Voor een Antwerps etentje op vrijdagavond twijfel ik tussen Bistrot Du Nord, Nathan en Gå Nord. Om diverse redenen wordt het uiteindelijk de laatste optie. We zetten dus koers richting een voormalig koetshuis in Park Spoor Noord dat volledig gerenoveerd werd door zakenpartners Sven Wille en Nicolaj Kovdal. Ze trokken Timothy Tynes aan als chef, Jonas Skovhus als mixologist en Max Broeckhuysen als sommelier en maître om samen een symbiose tussen Scandinavische en oosterse invloeden (dixit de Gå Nord website) tot stand te brengen.

De naam Max doet natuurlijk een belletje rinkelen: Vlaanderen leerde hem kennen als de – sorry voor mijn bewoordingen – zelfingenomen wijnman uit Mijn Restaurant. Hij kreeg het aan de stok met de Antwerpse kandidaten van pop-up Twenty-Two die hem inhuurden als zaalverantwoordelijke.

Een beetje op onze hoede wandelen we binnen. De jassen worden aangenomen en we worden naar onze tafel geleid. Daar mag ik kiezen tussen stoel of zetel; gezien ik de kleinste ben, beland ik op de zetel. Ondertussen krijgen we de kaart en bestellen een oude porto (€ 8) als aperitief. De andere keuzes (champagnebier of gin tonic) liggen mij minder. Het valt mij nu al op dat het zaalpersoneel de gewoonte heeft om neer te hurken aan de tafels wanneer ze iets uitleggen. Een ietwat vreemd zicht…

Menugewijs gaan we voor de gulden middenweg: 5 gangen (€ 62). Ik hoef geen aangepaste dranken (€ 33), de overkant wel. Ondertussen komen er enkele amuses op tafel, waaronder flinterdunne krokantjes met een erg lekkere ansjovisdip.

Dan krijgen we de eerste gang voorgeschoteld: makreel | dashi | algen | sesam. De rauwe makreel ligt knap gedresseerd rond een blinkende kei. We proeven en knikken goedkeurend… Jawel, dit is érg lekker! Alleen jammer dat we zelf naar de aangepaste drank moeten informeren. Dat blijkt een glaasje sake te zijn. Origineel.

We vervolgen met bio aardappel | xo | uien | miso. Die xo moest ik toch even googlen en ik gok dat ze naar de uit Hongkong afkomstige spicy seafood sauce (‘Dankjewel, Wikipedia!’) refereren. Ik zit nog steeds aan het spuitwater, mijn gezelschap moet opnieuw wat geduld uitoefenen vooraleer zijn begeleidend vocht verschijnt. Hier schenken ze een witte wijn bij, ik lette eerlijk gezegd niet goed op – deels gezien ik er zelf niet van drink.

Nog een observatie wat betreft het personeel: ze lijken een strakke hiërarchie te hanteren. Sommigen (waaronder Max) lopen met een oortje in – wat ik sowieso wel wat koel vind ogen, maar kan begrijpen gezien de zaal nogal wat vierkante meters beslaat. Dan zijn er enkele dames die enkel borden (of sommige glazen) mogen inzetten, maar de uitleg wordt telkens door een andere persoon gegeven. Alsof de dames de gerechten niet kunnen memoriseren… Ik hou niet van deze opdeling, noch bij Gå Nord noch in het leven. Geef iedereen toch een waardige verantwoordelijkheid; empowerment of zoiets! Het roept niet meteen het beeld van een warm en sympathiek team op.

Terug naar het bord. Zeker geen mis patatje, maar de makreel beviel ons beter.

Ondertussen draait de serveervolgorde ineens om… Een jongedame zet een cocktail voor de neus van mijn maat en zegt dat de uitleg volgt door iemand anders. Oink? Een cocktail moet je toch echt zelf mogen / willen / kunnen toelichten. Nu, er volgt niemand en we zijn dan ook wel te koppige om meer uitleg over de cocktail te vragen wanneer behoorlijk wat later de borden voor onze neus gezet worden.

Gelukkig komen we aan bij mijn favoriet van de avond: soto l kabeljauw | garnaal | prei. Dit keer trekken we richting Indonesië, want soto is een soep die daar z’n oorsprong vindt. WOW! Hier word ik echt wel vrolijk van… Prei en garnalen zijn natuurlijke vrienden van kabeljauw. Bovendien laat het mooie stuk vis zich wonderwel combineren met de Indonesische toets en de pindanoten. Mijn complimenten voor de chef!

