Wanneer we tijdens de paasvakantie een interne meeting plannen in de HQ van mijn werkgever imec – namelijk de glazen landmark toren in Leuven – stelt een collega voor om achteraf te lunchen. Dat hoef je bij mij doorgaans geen twee keer te herhalen! Hij maakt er meteen werk van en reserveert bij Baracca in de Tiensestraat. We parkeren onder het Ladeuzeplein en melden ons iets vóór tijd aan.

Mijn college koos voor een plekje op het terras, gelukkig rusten ze dat bij Baracca uit met verwarmingselementen, dekentjes en nog wat deco die de algehele gezelligheid bevordert. Deze gemoedelijke inkleding contrasteert wat met de stoere grafische huisstijl waar doodskoppen en pitbulls de plak zwaaien. Just saying. We mogen – gezien het mindere weer – ook nog binnen gaan zitten, niettemin houden we vast aan onze buitenzitjes.

Al snel komt de attente ober met een extra woordje uitleg. Op de menukaart staan social bites naast houtovenpizza’s en grotere gerechten. You had me at social… Ja, foodsharing is een hype. Ik durf echter met de hand op mijn hand zeggen dat ik al heel mijn leven lang geniet van eten delen. Bestaat er iets mooiers? Kleine kanttekening: dat doe ik het liefst met twee. Want van zodra je met meer bent, merk je dat iedereen op de rem gaat staan en de schaamhapjes laat liggen.

Trouwens nog even zeggen dat ik me voor deze blogpost voornamelijk op mijn geheugen moet baseren. Tussen het eten en het schrijven zitten enkele weken; ik schoot ter plekke enkel wat beelden van het eten en nam totaal geen nota’s. De menukaart staat niet online en nadat ik de expliciete vraag stel via e-mail, krijg ik te horen dat ze deze bewust niet digitaal delen. Goed, dan maar mijn geheugen extra pijnigen! Gelukkig blijkt de rekening (voor de juiste prijzen) nog in de portefeuille van mijn collega te zitten. Dat geeft alvast iets van houvast.

Soit, over naar de gemaakte keuzes… We lessen onze eerste dorst met een aperitief. Mijn collega houdt ervan om originele biertjes uit te testen, dus bestelt hij een Italiaanse birra Nazionale (€ 6,50). Ik voel wel wat voor bubbels en opteer voor een glas prosecco (€ 7); er staat tevens een duurdere sprankel op de kaart (een Franciacorta naar ik mij meen te herinneren), die spaar ik op tot een volgende gelegenheid.

Op de kaart staan een aantal eigentijdse toppertjes die wij bewust skippen wegens on-Italiaans – dan denk ik in het bijzonder aan de pork buns. Welke zes social bites we uiteindelijk wel selecteerden, beschrijf ik zometeen meer in detail. Nog even zeggen dat het selectieproces bijzonder vlot verliep, wat niet altijd evident is met iemand waarmee je voorheen nooit uit eten ging. Onze voorkeuren lijken gelijklopend, dus dat treft!

Op tafel komt zo’n metalen houder te staan om gerechten in niveaus te serveren. Hoewel het ding vooral zijn oorsprong vindt in zeevruchtenrestaurants, vind ik het wel een leuke evolutie om dit hulpmiddel tevens in andere foodcontexten te zien opduiken… Ik zou een woordmopje kunnen maken, maar wegens flauw flauwer flauwst laat ik dat achterwege.

Wat ik trouwens apprecieer, is dat de ober na het opnemen van de bestelling even de volgorde van opdienen komt doorspreken. Heerlijk! Ik volg zijn logica en kijk al uit naar de eerste ronde met in de hoofdrol vitello tonnato (€ 13) en pulpo (€ 13). Aan alle mogelijke types inktvis kan ik sowieso moeilijk weerstaan en de magische combinatie van kalfsvlees en tonijnsaus veroverde ook al langer mijn hongerige hartje.

Het leistenen bord met vitello tonnato komt op het verhoogje te staan. Ik moet wel toegeven dat mijn gulzige ik deze klassieker graag met royaal veel tonijnsaus eet, terwijl de chef van Baracca eerder zuinig met de tonnato omspringt. Hij voegt naast de classic ingredients zoals kappertjes en rucola tevens schilfers oude kaas toe. Het mag gezegd dat we genieten van deze start en de polpo met zoete aardappel gaat op hetzelfde elan verder. We beseffen nu al dat zes stuks wel een volumineuze uitdaging wordt…

De tweede ronde trekt ons helemaal over de streep. Uit de bijkomende toelichting leren we dat de bouchotmosseltjes • citrus • wilde kruiden (€ 13) vandaag niet beschikbaar zijn, de mosselen uit hangcultuur kunnen evenwel vervangen worden door venusschelpen. Dat klinkt veelbelovend! Dit zware gietijzeren pannetje krijgt van mij zonder twijfel de gouden medaille. Het knalgroene kruidensausje met citrustoets komt binnen en toch overheerst het niet te hard de delicate smaak van de vongole. We moeten wel eventjes wachten op de begeleidende patatina (€ 6), ook wel Italiaans voor frietjes. Zeg echter niet zomaar frietjes tegen de patatina van Baracca… De aardappelkoekjes worden gevormd door flinterdunne laagjes aardappel en zijn op smaak gebracht met paprikapoeder. Leuk!

Ik zou nu al mijn bestek neer kunnen leggen, alleen volgt er nog een ronde met twee gerechtjes. Ja, we overdreven schromelijk… Dat moet ik bij van die foodsharing formules toch echt leren: niet alles ineens bestellen, eerst enkele hapjes consumeren en daarna beslissen of je nog meer wil.

Ondertussen zitten we aan ons volgende drankje: te freddo (€ 4,50 – ook wel iced tea in het Italiaans) voor mijn collega, een glaasje witte wijn (€ 6,50 – Melacce) voor mij. Onze fles San Pellegrino (€ 6,50 – 75 cl) is inmiddels tevens meer dan half leeg.

Misschien komt het doordat we ons al vrij verzadigd voelen, we zijn het er evenwel over eens dat de finale ronde met risotto funghi (€ 15) en cannelloni (€ 16) de minste indruk maakt. Bovenop de klassieke risotto liggen dunne schijfjes champignon met toefjes gel van wijnazijn (niet 100% zeker meer) die wat ons betreft weinig toevoegen aan het gerecht. De risotto zelf smaakt, zonder echt te imponeren. De cannelloni gevuld met traag gegaard rund (wederom niet 100% zeker meer) vinden we iets té dens oftewel dus niet smeuïg genoeg. En persoonlijk ben ik geen fan van de augurken in deze bereiding.

Dessert komt niet meer ter sprake.

Samengevat: een übergezellige lunch met een te gretige keuze voor zes social bites die voor twee derde absoluut bevallen. Alleen ontbreekt voor ons dus de apotheose én zorgt de rekening van meer dan € 110 zelfs voor een anticlimax.