&M’s – en toch is dat wat ik over deze burrata kwijt wil. Hemels romig! En tevens treffend eenvoudig. Daarna smullen we van de ravioli; een homemade pastarondje gevuld met kreeft. Deze ravioli wordt overlepeld met een stevig saus (room, iets van sterke drank, kreeftenvocht). Ik maak het nog wat zwaarder dankzij een fijn laagje parmezaanse kaas. Echt lekker.

Het hoofdgerecht bestaat uit een mooi aangebakken stukje kabeljauw, geëscorteerd door risotto, gepelde (!) kerstomaatjes, warme groenten en een peterselieroomsausje. Wederom qua smaak niets op aan te merken, behalve dan opnieuw de commentaar dat het nogal zwaar op de maag valt. Gelukkig hoeven we als dessert enkel nog een stukje bijzonder frisse ijstaart (mokka / vanille) binnen te lepelen.

Ik heb zelfs een tikkeltje medelijden met de restaurantgasten die de gigantische porties sabayon voorgeschoteld krijgen van de maître. Eerder nam ik al de woorden flamboyant en theatraal in de mond; die adjectieven onderlijnt hij nogmaals met zijn optreden tijdens het dessert. Hij komt midden in het restaurant de sabayon kloppen en trekt dwingend kloppend de aandacht van alle tafels. Op het hoogtepunt klopt hij met zijn ganse lijf mee en begint zelfs ‘Volare’ te zingen. Een deel eters vult lachend aan…

We passen voor de koffie en moeten dus uitsluitend voor wijn en water betalen (€ 48). Dan rest mij enkel nog de vraag wie Domenico Acquaro is. De naam van de man staat op hun website, als genoemd in dezelfde adem met Ristoranti Marina. Zou hij misschien de sabayonkloppende maître zijn? Zou hij? Wie weet.

Topitaliaan. Klassiek, en bijgevolg lichtjes ouderwets. Degelijk, en bijgevolg lichtjes zwaar op de maag. Maar o zo hard Italiaans (en toch ook wel een beetje Frans) culinair genieten. We moeten toch nog eens terug voor de rundscarpaccio en de koninklijke zeebrasem in zoutkorst. En dan vragen we naar Domenico Acquaro!

Op een brugdag – en tegelijk de verjaardag van mijn wederhelft – worden we na een succesvolle shopping spree een hongertje gewaar, ondanks een ‘licht en een zegen voor het lijf’ ontbijt in Le Jardin Bohémien. De jarige denkt Aha-Erlebnis-gewijs ineens aan De Aula Toog. We zijn in de buurt en wandelen even later de bekendste slagerij van Gent binnen. In het midden van de slagerijand beyond staat een kookeiland met daarrond een toog voor een 30tal eters en nog eens daarrond een glazen wand.

Door een sympathiek koppel dat een plaatsje wil opschuiven, passen we er nog net bij. De ietwat stuurse dienster dekt onze plaatsen – inclusief een tonijnrilette als hapje – en geeft de menukaarten. Daarop prijkt in een eerste hoofdstuk gerijpt rundsvlees van diverse formaten en origines. Daarna volgt een lunchkaart met klassiekers als vol-au-vent en steak tartare, slaatjes, pasta’s, … We starten alvast met cava. Geen verjaardag zonder bubbels. Meneer kiest de entrecôte met béarnaisesaus, slaatje en frietjes (€ 17); ikzelf ga voor de salade met krokante parelhoen en mosterddressing (€ 13).

Eten aan De Aula Toog is werkelijk waar een belevenis. De chef-kok animeert de gasten door gezwind bord na bord te bereiden. Geregeld komt één van de beenhouwers een stuk rundsvlees in zo’n typisch slagerspapiertje leveren. Af en toe kibbelen de chef-kok en de stuurse dienster. Maar het blijft in hoofdzaak mooi om zien. Het resultaat zijn royale porties quality food in een hectische doch klassevolle omgeving.

Voor mij komt een groot bord met verschillende slasoorten te staan. Daarbovenop kerstomaatjes, gedroogde besjes, peterselie, mosterddressing en uiteraard vier krokant gebakken – zoals beloofd op de menukaart – stukken parelhoen. Naast mij smult een tevreden jarige van z’n entrecôte met alles erop en eraan.

We besluiten beiden volmondig dat De Aula Toog voor herhaling vatbaar is. Wat een prijs-kwaliteitverhouding! Zo zien we bijvoorbeeld porties vol-au-vent bestaand uit drie volle pollepelscheppen passeren voor de democratische prijs van € 12. Zak wel niet met een zeskoppig gezelschap af naar deze lunchplek. Alleen, met z’n tweetjes of maximum als trio. Geen idee bovendien of reserveren kan, al gok ik op onmogelijk.