Wederom valt er een behoorlijk gat… Gelukkig ben ik in goed gezelschap! Dat gezelschap lacht trouwens dat ik aan dit tempo en met deze hoeveelheden gerust ook voor de aangepaste dranken kon gaan. Klopt en dus besluit ik om bij de parelhoen tevens een glas (hopelijk rode wijn) te vragen! Red wine it is en deze keer komt die wel op het juiste moment. Ik doe zoals beloofd mee en nip goedkeurend. Opnieuw lette ik niet goed op bij de uitleg over de wijn, alleen herinner ik mij véél druivensoorten.

Op een eigentijds stuk keramiek ligt een geslaagde compositie van parelhoen | polenta | hazelnoot | watercress. Ik weet niet of ik daar al vaker op in ben gegaan, maar ik ben absoluut een krokettenmadam… Dat komt deels doordat ik voor mijn eerste job vaak in Amsterdam ben geweest en dat ik bijgevolg vleeskroketten (bij voorkeur van Holtkamp) en bitterballen dé culinaire trotsen van onze noorderburen vind. No pun intended. Het verheugt mij dus dat er naast een stukje parelhoenfilet eveneens een kroketje met een soort vol-au-vent van parelhoen ligt. De pastinaak past hier trouwens tevens goed bij en had voor een extra alliteratie in de omschrijving van het gerecht kunnen zorgen. Eens taalmens, altijd taalmens.

Ondertussen lijkt het tempo steeds verder weg te zakken. We belanden bij de afsluitende gang met chocolade | biet | blauwbes l zuring en ik lepel met veel plezier dit diepe bord leeg… Ik hou niet per se van desserts, desalniettemin doen desserts met een hartige toets het altijd relatief goed bij mij. Chocolade in combinatie met rode biet en zuring klopt.

De overkant mag daar een Liefmans Goudenband bij drinken. Ik proef niet, maar kan mij wel inbeelden dat dit donkere bier prima werkt bij deze ingrediënten.

Qua bediening zet de toon van de avond zich voort: hoewel we al lang klaar zijn met ons dessert wordt nooit de vraag gesteld of we nog koffie of iets anders willen. Het wordt dan maar de rekening… Toch een erg opvallende vaststelling, want er loopt best wel veel personeel rond bij Gå Nord. Ze zijn natuurlijk pas twee à drie weken open, dus er kan nog bijgestuurd worden. Bij deze mijn oproep hiervoor! En verder mis ik tevens oprechte jovialiteit in dit koetshuis. We geven € 189 uit en toch voel ik me nooit écht welkom. Ja, ik weet dat ik nu streng ben, maar dat ben ik aan mezelf verplicht…

Mijn laatste opmerking gaat over het concept. Op de website lees ik deze visie:

Gå Nord brengt een symbiose tussen Scandinavische en oosterse invloeden, binnen een geheel eigen zinspeling op de Japanse wabi-sabi filosofie. In het oude koetshuis van het Antwerpse Park Spoor Noord, verheffen partners Sven Wille en Nicolaj Kovdal het sleutelwoord ‘eenvoud’ tot een hoogwaardig en toegankelijk culinair en esthetisch concept. In lijn met de filosofie van de Noord-Europese keuken -simpel, natuurlijk en eerlijk- wordt zoveel mogelijk gekozen voor lokale en biologische producten.

De do-it-yourself aanpak komt niet enkel naar voor in de eigenbereide producten als natuurwijn, crafted cocktails en gepersonaliseerde fermentatie-technieken; ook het interieurconcept kwam van Willes en Kovdals hand, in samenwerking met designer Anja Schwerbrock. De ruwe details van het industriële pand waren bepalend: het is immers in vergankelijkheid en imperfectie waar schoonheid gevonden kan worden, zo onderwijst wabi-sabi.

De oosterse toets bespeur ik zeer duidelijk op de borden, de noordelijke (zeker met zo’n naam) pakken minder. En nog een allerlaatste iets: wat doet die glazen kast met rijpend rundvlees in de zaal? Waarom zou je dat doen als je niet echt een vleesrestaurant bent en bovendien geen enkel gerecht met rund in je menu opneemt?

En dat is voor mij meteen de slotconclusie rond Gå Nord: het geheel hangt te veel met haken en ogen aaneen. Ze hebben goed rondgekeken en weten wat er leeft in de horecawereld, maar toch klopt het voor mij niet in Park Spoor Noord. De makreel en de kabeljauw noem ik topbordjes, de rest smaakte evenzeer. Alleen laten de onsympathieke bediening, de slordige dranken en het kwakkelende tempo mij niet toe om van een écht geslaagde avond te mogen spreken.

·····

Met dank aan @gtje voor (sommige van) de foto’s!