De avond voorafgaand aan een boeiende #STHLM tour langs THINGS by STING, SUP46 en de Ericsson Studio reserveer ik voor een late lunch bij B.A.R., languit Blasieholmen’s Aquarium and Restaurant. In dat vis- en zeevruchtenrestaurant wil ik per se nog eten vooraleer ik een paar uur later vanuit Stockholm naar België terugvlieg.

Ik snelwandel de benen van onder mijn lijf en kom er om 13u50 aan… Een reservatie blijkt absoluut overbodig, want in de ruime zaak met zeker een honderdtal couverts en talloze plaatsen aan de bar of de eettoog tel ik nog zes eetgasten. Dat komt de sfeer in dit industrieel moderne pand niet meteen ten goede, maar ik laat mijn pret niet bederven.

Eerst snel de menukaart bekijken en beslissen!

Ik val vrij snel voor de ½ crab – boiled, lemon, rhode island (SEK 125) en B.A.R.’s smoked shrimps – lemon, mayonnaise (SEK 130 – 200 gram). Daarbij hoort vanzelfsprekend een glas witte wijn… Wijngewijs zit ik in een Rieslingperiode, dus selecteer ik de droge Fredrich-Wilhelm-Gymnasium (SEK 105) uit de drankkaart.

Niet gek veel later arriveert een typische zeevruchtenschaal op een staander met daarin crushed ice en mijn bestelling in het gezelschap van enkele partjes citroen, mayonaise en cocktailsaus. Supervers! Superlekker! Al schiet ook heel even de gedachte door mijn hoofd dat je door ‘gewoon’ gekookte zeevruchten natuurlijk niet écht de lokale keuken van een land leert kennen… Dat klopt. En ik waarschuw je: het wordt nog erger!

Want wanneer ik na mijn krab en de roze garnalen besluit dat mijn (grote) honger nog niet gestild is, blijkt het logischerwijs al na 14u00 te zijn en dus kan ik enkel bestellen van de takeawaykaart. Mijn initiële keuze ging uit naar een gerecht met sint-jakobsvruchten, gezien de beperking worden het uiteindelijk B.A.R.’s fish n’ chips – hand made french fries, sauce tartar, green peas (SEK 165). Ik besef het: een Brits nationaal gerecht bestellen in Zweden klinkt als culinaire zwakzinnigheid… En toch. Het feit dat de naam van het restaurant in de omschrijving van het gerecht verwerkt zit, doet mij vermoeden dat het hier om een specialiteit van het huis gaat.

Ik garandeer je dat ik smul. De erwtjes zijn hier niet gepureerd en ik at in mijn leven zeker al lekkerdere tartaarsaus, maar wat maakt die gefrituurde vis alles meer dan goed… Zo’n zalig stuk stevige witte vis, over de soort durf ik mij niet uit te spreken. In de rode bus zit in tegenstelling tot wat je instinctmatig denkt geen ketchup: het gaat om een vinaigrette, al zie ik niet meteen hoe ik die moet combineren met de vis of de frietjes. Die huisgemaakte frieten maken overigens een prima indruk, alleen laat ik de helft liggen omwille van verzadigingsredenen. Mijn ogen bleken nog maar eens groter dan mijn maag.

Hoog tijd dus om mijn calorieën er af te wandelen en dat doe ik met een 12,50 kilometer lange wandeling doorheen de stad…