Het lief belt onverwacht of ik ’s middags iets wil eten samen. Graag! Dus informeer ik bij de collega’s waar dat in de buurt van de Gaston Crommenlaan kan. Blijkbaar behoort Souperette tot de aan te raden mogelijkheden. Op ongeveer 300 meter van mijn werkplek, doch goed verscholen tussen een ‘verloren’ huizenrij in de Bellevuestraat.

Het bruine Vedett-meubilair voor de deur zien we alvast als een gunstig omen. Idem dito voor hun tagline “fresh food for lunch-aholics” en hun website inclusief up-to-date menukaart. Hun frisse interieur straalt weinig herfst uit, maar daar malen wij uiteraard niet om. Een portie vervangzomer van tijd tot tijd kan geen kwaad.

Op het krijtbord staat een beperkt aanbod broodjes, slaatjes, een quiche en een burger. De lunchklassiekers. In de toog oefent een koude pastamengeling instant een onwaarschijnlijke aantrekkingskracht op mij uit. Eén van de twee uitbaatsters verduidelijkt dat het om de tagliatellisalade met oesterzwammen en Comtékaas (€ 8) gaat. Verkocht! Door de tagliatelli zijn tevens veldsla, hazelnoten en passende notenvinaigrette vermengd. Daarbij serveert Souperette nog een gamma groentjes, brood, boter en een stuk fruit. Als drankje kies ik voor Kombucha. Mijn werderhelft zwicht voor de veggie lasagne (€ 10).

Wat een o zo smakelijk slaatje! Simpel, delicieus, licht. Hier kom ik ongetwijfeld terug… Al is het maar omdat ik er langs het water naartoe kan wandelen. Hopelijk denken wel niet al te veel mensen hetzelfde, want het was er al behoorlijk crowded om herfstvakantie te zijn.

Een achttal jaar geleden at in samen met mijn ouders in de vorige versie van Vintage. Het enthousiasme was toen – vooral bij mijn moeder met een zwak voor de degelijke Belgisch-Franse keuken – echter matig. Dus wandelde ik jarenlang deze wijnbar in Onderbergen straal voorbij, tot ik steeds meer gunstige commentaren en boeiende borden zag verschijnen op menige sociale netwerken. Vintage (blijkbaar 3 jaar geleid door het huidige team) belandde op mijn restolijstje en gisteren sprak ik er – na een noodzakelijke online reservatie – af met een doorwinterde Vintage-ganger voor de lunch.

Deze tweegangenlunch serveert men iedere middag van maandag tot en met zaterdag voor € 17. Erg democratisch én bovendien sympathiek om ook op zaterdagmiddag de weeklunch aan te bieden – behoorlijk atypisch, als je ’t mij vraagt.

What’s on the menu this week?

uiensoep met pecorinokrokant
of
wildpaté, pruimengel, chips van aardpeer, waterkersslaatje en pastinaakcrème

koolvis met aardappelstoemp, saus met spinazie, raapjes en zalf van rode biet
of
moussaka revisited: lamsburger, gratin met feta, zalf van aubergine, tomatensaus, gebakken courgette en gedroogde uitjes

We opteren beiden voor de wildpaté en de moderne moussaka. Ik gniffel nog even bij het lezen van pruimengel… Een ietwat scheve klemtoon maakt daar pruim-engel van. Als aperitief vraag ik een glas rosé huiswijn; mijn gezelschap nipt van een pineau – gokje, want niet gevraagd wat ze al aan het drinken was toen ik te laat arriveerde.

Het eerste bord laat even op zich wachten, maar dan wordt duidelijk dat de dienster dat tegenhoudt tot het aperitief op is. Wij wuiven dat echter weg en dan komt de wildpaté gauw. Door de exhaustieve beschrijving op de menukaart, hoef ik weinig toe te voegen. Het gerecht smaakt correct en oogt 2012. Ondertussen bestel ik een tweede glas rosé om af te wisselen met onze halve liter bruiswater.

Het hoofdgerecht volgt na nog een poosje wachten. Ondertussen zijn we al meer dan een uur ter plaatse. Het honderduit tateren verlicht de wachttijd wel. De moussaka blijkt wederom een letterlijke uitvoering van het mondjevol op de menukaart. Origineel en bovendien met temperamentvolle smaken.

Mijn compagnon sluit af met een koffie; ik met de rekening (€ 56). Ondertussen vul ik het stijlvol gelayoute feedbackformulier met lachende gezichtjes – net geen (pruim)engeltjes. Globaal weet Vintage perfect wat het doet… Eigentijds interieur, website up-to-date, gesmaakte knipogen wat betreft vormgeving, betaalbare lunch, kwaliteitskost.

Als commentaar geef ik mee dat het serveertempo over de middag iets hoger mag – vorige week stond ik bij De Vitrine sneller buiten na een driegangenlunch. En ik mis een sprankeltje rock & roll op de borden. De smaken, de combinaties, de individuele dresseerkeuzes kloppen. Alleen ademt het geheel voor mij – rotverwende foodie weliswaar – net iets te weinig schwung. Ik kan het zelf niet beter, no dubio.

Je reviens, notamment pour le vin.