We kennen Sepideh Sedaghatnia – kortweg Sepi – als het ravissante vrouwelijke jurylid uit Mijn Pop-Up Restaurant op VTM en de voormalige topsommelier van sterrenrestaurant ’t Zilte. Een tijdje geleden opende de dame met Iraanse roots haar eigen restaurant en logischerwijs tevens wijnbar aan ’t Antwerpse Zuid: Divin by Sepi.

Ik reserveer om er op vrijdagmiddag met een goede vriend te lunchen en kom om 12u30 als eerste middagklant aan. Later volgt er nog een tafel van vier, daar blijft het bij. Vanzelfsprekend moet ik aan Bartel van Belgocatering denken die in Mijn Pop-Up de financiële kant van de pop-ups in het oog houdt. Wellicht zou zijn grafiekje wat betreft personeelskost en omzet voor de lunch er niet al te positief uitzien.

Bij de vraag of ik al iets wil drinken, geef ik aan graag op mijn gezelschap te wachten. Swarm leert mij dat zijn aankomst voor binnen de paar minuten is. Van bij de bubbelende apero-opties laten we de champagne links liggen. Italiaanse schuimwijn will do on this casual Friday! We krijgen een glas voortreffelijke Il Mille van La Tunella uit een bijzondere fles (korter en dikker dan gewoonlijk).

Als hapjes verschenen al niet meer helemaal krokante crackers – een afknapper dus – met hummus en groene olijven. Het kader (het interieur, de kommetjes, het bestek) en de bubbels maken totnogtoe meer indruk dan het eten. Benieuwd of die lijn zich verderzet!

’s Middags kan er gekozen worden voor aanlokkelijke fingerfood met deelambitie, zoals Iraanse wrap, gemarineerde lamsaté of kokkels. Verder tevens uit de hoofdgerechten à la carte (€ 18 tot € 35) of een lunchmenu (€ 28,50 voor drie gangen). Ik twijfel even, want sommige van die hapjes blinken wel in mijn ogen. Uiteindelijk landen we toch bij de makkelijkste optie op een middag, namelijk het lunchmenu.

Even leeft de illusie bij mij dat ik uit die vele bladzijden wijn het geschikte glas zal kunnen selecteren, maar al gauw geef ik de moed op en vraag ik aan de gastheer van de middag om gewoon te schenken wat hij suggereert. Achteraf blijken de aangepaste wijnen € 18 (per persoon – voor 2 glazen) te kosten: toch vrij duur in verhouding met het eten.

Vooraleer we dat menu starten komt er brood op tafel en schenkt de gastheer wat olijfolie in een schaaltje. De hoekige fles intrigeert mij genoeg om te googlen en het blijkt om de olijfolie van Ladi Biosas te gaan waar Sepideh ambassadrice van is. Lekker!

Ter voorbereiding van ons voorgerecht wordt alvast de eerste wijn geschonken: een Pinot Noir van het Bulgaarse wijnhuis Borovitza. Pinot noir laat zich koel perfect combineren met vis of een lichte eerste gang, zoals de zwartpootkip met bulgur die het lunchmenu op gang trekt. Het gerechtje bestaat uit een bodem van bulgur, een frisse dressing, malse stukjes kip en waterkers als afwerking. Het smaakt, het klopt, maar ook niet meer dan dat.

Next!

We schakelen over naar witte wijn. Ik hou wel van de niet-traditionele volgorde om eerst met kip en Pinot Noir te starten en verder te gaan met vis en wit. Ook dit keer laait het enthousiasme op bij de wijn: een Australiër van Sémillon-druif.

Foto: Geert Van Couteren

Sorry voor deze vreselijke foto’s van de dorade met venkel en geroosterde lente-ui! Het vrij donkere interieur van Divin leent zich niet echt tot iPhone-fotografie. Anyway, jullie merken dat de bakwijze van de vis helemaal goed zit. De venkel (in crème en gebakken in blokjes) en de lente-uitjes (geroosterd) ondersteunen de smaak van de dorade.

Als dessert volgt nog panna cotta met saffraan, amandel en aardbeien. Jawel, de combinatie van aardbeien, saffraan en amandel werkt. Bij de koffie verschijnen enkele geappreciëerde zoetigheden: marshmellow met kokosschilfers, zandkoekjes en praline met olijfolie. Vooral die laatste trekken mijn aandacht, omdat ze me doen denken aan de groene ogen van bijvoorbeeld een Iraanse schone.

O ja, tevens even melden dat Sepideh op een bepaald moment verschijnt en de beide tafels komt begroeten. Een vriendelijke gebaar, al komt er niet meteen een gesprek op gang en blijft het bij ‘Alles goed!’ en ‘Ja, prima!’ of zoiets.

Ik vermoed dat jullie inmiddels de rode draad van deze blogpost aanvoelen: een dubbel gevoel, want vooral de glazen en minder de borden blijven hangen. Wellicht geen verwonderlijke conclusie voor een zaak gerund door een topsommelier, maar toch. Bovendien komt de Iraanse toets niet echt naar voor in het lunchmenu. Jammer, want naast wijn is dat toch een andere USP van Divin by Sepi. Achteraf gezien stelde ik misschien beter ons eigen menu samen met fingerfood.

Mijn buik fluistert toch dat wijn en eten meer in balans moeten komen. De concurrentie is immers stevig aan ’t Zuid in het bijzonder en Antwerpen in het algemeen. Met zes couverts tijdens de lunch kan je geen middagservice verantwoorden…