Denk aan een idyllische Ardense locatie. Je weet wel: een klein dorpje, in een vallei, aan een rivier, met authentiek kerkje en dito huisjes, straatjes, brugjes, pleintjes. Denk aan Chassepierre…
Voor de 37ste keer ontvangen de ongeveer 300 inwoners een veelvoud van hun eigen aantal. Voor hen een gevarieerd aanbod van muziek, dans, circus, poppenspel en toneel – samen te ballen onder de noemer “straattheater”. Maar ook allerlei ambachtelijke food en non-food. Persoonlijk blijven mij vooral het Don Quixote spektakel, KluG, “La Champignonerie” en de ochtendlijke duik in de Semois bij.
De artiesten van Theater Gajes brachten een eigentijdse interpretatie van Don Quichot. Een beklijvende ervaring, omdat de volledige voorstelling zich afspeelde boven en tussen het publiek. Het gezelschap bestond dan ook uit een aantal protagonisten op stelten, begeleid door een horde in rode overall die de tuigen (paard, windmolen, …) bedienden en de decorstukken (bartafels, vlinders, …) ondersteunden. De van oorsprong Nederlandse acteurs poogden om de teksten in het Frans te brengen – wat ongewild tot enkele hilarische uitspraken leidde.
Het innemende robotje KluG van Collectif aïe aïe aïe deed mij logischerwijze wat aan WALL·E denken. In eerste instantie eiste het wezentje al onze aandacht op, in tweede instantie wilden mijn vriend en ik vooral uitzoeken wie KluG zo herkenbaar kinder/dierlijk deed inspelen op de omstaanders. Ik mocht het zelf aan den lijve ondervinden toen hij mijn hotdog in de gaten kreeg. De robot klampte mij minutenlang aan in de hoop een hapje mee te pikken. Na grondig observeren haalden we toch de begeleider van KluG uit het publiek. Het bleek een man met een alledaagse outfit, een rugzak (hoogstwaarschijnlijk vol apparatuur) en enkele kabels doorheen beide truimouwen naar een soortement joystick in beide handen.
Verder nog een woordje over een originele eetstand: “La Champignonerie”. Tegen toch wel ietwat overdreven prijzen kon hier geproefd worden van paddestoelen in al hun glorie. Op een toast, een dikke boterham of in een omelet. Met in de eerste twee gevallen de keuze tussen de alomgekende witte champignons of een mix van deze, oesterzwammen, trompettes de mort, shitakes, cantharellen, enzovoort. Een feest voor de smaakzin; helaas dacht het gros van de festivalgangers er ook zo over (wachtrij!?).
En nu zwijg ik. Ik laat de beelden voor zich spreken…
[portfolio_slideshow]
